Review: Willow Creek

RDJ134 20 januari 2015 om 21:45 uur

Bobcat Goldthwait is niet alleen een briljante stand-up comedian en acteur die vooral bekend was in de jaren tachtig door onder andere zijn rol als bendelid Zed in de The Police Academy-films, maar de laatste jaren maakt hij ook films waarvan God Bless America uit 2010 een favoriet van mij is en wist hij ook met World's Greatest Dad in 2009 hoge ogen te gooien. Maar met Willow Creek laat hij de komedie en drama achter zich, door in het found footage horrorgenre zijn debuut te maken. Deze film is nu uit op dvd en daarvan heb ik de onderstaande recensie kunnen maken.



In Willow Creek maken we kennis met Jim (Bryce Johnson, bekend van Pretty Little Liars), een jonge dertiger met een obsessie voor Bigfoot, en zijn vriendin Kelly (Alexie Gilmore, die ook te zien was in God Bless America), die het allemaal maar niks vindt en zelfs behoorlijk sceptisch is. Maar omdat Jim jarig is, gaat ze mee om hem tevreden te stellen. Het stelletje reist af naar het stadje Willow Creek waarbij daar in de buurt ooit de beroemde en beruchte Patterson-Gimlin-video is gemaakt, waarop een aapachtig wezen lopend is te zien. Jim wilt de plek waar dit is opgenomen met zijn eigen ogen bekijken en hoopt stiekem een Bigfoot (of Sasquatch zoals de indianen het noemen) tegen te komen. Tijdens hun verblijf in Willow Creek zien ze hoe de legende een impact heeft gehad op het dagelijks leven van het stadje, waarbij echt alles Bigfoot voor en Bigfoot na is en ook behoorlijk doorgeslagen is. Want zelfs in de plaatselijk snackbar is er een Bigfoot-burger waarvan het broodje in de vorm is van een... grote voet.

Alles is één grote grappige vakantie en Jim probeert hier en daar de semidocumentairemaker uit te hangen door mensen te interviewen die claimen ooit een Bigfoot te hebben gezien of te hebben gehoord en ook komt er een verhaal voorbij van een boswachter wiens hond door dit monster in twee stukken zou zijn gescheurd. Maar langzaam aan als de film doorglijdt naar het tweede gedeelte, begint de film steeds grimmiger te worden. Sommige bewoners van Willow Creek willen dat het stelletje weggaat en zeker niet de bossen in trekt, en er volgt zelfs een intimiderende confrontatie op een bospad waarbij 'vriendelijk' verzocht wordt om weg te gaan en niet meer terug te komen. Iets wat je trouwens als kijker een ongemakkelijk gevoel geeft. Maar Jim moet en zal naar de beroemde plek gaan en neemt een kleine sluiproute diep het bos in, waarbij in no time hun tent wordt vernield en Kelly er zichtbaar steeds meer de pest in begint te krijgen. Maar als het nacht is worden ze lastiggevallen en staan ze doodsangsten uit. Is dit Bigfoot (of een hele kudde?) of zijn hier grappenmakers aan het werk? Dat ga ik je uiteraard niet vertellen, want anders spoil ik de film en dat is niet de bedoeling.



Persoonlijk ben ik geen groot fan van Found Footage of Point of View (POV) en dat komt niet omdat het goedkoop oogt, maar ik heb weinig gevoel voor de suggestie die gewekt wordt dat ik ergens middenin zou zitten. Of als er in dit geval opeens aan een tent gerammeld wordt: ik schrik er niet van. Willow Creek is het beste te vergelijken met de moeder van dit genre: The Blair Witch Project uit 1999, maar weet zich iets beter te onderscheiden en te presenteren. Ten eerste het semidocumentaire-stijltje dat gehanteerd wordt, waarbij Jim probeert zijn eigen film te maken waardoor je een goed beeld van de omgeving, mensen en het stadje krijgt. De manier hoe de rest van de footage gebracht wordt komt echt over alsof je naar home video's van een stelletje zit te kijken die een leuke tijd hebben, en niet dat dit een filmproductie is, en dat vind ik persoonlijk heel erg knap gedaan.

Wat mij ook beviel was een longshot (dus een scène die in één keer is gefilmd zonder onderbreking) in de tent van bijna 19 minuten lang, waarbij Bryce Johnson en Alexie Gilmore een knap stukje acteerwerk neerzetten en vooral het geluid een grote rol speelt. Dat maakt Willow Creek allemaal net even anders dan de doorsnee found footage-film die er op de markt is. Het beeld is voor het type mediadrager dvd prima in orde, want de soms slechte beeldkwaliteit is expres gedaan om de film meer echtheid te geven. Over het algemeen is dit prima om te kijken, maar het is vooral het geluid waarin deze film uitblinkt en zorgt voor de sfeer. De eerder genoemde tentscène speelt echt met alle hoeken en gaten van de 5.1 surround track en krijg je echt het idee dat er iets of iemand om je heen loopt. Ook de geluiden in het bos zijn vol met details, zoals muggen die rondom je te horen zijn of een bar waarbij je ook echt qua geluid het idee hebt in een bar te zitten. Dit is echt zeer knap gedaan en dat voor een film uit dit genre. Het schijfje heeft verder geen extra's en komt met een saai keuzemenu voor welke geluidstrack en of je ondertitels wilt gebruiken.


Reageer