Een onuitputtelijke bron aan rariteiten. De man van weinig woorden en veel bloederige daden. Een rasechte Japanner met alle tot op heden bekende fetisjen in zijn assortiment. Deze man heet Yoshihiro Nishimura, wiens naam altijd hand in hand gaat met Toky Gore Police dé splatter klassieker van de 21e eeuw en het boegbeeld van de freaky Japanse cinema die richting het Westen werd afgevuurd. Hij gooit echter al langer hoge ogen met zijn werk achter de schermen, waarmee hij terecht de onbekroonde koning van de gore is in het Oosten.

Enkele imponerende kunstwerkjes van deze man zijn te bewonderen in cultklassiekers als Rubber's Lover, Meatball Machine en alle andere noemenswaardige splatter flicks die waarschijnlijk later deze review nog wel ten sprake zullen komen. Als regisseur vervolgde hij zijn weg met bescheiden hits als Vampire Girl vs. Frankenstein Girl en het onlangs verschenen Mutant Girl Squad. Aan ideeën duidelijk geen gebrek, want met de titel waar deze lap tekst om draait, heeft hij maar liefst twee uur de tijd genomen om los te barsten op zijn herkenbare, lichtelijk gestoorde maar altijd luchtige en behapbare manier.

Helldriver luidt de titel en daarmee is alles wel gezegd. We volgen de jonge Kika, een tienermeisje die samen met haar vader weg probeert te blijven van het pad van Kika's moeder en oom; een dodelijk duo van psychotische kannibalen. Wanneer een meteoriet het lichaam van haar moeder doorboort, neemt ze het hart van Kika als vervanging. Een oplossing biedt het voor deze harteloze ouder niet, want enkele seconden later spuit er een bizarre stofwolk uit de mond van de moeder, wat een zombie-uitbraak veroorzaakt. Kika wordt door een team van wetenschappers opgepikt en krijgt een kunsthart toegediend. Deze halve robotchick beschikt nu over een kettingzaagkatana en daarmee gaat ze, samen met enkele andere overlevenden, de strijd aan met de hordes aan zombies en andere creaturen.

Dat is een hele mond vol aan onzin en veel logica gaat er niet achter schuil. Ga ik het daar dan over hebben? Nee, want prioriteiten worden gesteld en logica of enige houvast is er daar niet één van. Het begin is opvallend frivool en al vanaf minuut één proef je die foute humor dat enorm typerend is voor Nishimura. De zombie-uitbraak biedt veel mogelijkheden aan die naar mijn bescheiden mening volledig worden uitgebuit. Het verloederde centrum van Tokyo is al even kleurrijk als afstotelijk neergezet, met oogverblindende neongloeden alom en de politieke hitte schijnt onsubtiel door. Hij verblijft hiermee in hetzelfde hoekje als Tokyo Gore Police, maar nergens voelt het als een herhaling van zijn befaamde trucjes.



Daar ligt dan ook meteen de sleutel tot succes. Ondanks het feit dat je als kijker onderhand het gevoel zult hebben dat je het allemaal wel gezien hebt, slaat hij toch met gróte regelmaat toe. De eerste helft kenmerkt zich door goed op te bouwen met diverse smerige fratsen, terwijl de tweede helft overweldigend actierijk is en qua creature design misschien wel het beste van zijn werk in huis heeft. Daarmee verrast hij vriend (mij) en vijand (...). Het gebruik van CGI is deze Japanse stroming niet vreemd en ondanks het feit dat het er niet altijd even strak uitziet, komt hij er continue mee weg. Creativiteit staat in dat soort gevallen ver boven kwaliteit.

Daartegenover staan dan vele praktische effecten die zo verdomd mooi zijn, dat zelfs Peter Jackson een hard plassertje zou krijgen om vervolgens Braindead ritueel te verbranden. Nishimura is een oneindige put vol met inspiratie en hier zou hij nog jaren mee door kunnen gaan. De mensen die op de hype van TGP meegingen haken af, maar de fans van dit genre worden op hun wenken bediend met krankzinnig veel ideeën die al even controversieel als origineel zijn. Misselijke close-ups van eten in een mond, bloedspuitende tepels en zombies die op Thriller van MJ dansen... we zijn weer in Japan.



Dat brengt ook een boel bombast met zich mee, van de soundtrack tot aan de weinig geloofwaardige stoerheid van een Japanner met een cowboyhoed op terwijl Kika (gespeeld door Yumiko Hara) de hele film lang een moeilijke duckface trekt. Verder is de aanwezigheid van Eigi Shiina (wie?) altijd leuk. Dat is dus de mevrouw uit Takashi Miike's 'Audition' en een favoriet van Nishimura. Hij nam haar al mee naar TGP, VG vs. FG en ze zal binnenkort opdraven in een ambitieus project genaamd The Profane Exhibit, waar Nishimura deel uitmaakt van een team waarin ook Uwe Boll en Andrey Iskanov meedoen!