Toen in 2010 tijdens de Tokyo Game Show bekend werd gemaakt dat de Devil May Cry-serie, die toen vier delen telde, een reboot ging krijgen, werden de fans van de franchise zo pissed off dat er zelfs doodsbedreigingen werden geuit aan het adres van de makers. Want zo had Dante geen wit haar meer maar een donker kort koppie en werd hiermee gelijk gebombardeerd tot een emo-travestiet. Maar we zijn drie jaar verder en ondertussen ligt DmC: Devil May Cry in de winkels en is het tijd om te kijken of dit een hit of een flop is geworden.
Zoals ik al in de intro zei is DmC: Devil May Cry een reboot van de hele franchise die op enkele raakvlakken met het verhaal van de karakters na niks meer met de oudere games heeft te maken. Het verhaal van deze plaform hack-'n-slash titel begint al gelijk lekker, want we zien hoe een machtige demoon Mundus vanuit Limbo City (wat niet in Limburg ligt) letterlijk en figuurlijk onze wereld regeert en zelfs de president in zijn macht heeft. Zoals Mundus (die zichzelf ook een God noemt) aangeeft heeft hij zijn macht te danken aan het feit dat iedereen bij hem in de schuld staat, en dat is de eerste mooie verwijzing naar onze samenleving waar de crisis nu hard toe slaat.
Dante daarentegen heeft een nachtje goed doorgehaald met drank en een kleine orgie in zijn woonwagen bij de pier van de stad. Dan wordt hij wakker gemaakt door een jongedame met de naam Kat die voor zijn caravan staat en hem vertelt dat ze lid is van 'The Order' en dat er een 'Hunter Demon' onderweg is om hem te vermoorden, de butt naked Dante gelooft haar eerst niet, totdat deze grote demoon dan ook daadwerkelijk opduikt en Dante's sleurhut sloopt. Waarbij er een cut scene volgt die nogal puberaal is en erg is afgekeken van de Austin Powers-films. Want terwijl Dante letterlijk naakt door zijn trailer wordt geslingerd zal je zijn Dante JR niet te zien krijgen omdat er een worst, fles, stokbrood of andere lagen voorwerpen voorbij vliegen oftewel lachen gieren en brullen, maar niet heus.
Tijdens het gevecht tussen Dante en de Hunter Demon op de Bellevue Pier schakel je net als verder in de game tussen Limbo en de echte wereld. Limbo is de wereld zoals deze er echt uitziet en waar de demonen zichtbaar zijn en de mensen niet. Maar Kat is een medium en weet Dante te begeleiden tussen de beide werelden, en wanneer de Hunter Demon is verslagen, vertelt ze hem dat de leider van The Order hem wilt ontmoeten omdat hij de zoon van Sprada is. Hier is wederom een verwijzing naar onze wereld te spotten, want de video's en het logo van The Order lijken verdacht veel op die van het hackerscollectief Anonymous. The Order wilt de mensheid laten zien dat de wereld zoals ze deze kennen niet de realiteit is en dat demonen hen in alles sturen en beïnvloeden. Daarbij speelt de energy drink Virillity een grote rol om de wil van mensen te breken.
Na wat tegen te hebben gestrubbeld geeft Dante toe om de leider van The Order te ontmoeten, deze Virgil weet meer van zijn oorsprong en ouders van Dante af, wat niet zo heel erg vreemd is omdat Virgil zijn broer blijkt te zijn. Zo was hun vader Sprada een demoon en hun moeder Eva een engel die zwanger werd van twee zoons die nu Nephilim zijn, oftewel half engel en half duivel die hier door een ras apart met de krachten van beiden partijen zijn en daarom extra gehaat door het pure kwaad. Virgil toont Dante zijn ware achtergrond en dat Eva is vermoord door Mundus die haar kloppend hart uit haar borstkas at. Dus wat volgt is een avontuur dat behoorlijk bizar is en een strijd tussen goed en kwaad, waarbij jij als gamer langzaam aan dieper wegzakt in een spiraal van geweld en wraak.
Het eerste wat opvalt met DmC: Devil May Cry is dat deze meer westers is dan de vier originele delen en ook een stuk minder moeilijker is geworden. Want het is niet meer Hideki Kamiya die verantwoordelijk is voor de game, want deze visionair doet nu zijn ding bij Platinum Games (Bayonetta, Vanquish) dus is er door Capcom een externe studio aangetrokken. Namelijk het Engelse Ninja Theory, die verantwoordelijk zijn voor de PlayStation 3-titel Heavenly Sword en het zwaar onderschatte Enslaved: Odyssey to the West. Maar geen nood, Ninja Theory is er zeer goed in geslaagd om de hele Devil May Cry-franchise naar een nieuwe niveau te tillen, alleen zullen de fans van de eerdere delen daar niet helemaal zo blij mee zijn, want er is wel het nodige veranderd. Zo hebben we meer wapens dan ooit te voren tot onze beschikking en zijn de guns Ebony en Ivory uiteraard ook van de partij.
Deze wapens zijn weer opgedeeld in 'standaard' schieten en hakken met je zwaard (Rebellion), maar naarmate het spel verloopt krijg je meer andere speeltjes tot je beschikking die je gebruikt door je linker en rechter (deze review is gebaseerd op de Xbox 360-versie) triggers in te drukken en dan kan je in combinatie met je buttons andere wapens gebruiken. Zo staat de linker trigger voor de demonwapens die rood zijn en de rechter trigger is voor de engelenwapens die blauw zijn. Dante beschikt ook over een grabbling hook waarmee hij zich voort kan bewegen tijdens het spelen. Daarbij zie je in de omgevingen vaak haken die blauw zijn, dus dan is het rechter trigger en je haak gebruiken om door de lucht te vliegen naar een volgende haak of platform. De rode haken zijn vaak stukken platform die je dan los trek. Maar het feest met de grabbling hook houdt niet op, want zo kan je ook tegenstanders uit de lucht of van de grond naar je toe trekken door middel van je demoon of engelen keuze. Daarnaast zal je tijdens de gevechten met groteske en bizarre eindbazen ook vaak je hook moeten gebruiken om deze bijvoorbeeld een oog uit te trekken of juist dichterbij hem of haar te komen en vervolgens te trakteren op een vette combo. Later in de game komen er wapens bij zoals een zeis, bijl, werpsterren (die verdacht veel op The Glaive uit de 1982 fantasyfilm Krull lijken) en een soort van bokshandschoenen die weer lijken op die uit de God of War-games. Maar beter goed gejat dan slecht bedacht zullen we maar zeggen.
De gameplay, die zeer gevarieerd en vooral uitdagend is, zit meer dan goed in elkaar, en vooral bij de diverse eindbazen duurt het even voordat je het patroon doorhebt om deze te verslaan en dat is lekker old skool. Want hier verschilt DmC: Devil May Cry behoorlijk van zijn voorgangers die soms echt gewoon sadistisch moeilijk waren. Want ik merkte terwijl ik op normal speelde dat als ik een eindbaas niet gelijk kapot kreeg de AI na diverse pogingen een stuk makkelijker werd. Op zich vindt ik dit niet erg, maar je merkt wel dat Ninja Theory je niet al te gefrustreerd wilt maken met de game.
Dat brengt ons bij het grafische gedeelte waar ik weinig op aan te merken hebt. Zo ziet de game er echt fantastisch uit en wordt er vooral erg met kleuren en licht gespeeld. Iets wat Ninja Theory ook al heel goed deed met haar vorige games. Zo is in Limbo alles grauw en wat doffig, maar zo snel je terugkomt in de echte wereld zijn de kleuren vaak hemels blauw of lekker scherp rood en ik kan je zeggen dat deze titel hiermee op en top sfeer uitademt. Zo waren er tijdens het spelen hier en daar wel wat framedrops te zien, maar met de gevechten met de Sucubus, Mundus of Hunter Demon merkte je hier niks van. Mijn favoriete level was in de nachtclub van Lilith, wat je het beste kan omschrijven als Tron meets ReZ op LSD.
Voor het geluid heb ik ook niks dan lof, want de voice acting is perfect en sluit ook precies aan bij de karakters die je op je scherm ziet. De wapens klinken grof en bruut, maar het is vooral de muziek die deze game een flinke adrenalineboost geeft. Want zo snel een gevecht (volgens de bekende DmC-formule: je komt een ruimte in die afsluit en er verschijnt een shitload aan tegenstanders) begint, kickt er of snoeiharde metal of harde elektronische muziek uit je speakers die je echt oppompt als een malle en dat is een goed iets wat ik alleen maar toejuich. Leuk feit is trouwens dat deze game een Nederlands tintje heeft, want Noisia heeft enkele tracks voor DmC gemaakt wat toch wel even onze trots doet opleven.
DmC Devil May Cry: Definitive Edition - Launch Trailer *update 18:16*
