Ik houd beide handen aan één kant van het lichaam in de vorm van een kom terwijl ik een strakke, stoere blik op mijn smoelwerk probeer te bewaren. Het moment waarop ik moet toeslaan is nabij en met een harde schreeuw help ik mijn helden met alle kracht en moed die ik in mijn 8-lichaam heb opgeslagen. Kamehameha, bitch.

Luttele seconden na het opstarten van de game in kwestie ontstond bij mij hetzelfde epische, larger than life gevoel dat ik bezat toen ik nog een kleine knul was en vol adrenaline mijn favoriete show zag langskomen. Het zijn de kleine dingen die je altijd bijblijven, zoals die ene rots die nét wat anders gekleurd was en het dus zou gaan ontgelden wanneer er weer een opgepompte Super Saiyan een flinke mep voor z'n bakkes ontving. Het waren mooie tijden... en die heb ik nu kunnen herleven.

Dat het geen Dragon Ball Z-spel is, is op z'n minst opvallend. Asura's Wrath is in alle opzichten de virtuele belichaming van de term 'Episch' en meteen de superlatieven daarvan. Maak ruimte in je woonkamer en blijf uit de buurt van rotsen, want voordat je het weet lig je daar zelf te kermen van de pijn. Weggeblazen worden is wel het minste dat CyberConnect2 hier bewerkstelligt.

Enkele indrukwekkende beelden gingen de wereld al een tijdje over en voordat ik er erg in had, lag de son of a bitch al in de winkels te shinen. Na ontvangst van de game meteen alle hoeken van de kamer laten zien alvorens hem met alle geluk van de wereld in de Xbox te leggen. Hoge verwachtingen schieten je af en toe in de rug, maar zoals ik al reeds heb laten merken is dat in dit geval geen mogelijkheid.



CyberConnect2 is onder de ekte liefhebbers wel bekend van haar befaamde RPG-reeks .hack//. Anderzijds hebben zij de shitload aan Naruto-titels op ons afgevuurd. In beide gevallen heb ik er evenveel verstand van als je moeder dat waarschijnlijk heeft, dus lijkt het me verstandig om het bij deze simpele feitjes te houden en verder te concentreren op Asura. En snel ook, want hij is niet echt Mr. Patience, als je begrijpt wat ik bedoel.

Het nogal prikkelbare karakter van de beste man brengt ons in de meest bizarre confrontaties met eindbazen die uitgroeien tot het formaat dat zelfs Sasha Grey niet meer kan slikken. Haal je de woede van Asura op je hals, dan krijg je een paar vuisten op je oogballen te verwerken. Je ervaart het als een anime on steroids, waarin je zelf op de punt van je stoel wordt behouden dankzij de hoeveelheid quick time events. Geen tijd om je controller neer te leggen om even te genieten van het vele geweld waar Schwarzeneggers 'Commando' nog aambeien van krijgt.

Genoeg geluld, tijd voor wat keiharde informatie. Je speelt dus als Asura, een god die ooit werd aanbeden totdat hij werd verraden door de andere goden en daarbij zijn krachten verloor. Hij is uit op wraak en beland hiermee in een spiraal van enorme razernij waarmee hij zichzelf ontketent tot de vrees van alles en iedereen. Dat gevoel, dat fantastische onoverwinnelijke gevoel... dat is onbetaalbaar. Een adrenalineshot waar het (try before you die) ontwaken in het bed van Patty Brard niets bij is.

De razernij weet zichzelf op een bizar hoog tempo voort te boorduren langs meerdere herkenbare situaties waarin je probeert een weg te slaan door hordes vijanden. Gedurende deze confrontaties word je reactievermogen meer dan eens op de proef gesteld. Zie het als een mix tussen het betere hak- en zaagwerk zoals Devil May Cry en wat van God of War (hoewel ik die laatste het benoemen nauwelijks waard vindt, verbleekt hier simpelweg bij).



De mogelijkheden in combo's is vrij beperkt, maar blijken in de praktijk meer dan voldoende te zijn. Daarnaast wisselen de settings voldoende waardoor je telkens verreist bent om met een nieuwe aanpak te komen. Verder hoop ik niet teveel weg te geven, maar het feest beperkt zich niet alleen tot Asura. Hoe dan ook, de gameplay is op deze manier erg compact gehouden en je werkt binnen no time op de meest gruwelijke wijze je vijanden af. Zie het als een orgie van geweld met een typisch animesausje en tsja... een level dat zich vrijwel volledig richt op stuiterende jopen #winning.

Is er nog meer dat je hartje begeert? Dan ben je hopeloos verloren. Dit is werkelijk een droom die uitkomt voor iedere knul die zich vroeger (en nu!) heeft weten te vermaken met prachtig over de top geweld waar DisneyXD-ouders een hartverzakking van krijgen. Wat ben ik blij dat ik een 90's kid ben en me nog altijd zo kan voelen! Lang leven pretentieloos geweld.

Het is verder absoluut niet de meest oogstrelende game, met name omdat er flink wat water bij de wijn moet worden gedaan wat betreft details. Het is nu vooral een kwantiteitkwestie en dat is de beste keuze die ze hadden kunnen maken. Het is verder ook absoluut niet lelijk, verre van zelfs. Het is slechts een klein puntje dat je behoord aan te kaarten om een beetje met beide benen terug op aarde te komen. Mogelijke valkuilen erken ik zeker en ik kan met mijn volle verstand zeggen dat dit geen game voor jan en alleman is. Sterker nog, dit is pas échte 'niche' en dus alleen weggelegd voor degene die zich in mijn woorden en ervaringen weet te vinden.