De Silent Hill-franchise loopt alweer sinds 1999 mee en was Konami's antwoord op Resident Evil van Capcom. Beide gameseries vallen onder het survivalhorror genre, en persoonlijk vond ik Silent Hill altijd een stuk enger. Bovendien is de gelijknamige film uit 2006 een schoolvoorbeeld hoe een videogame WEL verfilmd kan worden.

Konami heeft het druk met de Silent Hill-games, want Silent Hill: Downpour ligt ondertussen in de winkels en ook de Silent Hill: HD Collection is voor een mooi prijsje van rond de 25 euro te koop. Dus nu is de grote vraag natuurlijk of deze collectie een ordinaire en snelle cash port is en of deze twee titels anno 2012 het huidige publiek nog kunnen boeien.

Voor de mensen die nog niet bekend zijn met Silent Hill 2 en 3 een kleine introductie. Silent Hill is een stadje dat zich beweegt tussen realiteit en alternatieve multi-dimensies, wat daar de reden voor is kom je langzaam achter tijdens het spelen van de games. Dit gebeurt elk deel met nieuwe 'hoofdrolspelers' waardoor je eigenlijk niet een vast overlopende verhaallijn hebt en je steeds een andere insteek krijgt. Het enige vaste is het typisch Amerikaanse stadje Silent Hill. In Silent Hill 2 volgen we het verhaal van James Sunderland die een brief krijgt van zijn overleden vrouw die op hem wacht op een speciale plek, je raadt het al: dat is Silent Hill. Later komt hij daar Maria tegen die sprekend op zijn dode vrouw lijkt, alleen is ze het niet of toch wel? In Silent Hill 3 speel je met een zekere Heather die wakker wordt in een verlaten winkelcentrum en mag je als speler gaan ontdekken wat er is gebeurd en hoe ze daar is gekomen en wat haar rol in het verhaal is.



Ondanks dat je beide games met verschillende karakters speelt, komt de gameplay op hetzelfde neer. Want je speelt vanuit het third person perspectief en je moet overleven in een wereld waar realiteit en multi-universums door elkaar heen lopen. Dat levert angstaanjagende momenten op, want er lopen wezens rond die er vreselijk bizar uitzien, van hompen vlees (kan het niet anders beschrijven) tot een grote kerel met een soort van piramide op zijn hoofd. En als je denkt dat je alles hebt gezien duikt er weer een misvormd demonisch wezen op zoals je nog nooit eerder hebt gezien. Deze kan je trouwens spotten doordat je radio die je meesleept herrie gaat maken, maar dan nog is het soms snel de keuze maken tussen vechten of vluchten. Het vechten doe je in het algemeen met mêleewapens die hier en daar verspreid liggen, denk daarbij aan stokken, ijzeren pijpen, messen et cetera.

Wat ook prachtig is aan deze Silent Hill: HD Collection is dat beide titels meerdere eindes kennen, want je manier van spelen en de keuzes die je maakt hebben ook daadwerkelijk invloed op hoe je verhaal zal verlopen. Dat is iets wat veel developers tegenwoordig beloven en niet nakomen *kuch, Mass Effect 3, kuch*. Sterker, Silent Hill 2 kent zes verschillende eindes en Silent Hill 3 telt er 'slechts' drie. Dus als je over replaywaarde spreekt, dan kan ik je vertellen dat het met deze titels meer dan dik in orde is en je er dus niet op een regenachtige dag klaar mee bent. Dat is iets wat je tegenwoordig niet vaak meer ziet. Net als de nogal aparte besturing, waar je zeker even aan moet wennen voordat je zonder na te denken kan spelen. Maar dat is nou eenmaal de prijs voor het spelen van een remake van een oudere titel. Net als de optie om in Silent Hill 2 te kunnen spelen met de nieuwe voice cast of de oude originele stemmen. Ben je net nieuw met de serie dan maakt het niet uit, ben je fan en purist van het eerste uur dan lijkt de keuze erg snel gemaakt.

Grafisch zien beide titels er goed uit voor een port van bestaande games, en ik moet eerlijk zeggen dat de meeste screenshots de Silent Hill: HD Collection niet van zijn beste kant laten zien. Pas als je het zelf speelt zie je dat het veel strakker is en wat meer details heeft. Wat dat betreft heeft Konami het zeker niet slecht gedaan en kunnen we genieten van donkere en mistige stages. Maar ik moet er wel bij vertellen dat Silent Hill 3 er net wat mooier uitziet dan Silent Hill 2. Maar bij beide games is het bijna continue behoorlijk donker en is het verhaal, de gameplay en vooral de vibe die het belangrijkste zijn. Ook het geluid draagt bij aan het beklemmende en het beangstigende sfeertje. Zo heb je van tijd tot tijd muziek en zo zijn er ook stukken waar je alleen achtergrondgeluiden hoort. Juist dat soort stukken (zeker als je met surround in het donker zit te spelen) krijg je het gevoel dat er elk ogenblik wat gaat gebeuren. Dat maakt deze titels juist zo krachtig in de beleving.