Review: Colorful

TonyT 13 juni 2012 om 01:31 uur

Het eenzijdige patroon van halfnaakte Japanse chicks, doorgedraaide zwervers met een shotgun en cult klassiekers waar je fronsend naar zit te kijken, wordt nu een keer doorbroken. Hier op EW zijn we van alle markten thuis en dus maak ik graag even ruimte voor een prachtige, beladen anime van Keiichi Hara, die in 2007 al een bescheiden pareltje afleverde met het kleurrijke ´Summer Days with Coo´. Zo kleurrijk en zoetsappig is ´Colorful´ bij lange na niet. Simpele levensvragen worden in stijl beantwoord, waarbij alle amateur psychologen weer een stel mooie praatjes uit de kast kunnen trekken. Voor nu ben ik dat, dus..

´Colorful´ (Karafuru volluit) begint vanuit een first person perspectief, waarbij we vanuit de ogen van 'Boku' in de rij staan om het dodenrijk te betreden. Op dat moment stapt een kleine jongen, Pura Pura genaamd, naar voren met het heugelijke nieuws dat hij is uitgekozen om opnieuw te beginnen in het lichaam van de veertienjarige Makoto, die net zelfmoord heeft gepleegd. Het personage waar we nog niets van weten, stapt dus in het lichaam van een jonge zelfmoordenaar en beland daarmee in een gezin en omgeving waarbij hij langzaam maar zeker de oorzaak van de zelfmoordactie in zal zien.



Het leerproces, of liever gezegd; de kennismaking met de problemen van iemand anders, is een knap staaltje verplaatsing in andermans schoenen. Een boeiend concept, maar met velen valkuilen in het verschiet. Zo kan de nadruk teveel liggen op het 'leven en laat leven' idee en komt het hele gebeuren te zweverig over. Gelukkig blijft dat redelijk ver onderdrukt, waardoor de luchtigheid en het cartooneske de ruimte wordt geboden. Hiermee komt de film een stuk sympathieker over en daarmee streeft het langzaam richting z'n doel.

De verhouding tussen Makoto en de overdreven liefhebbende moeder is een vreemde zaak en ook de blikken die zijn broer hem toewerpen lijken uit de lucht te vallen. Gelukkig valt dit later allemaal op z'n plek, waardoor je zeker wordt aangespoord om even terug te denken en die stukjes op hun plek te leggen. Niet lastig hoor, maar de verhoudingen worden blootgelegd met één effectieve twist. Dat blijft altijd lastig om een review omheen te bouwen, want één woord teveel en je bent al aan het gissen.




Daarnaast dwingt Keiichi de kijker niet om je te verplaatsen in één figuur, je hoeft Makoto simpelweg niet sympathiek te vinden en ook de moeder is niet alléén maar zielig. Achter iedere deur zit weer een andere deur, om het even cryptisch (debiel) te omschrijven. De situatie op school wekt enig medelijden op en een nieuwe (vreemde) start maken, is ook een heel gedoe. Echter, zijn ondankbare en boze houding tegen de rest, die dus niks fouts hebben gedaan in de ogen van de kijker, werkt intrigerend. Wat gaat hier achter schuil? Keiichi Hara weet hier perfect te spelen met emoties die je het ene moment misplaatst vind en daarna eigenlijk wel kunt begrijpen.

Reageer