Het gebeurt zelden tot nooit dat ik tijdens het bekijken van de end credits op mijn scherm met gemengde gevoelens terugkijk op het digitale avontuur. Dit was wel het geval bij NeverDead van Rebellion Developements. Yep, dezelfde mensen die ook verantwoordelijk waren voor het redelijk vermakelijke Aliens vs. Predator. Waarom ik mixed feelings heb kan je lezen in mijn onderstaande review van deze toch wel opmerkelijke horrortitel.

Het verhaal van NeverDead gaat over de demonenjager Bryce Boltzmann, die vijfhonderd jaar geleden is vervloekt door demonenkoning Astaroth (die er hilarisch uit ziet en eerder lachwekkend is dan eng), waarbij hij ook aanschouwen moet hoe deze zijn vrouw voor zijn ogen vermoordde. Bryce is gedoemd om voor eeuwig te leven en kan niet doodgaan en maakt nog altijd jacht op demonen en ander gespuis. Dit doet hij samen met zijn vrouwelijke partner Arcadia Maximille (wiens tieten en kont in de tussenfilmpjes perfect naar voren worden gehaald) voor de NADA (National Anti Demon Agency), die dit soort zaken uit het nieuws willen houden.

Het verhaal zelf wordt tussen de levels door nog uitgelegd door middel van flashbacks, waarbij je steeds meer over Bryce Boltzmann en zijn achtergrond te weten komt. Aangezien ik de game niet wil spoilen, houd ik me bij het 'heden' van de game. Want er valt een hoop te beleven en een hoop te doen, zo is het eerste level een verlaten gekkenhuis dat je eigenlijk kan zien als een verkapte tutorial. Want hier leer je hoe je wapens werken en vijanden kan verslaan met je zwaard die de liefkozende naam Butterfly Blade heeft gekregen. Daarnaast leren we ook dat als je vijanden doodt, je hiervoor XP-punten krijgt, die samen met collectables die door de levels verstopt liggen je de mogelijkheid geven om Bryce en zijn speeltjes te upgraden met betere krachten.



Maar meneer Boltzmann moet het vooral hebben van zijn onsterfelijkheid, want gedurende de gehele game krijg je te maken met diverse vijanden die je naar het leven staan. Waarvan de 'puppy's' de meest hardnekkige zijn. Deze soort van demonische pitbulls schiet je dan wel snel af, maar zodra deze met meerdere in groepen komen, begint de ellende pas letterlijk. Omdat Bryce niet dood kan, verliest je nogal snel je ledematen, die je weer kan oppakken door er een koprol overheen te maken. Dit zal er op papier best allemaal leuk uit hebben gezien, maar in de praktijk is dit behoorlijk irritant, want mede dankzij een soms brakke camera, verlies je al snel je armen of benen uit het oog of zijn moeilijk op te pakken.

Later in de game krijg je wel de mogelijkheid om lichaamsdelen sneller te laten aangroeien en hoef je bijna geen acrobatische toeren meer uit te halen. Maar wat weer heel erg leuk is, is dat je soms puzzels moet oplossen met je losse ledematen. Waarbij Bryce en Arcadia aan de lopende band woordgrappen en scherpe opmerkingen maken. Deze gameplay is overigens niet helemaal origineel, want Stubbs the Zombie uit 2006 deed dit ook al. Maar beter goed 'geleend' dan slecht bedacht zullen we maar zeggen. Want de gameplay van NeverDead deed me verder ook aan onder andere Devil May Cry denken. Zo worden soms gebieden met demonen afgegrendeld door een magische kracht en zal je eerst alle vijanden moeten verslaan voordat deze verdwijnt en je verder kan spelen. Maar om even terug te komen op de gameplay met Bryce zijn lichaamsdelen: dit lijdt soms echt tot de meest hilarische momenten. Zo rol je met enkel je hoofd door een ventilatieschacht, maar persoonlijk moest ik heel erg lachen om een level waar het erg donker is en je Bryce in de fik steekt om zo de boel te verlichten en je weg te vinden. Daarmee kan je zien dat Rebellion heel creatief is met de aanwezige puzzels en gameplay met een karakter die maar niet dood is te krijgen. Hoewel...



In theorie kan Bryce Boltzmann niet doodt, maar er zijn vijanden die je hoofd kunnen opeten en hier moet je dan even een minigame spelen om niet in een maag verteerd te worden. Doe je dit verkeerd, dan mag je weer beginnen vanaf de laatst checkpoint. Want ook al ben jij als speler onsterfelijk, Arcadia kan wel doodgaan en daarom zal je continue goed op haar moet letten. Of als ze neer is weer healen om verder te kunnen. Want als zij overlijdt is het weer terug naar het laatste checkpoint. Dit is uiteraard erg begrijpelijk, omdat de game anders wel een beetje te makkelijk zou zijn geworden. Zoals ik al eerder vertelde is de gameplay zeer goed te pruimen, ondanks dat het soms een beetje te veel in de herhaling valt, maar dat terzijde. Het speelt vertrouwd voor een third person shooter, alleen het slaan met de Butterfly Blade is even wennen omdat je met je analoge thumbstick de hak en slash beweging moet maken, maar als je dat eenmaal onder de knie hebt, is dit een zeer krachtig wapen waarmee je tegenstanders in stukken hakt of kettingen van de deur slaat.

Grafisch is NeverDead zeker niet slecht, maar ook geen uitblinker. Het oogt erg lekker, waarbij de frisse en gritty kleuren die elkaar afwisselen bijna van je tv af spetteren. Vooral de CGI tussenvideo's zijn van hele hoge kwaliteit en zien er echt prachtig uit. Bij het geluid daarentegen had ik gemengde gevoelens. De voice acting is goed, maar de wapens klinken weer alsof de makers er even snel een standaard sample-cd bij hebben gepakt en er wat wapengeluiden vanaf hebben getrokken. Het klonk namelijk niet zoals ik gewend ben. Als je een surround set hebt, zal het je opvallen dat het geluid in sommige levels behoorlijk sfeervol kan zijn en wordt er goed gebruikgemaakt van de aanwezige kanalen. Maar vooral de muziek is erg lekker opzwepend en begint gelijk te knallen als er hordes met demonen op je af komen. De metal band Megadeth heeft de track NeverDead speciaal voor de game geschreven en als ik nog lang haar had zou ik gezellig gaan headbangen.