Review: Shark Night

TonyT 25 maart 2012 om 01:05 uur

In 2010 spatte er letterlijk zomerse pleuris van je scherm af dankzij Alexandre Aja's pulphit Piranha, de nogal losse remake van de 1978 klassieker van horrorgoeroe Joe Dante. Een vervolg kon niet uitblijven, maar om het wachten dragelijker te maken (of een poging doen tot...) werd er meegegaan op de zomerse hype in de vorm van nieuw onderwater terreur. Shark Night 3D moest de leegte vullen met dezelfde ingrediënten...

Regisseur David R. Ellis (Snakes on a motherfucking plane, Final Destination) probeert er een behapbare tienerhorror van te maken, maar onderschat zijn publiek daarbij alsnog vreselijk. Enkele keuzes binnen het rampscenario dat zich hier voordoet zijn onbegrijpelijk en eigenlijk een beledigende misvatting van het genre en zijn fans. De rode draad dat door het marginale verhaal loopt neemt overal een loopje mee, als het de tieners maar in een bedreigende situatie werkt.



We volgen een groep van zeven vrienden die een weekendje doorbrengen in een huisje aan een meer waarvan het water een stel bloeddorstige haaien jachtruimte aanbiedt. Prachtige traditionele setting waar je prima los kunt barsten met seks, drank en daarna... ja, pas daarna, kom je met de haaien aanzetten. Maar nog voordat we er aan mogen denken is het al tijd voor het gesodemieter. Daar is de eerste grote fout al een feit, want waar vul je nu verder de speelduur mee?

Het blijkt dat David R. Ellis hier geen antwoord op heeft en daardoor genoodzaakt is om de ene duffe wending na de andere erin te verwerken, want anders bloed de film dood. De keuze is eigenlijk nog onbegrijpelijker wanneer Katharine McPhee door het beeld huppelt. Dat behoor je als zelfrespecterend man minimaal 30 minuten lang uit te buiten. Het enige wat wij te zien krijgen is een lomp gesprek terwijl ze beer pong speelt met één van de volgroeide kleuters die nota bene een hoedje op heeft in sommige scènes. En als ik ergens een hekel aan heb...



Voordat deze review ontaard in een aanval op mensen die af en toe een hipsterhoed (al dan niet met bijpassende veer) dragen, lijkt het me beter om het tweede en meest belangrijke dieptepunt te noemen in de vorm van een mooiboi-redneck product gespeeld door Chris Carmack. Samen met zijn stereotype kippenneukende hillbilly vriend is het een duo dat gedoemd is om te falen. Een enorme stoorfactor dat enkel lijkt te dienen als tijdrekkende factor, zonder echt uitgesproken invloed uit te oefenen op hetgeen de film eigenlijk na zou moeten streven.


Reageer