In 2013 kwam Netflix met een nieuw concept voor tv-series, want een week wachten op een volgende aflevering is ondertussen achterhaald en daarom had het bedrijf ervoor gekozen om hun nieuwste serie House of Cards in één keer volledig online te zetten. Iets wat behoorlijk gewaagd is aangezien tv-zenders normaal gesproken plat gaan op kijkcijfers, maar omdat Netflix hun content rechtstreeks via online streams aanbiedt kunnen ze achteraf zien of dit een groot succes is of niet. Maar genoeg over Netflix, want deze recensie gaat over het briljante House of Cards waarvan nu het eerste seizoen op Blu-ray verkrijgbaar is.

House of Cards neemt ons mee achter de schermen van de Amerikaanse politiek in Washington, waar we kennismaken met congreslid Francis Underwood (twee keer Oscar-winnaar Kevin Spacey) die de Majority Whip is van de Democratische Partij. Dit betekent dat hij ervoor moet zorgen dat de andere leden doen wat de leiding van de partij wilt, en wanneer er bijvoorbeeld voor of tegen een wet of voorstel wordt gestemd dit ook massaal wordt gedaan door de achterban. Oftewel in normaal Nederlands: Francis is iemand die de rest vertelt wat ze moeten doen of anders in de problemen komen. Hij is overigens zo goed in zijn werk dat Garrett Walker (Michael Gill) hem een belofte heeft gedaan, dat als hij met Underwoods hulp president van Amerika wordt, deze een baan krijgt als minister van Buitenlandse Zaken. Alleen wanneer dit zo ver komt geeft Walker deze titel aan een ander (omdat hij Underwood liever op zijn plaats houdt om de andere democraten in het gareel te houden) en breekt hiermee zijn belofte aan Francis die nu woest en op wraak uit is.

Doordat hij "The Whip" is kent, hij iedereen en al hun geheimpjes en vuile was, en dat is wat hem goed van pas komt om wraak te nemen op Garret Walker. Alleen kan hij dit niet alleen en wordt bijgestaan door zijn vrouw Claire (Robin Wright die bij het grote publiek vooral bekend is door haar rol als Jenny in Forrest Gump) die net zo ijskoud en doortrapt is als haar echtgenoot en sluw is om hem hier en daar te adviseren. Daarnaast haalt hij er nog een paar andere politici bij die hij simpelweg gebruikt om zijn doel te behalen, want het woord vriend of loyaliteit (behalve aan zichzelf en zijn vrouw) kent Francis niet. Een grote rol voor zijn diabolische plan is weggelegd voor de ambitieuze en onervaren journaliste Zoe Barnes (Kate Mara die de tv-seriefans herkennen uit American Horror Story en vanaf 2016 en 2017 in de rol van Susan Storm in de reboot van de Fantastic Four-franchise) die werkt bij de Washington Herald. Want Francis gebruikt haar om schandalen naar buiten te brengen over iedereen die hem in de weg staat om de machtigste man van Amerika te worden. Wat volgt is een tien uur durend verhaal over macht, manipulatie, narcisme en doortrapte plannen die je als kijker laat smachten naar meer en je verbaast met diverse plottwisten.



Toen ik voor het eerst hoorde van House of Cards (wat overigens de Amerikaanse remake is van de gelijknamige Engelse versie uit 1990), had ik het idee dat het een verdomd saaie serie zou zijn over politiek. En laten we eerlijk zijn: over het algemeen is dat slaapverwekkend. Maar deze serie valt toch wel in het rijtje van The Wire, The Sopranos en het onvermijdelijke Breaking Bad. Want als je er goed over nadenkt is Francis Underwood eigenlijk de Walter White van de politiek. Hij manipuleert, speelt mensen uit, chanteert ze en ook moord is onvermijdelijk. Je zou denken van Kevin Spacey speelt een good guy, maar no way. Hij is gewoon een antiheld die er alles voor over heeft om zijn Game of Thrones te spelen en daarbij is verliezen geen optie. Dat is wat House of Cards zo fascinerend maakt: het laat zien dat mensen die uit zijn op macht er de hand niet voor omdraaien om anderen keihard te naaien, als ze hun doel maar kunnen bereiken. Daarom is het ook niet zo vreemd dat deze serie, waarvan een derde seizoen al bevestigd is, een shitload aan prijzen heeft gewonnen en veel fans wereldwijd heeft.

De Blu-ray-box die ik heb mogen ontvangen voor de recensie bestaat uit vier schijfjes met daarop alle afleveringen van het eerste seizoen. Nu zou je zeggen: waarom zou ik in godsnaam een Blu-ray-box kopen als ik deze serie samen met seizoen 2 op Netflix voor negen euro per maand kan bekijken. Het antwoord hierop is simpel: beeldkwaliteit. Nu zal ik Netflix niet afzeiken, want het is een mooie dienst voor de mensen die niet zo snel films kopen, series kijken of vaak naar de bioscoop gaan, maar technische gezien is het beeld van de streams kut te noemen: beeldruis, bitrate van het beeld die veel te laag is, upscaled HD et cetera. Pas wanneer je de Blu-ray's kijkt zie je pas het grote verschil in beeldkwaliteit die je hoort te krijgen voor je geld. Ziet Netflix er prima uit voor je? Mooi, maar voor filmpuristen als mijzelf is het alsof ik een mp3 moet beluisteren in 192kpbs terwijl een cd zonder compressie vele malen beter klinkt.

Maar goed, even terug naar de beeldkwaliteit van House of Cards: deze is zoals je al verwacht in 1080p een streling voor het oog. De kleuren zijn zacht en grauw voor je ogen, messcherp en vol met details. Ook op het geluid is niks op aan te merken, want deze komt in DTS-HD Master Audio 5.1 en is een streling voor je oren. Deze serie bestaat vooral uit dialoog, maar blinkt met het geluid uit in de scènes met grote menigten, feestjes en het hectische kantoorgeluid waar je bijna duizelig van wordt. Dus beeld en geluid zijn dik in orde.