Review: Foul Play

RDJ134 18 september 2013 om 03:20 uur

Vanaf vandaag is Foul Play exclusief voor de PC via Steam en als Xbox Live Arcade-game verkrijgbaar. Dit is een nogal... erg aparte side-scrolling brawler die een heerlijke cartoony vibe à la South Park heeft. Aangezien de game het best gespeeld wordt in co-op, had ik een maatje nodig en dat was niemand minder dan Rox van der Helm (Bekend van XGN en Game & Co) en zo begonnen we aan een ongekend avontuur dat je hieronder kan lezen.



In Foul Play speel je het leven van Baron Dashforth na in een toneelstuk. Deze meneer heeft wel erg veel weg van het monopolymannetje met zijn dikke snorrrr, wandelstok, top hat en een heuse monocule. Wanneer je in co-op speelt (wat ik je aanraad) wordt hij bijgestaan door de gemaskerde Mr. Scampwick, die als wapen een voorhamer heeft. Hoewel het verhaal slechts dient voor een steeds veranderende achtergrond en een diversiteit aan vijanden, komt het er op neer dat Dashforth een Hell Gate heeft weten te sluiten en zo de wereld heeft gered van het kwaad.

Deze titel moet het hebben van een aantal dingen, zoals humor, gameplay en het tevreden houden van het publiek terwijl je vele kleurrijke tegenstanders met je wandelstok of hamer buitenwesten slaat. Foul Play is opgebouwd uit vijf acts, die weer zijn opgedeeld in gemiddeld (het vijfde en laatste heeft er "slechts" twee) vijf plays. Alle acts die je aandoet vertegenwoordigen diverse locaties en daarbij moet je denken aan Cairo, kleine dorpjes, havens, China en zelfs het legendarische Atlantis. Het doel is om je publiek dat toe kijkt tevreden te houden en de show van hun leven te geven. Dit doe je door combo's op te bouwen, en hoe beter je dit doet des te meer respect je krijgt die weer een meter vult die het mogelijk maakt om een showstopper uit te voeren waarbij je dikkere combo's en vooral meer punten kan scoren.





Foul Play moet het niet alleen hebben van zijn gameplay, maar vooral van zijn presentatie en heel erg leuke humor. De stages zijn stuk voor stuk prachtig en kleurrijk te noemen, en het zijn vooral je tegenstanders die de show stelen in hun pakjes. Uiteraard zijn er de stereotype tussen- en eindbazen aan het einde van elke stage die allemaal hun eigen uiterlijk en vechtstijl hebben. Maar het was pas echt bij de eindbaas Bearicorn (en ja, dat is een kruising beer en eenhoorn aka unicorn) waarbij de subtiele geekhumor van de makers pas echt begon op te vallen. Want demonen heten Deamons en als je een beetje bekend bent met Linux of andere computertermen, dan weet je wel wat een Deamon is. Wie tijdens het spelen heel goed oplet kan zo meer van dit soort kleine grapjes spotten, en dat geeft de game toch weer wat extra diepgang.

Ondanks dat deze titel heel erg leuk is om te spelen, het er goed uit ziet en de muziek op de juiste tijden perfect weet op te spelen, zijn er ook een aantal kleine minpunten die ik je niet kan onthouden. Zo speelden ik en Rox de game in iets meer dan vijf uur uit en dat zonder ook maar één keer dood te gaan. Wat ook iets zegt over de ontbrekende moeilijkheidsgraad. Omdat de game zo makkelijk is, speelden we deze dus in iets meer dan vijf uur uit, wat toch wel vrij kort is. Ander minpuntje is als je zoals ik en Rox gelijk aan de co-op begint, je de uitleg van de controls mist. Deze krijg je overigens wel als je het spel singleplayer speelt. Wat natuurlijk een beetje erg vreemd is aangezien deze game pas goed tot zijn recht komt in co-op. Gelukkig kan je wel alle geunlockte moves nalezen via het menu.


Reageer