Al sinds de aankondiging en de eerste beelden tijdens de E3 in 2010, trok Spec Ops: The Line onze volledige aandacht. Want een militaire third person shooter in een door zandstormen verwoest Dubai is iets dat nogal afwijk van de standaard met games uit dit genre. Pas geleden ontving ik een Xbox 360 reviewexemplaar van deze titel, die een extra dimensie kreeg door het opeens losgebarsten zomerweer.

Het verhaal van Spec Ops: The Line gaat als volgt: Dubai in de Verenigde Emiraten krijgt te maken met heftige zandstormen die deze luxe stad verandert in een postapocalyptische setting. Want wie genoeg geld had is er vandoor gegaan en wat achterbleef waren een hoop burgers. Uiteraard was Amerika haantje de voorste om hulp te bieden en stuurde de net uit Afghanistan teruggekomen John Conrad met zijn 'Damned' 33D bataljon soldaten om te helpen met een evacuatie van de burgers. Alleen loopt dit uit de hand door nieuwe stormen en rellen en onderlinge opstand van de bewoners en wordt de Damned 33 genoodzaakt om de noodtoestand uit te roepen. Daarna wordt het verdomd stil en wordt Kolonel Conrad gezien als een deserteur en Dubai uitgeroepen tot no mans land waar de Damned 33D een minidictatuur van de stad hebben gemaakt.

Dan precies twee weken na de laatste communicatie ontvangt het Amerikaanse leger een radioboodschap van John Conrad die zichzelf non-stop herhaalt en zegt: "This is Colonel John Konrad, United States Army. Attempted evacuation of Dubai ended in complete failure. Death toll: too many." Dit is dan ook het punt waar voor ons gamers het spel gaat beginnen. Want het Amerikaanse leger stuurt een driekoppig Deltateam naar Dubai met de opdracht uit te vinden wat er loos is en alle overlevenden te redden. Maar wat een simpele missie had moeten worden, ontvouwt zich al snel tot een heus nachtmerrie waarvan de puzzelstukjes op het einde perfect in elkaar vallen en je bij het zien van de end credits bijna zelf met posttraumatische stress zit. Want in tegenstelling tot andere oorlogsshooters roep je niet na afloop AMERIKA FOOK YEAH, maar wat heb ik gedaan? En wie is er nou eigenlijk de slechterik in het hele verhaal. Zware shit, want de makers van het spel hebben dan ook duidelijk hun inspiratie gehaald uit films als het briljante Apocalypse Now (1979) en Platoon (1986), die ons een donkere rauwe kant en de waanzin van een oorlog lieten zien.



De gameplay is zoals je gewend bent van de meeste militaire third person shooters, oftewel run, gun en cover. Want aangezien je het tegen velen fracties opneemt en zelfs het gehele 33D Bataljon, zijn er aan tegenstanders geen gebrek. Deze kan je op de traditionele manier met de bekende militaire wapens afknallen en bekogelen met drie soorten (sticky, frag en flashbangs) granaten, maar ook de omgeving speelt een redelijk grote rol. Zo zitten soms vijanden voor een muur of glazen ramen vol met zand, en door deze kapot te schieten worden deze in een keer bedolven en is het game over voor ze. Verder als je een granaat gooit in het zand zal deze een behoorlijke stofwolk doen opspatten en je tegenstanders even geen zicht meer hebben. Een ander cool detail is dat munitie, net als water, behoorlijk schaars is in Dubai en zal je geregeld wapens van gedode tegenstanders moeten oppakken om verder te kunnen gaan. Want kisten met kogels en granaten liggen nou eenmaal niet voor het oprapen en als je niet goed je omgeving verkent zal je deze dan ook snel over het hoofd zien. Wat het spelen een hele uitdaging en stof tot nadenken geeft, want het laatste dat je wilt is dat je zonder ammo komt te zitten in een heftige shootout.

Het zijn niet alleen de shootouts die deze titel een extra gewicht geeft, want een aantal keren zal je voor behoorlijk zware keuzes komen te staan. Hierbij vervaagd de grens tussen goed en kwaad en je moraal als speler. Zou jij burgers laten doodschieten als je hiermee het leven van een soldaat kan redden, sterker, kan jij de keuze maken om een soldaat of een burger te executeren? Deze keuzes zorgen voor een ander verloop van de conversaties en heeft invloed op vier verschillende eindes, waarvan ik er persoonlijk twee heb gezien. Ik moet je vertellen dat emotie een behoorlijke rol speelt in Spec Ops: The Line. Want door het grimmige verloop van het spel waarbij je echt de waanzin van oorlog in de ogen kijkt, worden je eerst zo vrolijke stereotype soldaten steeds harder en simpelweg gestoorder. De lijken van soldaten en burgers die verminkt zijn (er wordt witte fosfor ingezet die door huid en botten heen brand) gaan niet alleen de karakters (die zelfs aan jouw gezag twijfelen en onderlinge spanning veroorzaakt) van je team, maar ook als speler onder je huid zitten. Ik was op een bepaald moment zo meegesleept door een gebeurtenis, dat ik zo iets had van fook it ik maak jullie gewoon af. Dit tegen alle fatsoen in en ik kan je vertellen dat wat er gebeurde nog erger was dan de ophef over de terminalscène in Call of Duty: Modern Warfare 2.



Grafisch ziet Spec Ops: The Line er dankzij de Unreal Engine erg prachtig uit en heb ik voor de verandering eens geen framedrops of oppoppende textures mogen aanschouwen. De locaties die je aandoet zijn echt oogstrelende, of je nu over een verlaten snelweg loopt vol met auto's of op een wolkenkrabber uitkijkt over heel Dubai; het ziet er allemaal prachtig uit. Want tijdens het spelen zal je vele buitenlocaties vol wrakken van wagens, vliegtuigen en zelfs boten aandoen. Daar tegenover staat dat de binnenlevels er prachtig en vooral donker uitzien. Daarbij doen de binnenlevels vaak erg donker aan en hebben een artdeco BioShock vibe. Een ander leuk detail is dat het menu elke keer dat je opstart een andere achtergrond heeft, iets wat ik niet kan zeggen van het irritante Amerikaanse volkslied dat je steeds moet aanhoren. Het geluid is trouwens zeer goed, wapens klinken allemaal realistisch en de explosies hebben een goede bass gevulde dreun. Maar vooral de voice acting met de dialogen zijn van een ongekend hoog niveau, want ook hier spreekt niemand minder dan Nolan North de stem van captain Martin Walker in. Nolan North is het meest bekend door zijn stem als Drake in Uncharted, maar heeft ondertussen zo'n lange lijst met games op zijn naam staan dat hij zo'n beetje in elke triple-A titel te horen is.

Naast een erg indrukwekkende singleplayer heeft de developer Yager ervoor gekozen om er ook een multiplayer mode in te stoppen, omdat dit nou eenmaal gebruikelijk is bij dit soort games. Deze is eigenlijk zo standaard dat ik er niet veel woorden aan kwijt wil, want er is goed gekeken naar andere titels op de markt. Want net als met Max Payne moet je eerst een bepaald level aan XP halen voor je andere modi unlockt en kan je wat kleine veranderingen aan je karakter doorvoeren. De maps steken zeer goed in elkaar en zal je ook zo nu en dan verrast worden door een zandstorm die het zicht belemmerd en je communicatie verstoord, wat hierdoor een leuke ervaring biedt. Maar ik denk niet dat dit op een lange termijn veel gespeeld zal worden. Het is overigens ook jammer dat de beloofde co-op mode ontbreekt, deze komt volgens mijn research later als gratis DLC. Alleen zal je dan niet het verhaal samen doorlopen, maar speciale missies.