Het is alweer zeven jaar geleden dat de eerste Lost Planet-game verscheen. Deze was zeer berucht en geliefd door zijn hoge moeilijkheidsgraad en de Akrids die een mix waren van bestaande insecten met een buitenaards sausje erover. In 2012 verscheen het vervolg Lost Planet 2, die tien jaar na het eerste deel afspeelde. Maar sinds kort ligt het derde deel uit de serie in de winkels en deze is weer een prequel op de eerste titel en of deze je zestig euro waard is ga ik je nu vertellen.

In Lost Planet 3 maken we kennis met Jim Peyton, een stoere dude met een baard die werkt voor NEVEC, een bedrijf dat op de fictieve planeet E.D.N. III terraforming en mining doet. Oftewel proberen de planeet (zoals in het tweede deel gebeurt) een normaal klimaat te geven en ondertussen met de mijnbouw de nodige grondstoffen en energie te delven en deze terug naar de aarde te sturen. Maar het leven is hard op deze ijsplaneet, waar de grootste bedreiging komt in de vorm van Akrids. Dit zijn erg agressieve insectachtige wezens die komen van klein tot mega groot.

Jim is een kolonist die op planeet E.D.N. III werkt om zijn vrouw en kind te voorzien van geld, en daarom is hij niet vies van het werk te doen waar anderen geen zin in hebben. Hierdoor betaalt het bedrijf NEVEC hem soms zelfs dubbel uit. Alles gaat zo zijn gangetje met Jim die zijn werk doet, Akrids afschiet en ondertussen de videoboodschappen van zijn vrouw thuis bekijkt en haar antwoord geeft. Dit klinkt misschien erg lame, maar dat is juist één van de sterke punten van deze game. Het is meer verhaalgedreven dan ooit en juist door deze persoonlijke touch krijgt het hele spel meer diepgang. Want als halverwege de game het contact met thuis verbroken wordt, begint het je als gamer toch onder je huid te zitten. Jim komt er langzaam aan achter dat NEVEC (zoals de spelers van de eerdere delen al wisten) kwade bedoelingen en een geheel eigen agenda heeft. Ook volgt er uiteraard een plotwending die je als gamer zeker zal waarderen.



Waar de vertelling van het verhaal in uitblinkt is het de uitvoering waar het mis gaat met Lost Planet 3, want er rammelt namelijk genoeg aan deze titel. De game neemt behoorlijk de tijd voor er echt wat gaat gebeuren, en is het redelijk saai om steeds weer in je "Rig" (lees Mecha met enkel een grijpklauw en een boor) te klimmen en het zelfde stuk te doorlopen voor je aan het werk gaat. Door deze sleur in het begin, krijg je ook het idee dat je echt aan het werk gaat en dan heb ik het niet eens over de vele laadschermen die te pas en te onpas opduiken.

Waar ik mij echt het meeste aan stoorde was de besturing van Jim. Vooral het wisselen van de wapens is zo traag als dikke stront, waardoor ik diverse keren onnodig dood ben gegaan. Gezien de reputatie van de game en het soms snelle gehalte is het essentieel dat het wisselen van een wapen heel erg soepel zou moeten gaan, maar de praktijk is helaas vaak anders. Daarnaast zijn er nog quicktime events en laten we eerlijk zijn: deze hebben toch geen bestaansrecht meer anno 2013. Hiermee kan je goed zien dat Lost Planet 3 door de westerse developer Spark Unlimited is ontwikkeld en de vorige twee delen inhouse bij Capcom zelf.

Tegenover alle genoemde minpunten hierboven staan er ook een hoop positieve dingen. Want Lost Planet 3 is niet alleen een pure third person shooter, maar heeft namelijk ook diverse RPG-elementen. Zo kan je het pak en de wapens van Jim upgraden met je verdiende geld... correctie T-Energy en upgrade items. Maar sommige items krijg je alleen door side missies te spelen, en die krijg je van NPC's. Deze vragen je bijvoorbeeld wat op te halen of weg te brengen, waarbij je nieuwe omgevingen van het spel aandoet waar je normaal niet zou komen en hier rijkelijk voor beloond wordt. Ook zijn het de kleine details die het hem doen, want als je in je Rig zit kijk je tegen een foto van je vrouw aan en kan je zelfs een muziekje opzetten. Dat zijn dingen die ik als gamer erg waardeer omdat dit het spel een stuk menselijker maakt.