Een vloedgolf aan nazi's, zitten we daar op te wachten? In een kort tijdsbestek zijn er drie films rondom eenzelfde soort thema uitgebracht, waarin de nazi's in deze tijd of de verre toekomst nog altijd hun plannetje klaar hebben liggen. Achtereenvolgend heb ik The 25th Reich, Iron Sky en Nazis at the Center of the Earth bekeken en onder mijn pretentieloze loep gelegd. Vermakelijke pulp of regelrechte rotzooi? Ik offerde mezelf weer eens op...

Het is 1943. Vijf Amerikaanse soldaten zijn gestationeerd in Australië. Ze raken betrokken bij een geheime tijdreismissie van de OSS, de voorloper van de CIA. De soldaten worden 50.000 jaar terug in de tijd gestuurd om een buitenaards schip te zoeken, dat de geallieerden aan de overwinning tegen Hitler zou moeten helpen. De soldaten repareren hun tijdmachine, maar komen nu 300 jaar in de toekomst terecht. De nazi's hebben inmiddels de wereld veroverd en bereiden zich nu voor om God omver te werpen in de vijfentwintigste dimensie. Hoe kunnen vijf ongelukkige soldaten de toekomst, het verleden, en alles er tussenin ooit nog redden?

The 25th Reich belooft veel, maar kan wegens het beperkte budget nergens de benodigde stof doen opwaaien om dit concept eer aan te doen. Je kunt het zo gek niet bedenken en het had er gewoon bij gepast. Als je bullshit bedenkt en daarna wilt uitvoeren, vergeet dan niet dat ook dit te ambitieus kan zijn. Een futuristisch nazi reich lijkt continue om de hoek, maar beginnend regisseur Stephen Amis weet het onvakkundig lang uit te stellen... om vervolgens, zonder echt iets te laten zien, het einde in te luiden. Een complete farce wanneer je op het klokje van de dvd-speler kijkt en bedenkt dat er zojuist anderhalf uur van je tijd is vervlogen waarin je nauwelijks iets noemenswaardig hebt gezien.

Een originele, onverwachtse en ronduit platte verkrachting brengt wat leven in de brouwerij, maar dat is van korte duur. Van een echte, verfijnde tongue-in-cheek aanpak is niets te merken. Dat blijft toch een vrij essentieel gedeelte van de fun. De fletse CGI maakt in een totaalplaatje niet zo snel uit, zolang de ideeën voor zich kunnen spreken. The 25th Reich presteert het om daar lak aan te hebben en serveert de kijker zo met een bord vol beloftes, om er vervolgens keihard overeen te schijten. Waarom? Omdat, fuck you, je kijkt het toch wel! Retro nazi's...

Iron Sky

Wat dat betreft is Iron Sky een veel betere poging. Met een veelvoud van het budget dat The 25th Reich tot de beschikking had, kunnen dan ook de benodigde (grootse) settings gecreëerd worden. Wanneer de Duitsers in 1945 aanvoelen dat het wel eens verkeerd voor ze kan aflopen, vertrekken ze naar de maan. In een geheime basis houden ze zich schuil en berusten zich op wraak. In 2018 komen ze terug naar de aarde.

De mogelijkheden liggen voor het oprapen, maar deze daadwerkelijk doorvoeren vergt een hoop lef. Ook in dit geval is dat één van de belangrijkste factoren die ontbreken. Dat maakt van een onvergetelijk concept een vrij doorzichtige sciencefiction comedy waar je zo doorheen prikt. Vermakelijk is het niettemin. De verwachtingen lagen echter hoger, waardoor je als kijker voldaan maar met een dubbel gevoel terug kan kijken op deze ultra futuristische nazi's.

De special effects redden het eerst half uur wanneer we kennismaken met een prachtig neergezette maanbasis in de vorm van een hakenkruis. Chrisopher Kirby (speelt James Washington) beland als neger tussen de nazi's. Vanaf het moment dat hij blank wordt gemaakt druipt het politiek incorrecte karakter van het scherm af. Dit zet zich nog een paar keer door, maar de rest van de film kan dit zwartgallige niveau nauwelijks bijbenen. Met Julia Dietze hebben ze nog een aardige troef achter de hand als sexy, uptight nazi chick maar erg veel kun je daar niet op bouwen.

Nazis at the Center of the Earth

Last but not least. Na twee teleurstellingen werd het toch eens tijd dat ik een echte pulpinjectie kreeg. Bij het lezen van de titel bekruipt mij al een warm gevoel. Echter, de vorige ervaringen temperen de verwachtingen uiteraard enigszins. Verwachtingen omlaag, koud biertje erbij en in de meest slappe houding je plek vinden op de bank. Even drie keer slikken wanneer de openingsscène voorbij rolt, maar vanaf dat moment kan het alleen maar op z'n pootjes terechtkomen.

Het draait allemaal om een groepje onderzoekers op Antarctica die worden ontvoerd door een groep gemaskerde soldaten. Ze worden meegenomen naar een geheim ondergronds continent in het midden van de aarde. Hier zijn verschillende opgelapte nazi's nog in leven en bezig met het voorbereiden van de wederopstanding van het Derde Rijk. Op dit moment mag de riem ook wel een tandje losser. De pulp begint in te slaan.

Het verloopt na de eerste vervlogen kogels vrij rustig met wat geneuzel over onzin dat zo ingewikkeld lijkt te klinken dat je vanzelf aanneemt dat het allemaal wel zo zal zijn. Wanneer de zoon van, de door Eigenwereld.nl uitgeroepen antiheld, Gary Busey zich ermee bemoeit, is het feest compleet. Vanaf het moment dat ze zich ondergronds bevinden, lijkt het concept zich een keer in het voordeel te gaan werken. Beginnend regisseur Joseph J. Lawson schroomt het betere gore werk niet, resulterend in enkele fraaie 'toch maar even goed gaan zitten'-momenten.

Visueel behoorlijk karig en ook de CGI is niet altijd even afgewerkt. Wat gelukkig niet vergeten wordt is dat het idee al een groot deel van het plezier is en daar halen deze nazi's hun fortuin. Een robot-Hitler liet mijn mond met verbazing openvallen en de shitload aan actie die zich in het laatste half uur nog eens voordoet maakt de ervaring er niet minder prettig op. Verdient de schoonheidsprijs in geen miljoen jaar, maar dat kan me aan m'n reet roesten op dat soort momenten.