Review: Finding Nemo 3D

RDJ134 9 januari 2013 om 00:00 uur

Precies tien jaar geleden bracht Pixar haar toen vijfde film met de naam Finding Nemo naar het witte doek. Sindsdien sleepte deze meer dan dertig prijzen en een heuse Oscar voor de beste Animatiefilm binnen. Nu draait de film sinds vandaag weer in de bioscopen, en heeft niet alleen een oppoetsbeurt gehad, maar ook een 3D-jasje.



Finding Nemo neemt ons mee op een avontuur dat heel tragisch begint, want we zien hoe twee clownvissen (ook bekend als Amphiprion, of anemoonvis) net hun nieuwe stekje hebben gevonden en ouders gaan worden van een hoop nieuwe visjes. Totdat er een barracuda opduikt en Marlin (Albert Brooks) zijn vrouwtje en alle eitjes op één na opeet. Gelukkig voor ons kijkers blijft dit trauma ons bespaard, omdat dit niet in beeld wordt gebracht. Marlin is verscheurd van verdriet en voed zijn enige zoon met de naam Nemo (Alaexander Gould) vol liefde op in een kleurige onderwaterwereld. Alleen door het opgelopen trauma is Marlin overdreven bezorgd, en omdat Nemo ook nog eens een kleiner zwemvinnetje heeft wordt deze nog meer betutteld en in de gaten gehouden.

Wanneer de dag aanbreekt dat Nemo voor het eerst naar school gaat is het voor Marlin totale paniek, want een schoolreisje naar het koraalrif buiten de veilige omgeving is natuurlijk zijn grootste nachtmerrie en besluit hij achter Nemo aan te reizen. Wanneer Nemo hier achter komt kickt de eigenwijsheid in en zwemt deze naar een bootje buiten het rif toe om te bewijzen dat hij niet beschermd hoeft te worden. Je snapt natuurlijk wel dat dit niet goed gaat en wordt Nemo gevangen en meegenomen door een duiker die ook nog eens een tandarts is. De neurotische Marlin gaat achter zijn zoon aan en zo beginnen beide vissen aan een episch avontuur, waarbij ze de meest bonte figuren ontmoeten. Van vegetarische haaien (Bruce), tot Dory (die zo schattig is, en is ingesproken door Ellen Degeneres) een blauwe vinvis die een kortetermijngeheugen heeft en ondanks alles ongelofelijk vrolijk is en een betoverende glimlach heeft. Maar natuurlijk ook de meeuwen die steeds MINE MINE MINE schreeuwen, en uiteraard mogen we ook de schildpadden niet vergeten die echte surfers met bijbehorende accenten zijn.





Finding Nemo is een rollercoaster van aaneenschakelende avonturen, en zelfs na tien jaar blijft het nog steeds indrukwekkend om te zien op het grote scherm. Pixar is de ongekroonde koning van de animatiefilm die haar werk zeer serieus neemt. Sterker, ze hebben een heuse morphologist ingehuurd om de hele staf die de animaties maakte te leren hoe ze water en dieren zo realistisch mogelijk na konden maken. Want de scène met de kwallen zijn dan ook zo mooi dat het gewoon echt lijkt. Dit komt mede door een techniek die 'Transblurrency' heet en Pixar zelf heeft ontwikkeld. Meer over de technische kant van de film kan je hier vinden, en dat is verdomd interessant leesvoer waar ik jullie dan ook niet verder lastig mee zal vallen.

Zoals met alle re-releases op het ogenblik is ook Finding Nemo geheel in 3D, en de grote vraag is natuurlijk of dit wel de reden is om naar de bioscoop te gaan. Persoonlijk kan je ik zelfs twee redenen geven. De eerste is de vernieuwde kleuren en daarnaast de veel mooiere details, want deze spatten echt letterlijk van het witte doek af en ziet het er mooier uit dan ooit. Deze film maakt overigens heel erg goed gebruik van 3D, want zo had de originele release door bepaalde belichting al een mooie diepte, maar dankzij de 3D-ondersteuning waan je jezelf nu echt midden in de onderwaterwereld en is het een hele nieuwe belevenis geworden.

Reageer