De hoogtijdagen van de komische zombiefilms liggen alweer een tijdje achter ons, want waar je in de jaren 80-90 nog werd getrakteerd op prachtige klassiekers als Re-animator en de 'Return of the Living Dead'-reeks, moeten we het nu blijkbaar hebben van rechttoe rechtaan flauwekul zoals Shaun of the Dead. Modernere uitschieters zijn er absoluut, maar ze blazen zelden nieuw leven in het subgenre. The Revenant is misschien wel dé titel om het genre uit de welbekende sleur te halen.

In 1999 bracht ene Rodman Flender een onverwachtse cultklassieker voort met Idle Hands, een film waarin de hand van de jonge Anton bezeten raakt en een spoor aan dood en verderf achterlaat. Wanneer hij z'n vrienden onwillig te grazen neemt, blijkt er toch leven na de dood te zijn. De komische, onwerkelijke sfeer die de film weet neer te zetten met twee ondode (ongevaarlijke) vrienden, komt best overeen met de algemene toon die meneer Prior aanhoudt met zijn horrorkomedie debuut.

Bart Gregory is een oorlogsslachtoffer die na zijn begrafenis toch zijn ogen weer weet te openen. Onwetend van wat hem overkomen is, belt hij aan bij zijn beste vriend Joey. De enige logische conclusie is dat Bart een zombie is en tezamen moeten ze ervoor zorgen dat deze 'tweede kans' goed uitpakt. De regel is dat de ondoden, hoe menselijk dan ook (in dit geval), bloed nodig hebben om te overleven. Ervan overtuigd dat niemand de drugsdealers en moordenaars in Los Angeles zal missen besluiten ze om het hefr in eigen hand te nemen en als ondode te strijden tegen criminaliteit.

Een uitgangspunt om je vingers bij af te likken. Het is een film die gedragen wordt door vernuftig schrijfwerk en uitstekend samenspel van Chris Wylde en David Anders. Het is niet zozeer uniek, maar de kracht van The Revenant is wel erg opvallend geput uit een komische rode draad, in plaats van enkele gerichte grappen in een verder clichématige rit. Met ongeveer 110 minuten meet het zichzelf een langere speelduur aan dan je verlangt van zo'n genrefilm, maar het weet zich dankzij een zorgvuldige opbouw goed te profileren.



Het lijkt dan ook meer richting het superheldengenre te neigen dan naar comedy. Natuurlijk wel met de nodige ruimte tot bizarre en grappige situaties, maar tegelijkertijd wordt er heel erg op het vertellen van een verhaal gelet. Op hele moderne wijze wordt er vlot maar geconcentreerd naar iets toegewerkt met onderweg enkele beklijvende hoogtepunten, zoals een scène met een vrouwelijk speeltje. *tril*