Hoe ver wil en kan je gaan om je droom als topmuzikant te verwezenlijken? Dat is het thema wat centraal staat in de film Whiplash, die sinds zijn release vorig jaar een shitload aan prijzen in de wacht heeft gesleept, waaronder vier Oscars. Wat overigens zeer terecht is, want Whiplash is niet je standaard muziekfilm. Nu is de film beschikbaar op de bekende Video on Demand-diensten en fysieke media als dvd en Blu-ray. Van de laatstgenoemde kan je hieronder mijn recensie lezen.
Whiplash vertelt het verhaal van de jonge Andrew Neiman (Miles Teller, meest bekend van Project X en 21 & Over), die eerstejaarsstudent is aan het prestigieuze Shaffer Conservatory in New York en daar de opleiding voor jazzmuzikant volgt, want drummen is zijn passie en zijn leven. Wanneer op een dag bij toeval de muziekleraar Terence Fletcher (J.K Simmons, die bekend is door de tv-serie Oz en zijn rol als J. Johan Jameson in de Spider-Man-films) hem hoort spelen, vraagt deze of Andrew als reservedrummer bij zijn orkest wilt komen. Iets waar hij geen nee tegen zegt, ondanks dat Fletcher bekend staat als een zeer moeilijk persoon die zijn studenten als een drilsergeant terroriseert, heeft hij een grote naam en is een zeer gerespecteerd persoon. Wanneer Andrew vol enthousiasme bij de studio aankomt om te oefenen, slaat de sfeer al heel erg snel om. Want de aardige en begripvolle Fletcher laat al snel zijn ware gezicht zien als Andrew geen tempo kan houden met het nummer Whiplash van Hank Levy. Stoelen vliegen door de studio en Fletcher slaat hem in zijn gezicht om hem vervolgens te vernederden waar iedereen (die letterlijk doodsangsten uit staan) bij staat als hij begint te huilen.
Ondanks deze psychologische marteling blijft Andrew terugkomen en begint langzaam aan onder druk van Fletcher de grenzen van zichzelf op te zoeken, waarbij hij speelt tot zijn vingers bloeden. Maar daar houtd zijn nieuwe toewijding niet op, want ook de mensen in zijn omgeving begint hij te verwaarlozen, sterker, hij dumpt zijn vriendin omdat deze een afleiding zou zijn voor zijn muzikale passie die ondertussen behoorlijk uit de hand begint te lopen. Wanneer door zijn fout de hoofddrummer tijdens een optreden in een jazzcompetitie het verpest, weet Andrew deze plek in te nemen, door Fletcher te overtuigen. Dit is het begin van een serie gebeurtenissen waarbij er iemand zelfmoord pleegt, omdat deze de druk niet meer aan kan, mensen elkaar beginnen te naaien om in gunst te komen bij Fletcher die zijn eigen sadistische spelletjes speelt met zijn studenten en opbouwt naar een zeer verrassende climax waarbij Fletcher en Andrew recht tegenover elkaar komen te staan met een hele aparte uitkomst.
Whiplash is een hele aparte film die terecht vele prijzen heeft gewonnen, want in deze film laat J.K. Simmons zien dat hij een topacteur is die eigenlijk een beetje ondergewaardeerd is bij het grote publiek. Deze acteur speelde dan ooit wel een enge White Power gevangenisnazi, in deze film is hij gewoon een muzieknazi die geen genade kent met zijn 'speeltjes' die allemaal tegen hem opkijken en tegelijk doodsbang voor hem zijn. Want Fletcher is gewelddadig, manipulatief en vooral totaal onvoorspelbaar en weet je ook als kijker nooit wat hem totaal door het lint kan laten gaan. Aan de andere kant zie je hoe Andrew alles van hem slikt en opgeeft voor zijn passie voor muziek en de drang om de beste drummer van de wereld te willen worden en daarvoor vernedering en vereenzaming van zijn familie en geliefde ziet als bijkomende schade.
De acteerprestaties zijn fenomenaal en ook de muziek is als je van jazz houdt om te smullen. Daarbij wordt alles prachtig mooi in beeld gebracht op een manier die bij grote Oscar-achtige films past en het is bijna niet te geloven dat de regisseur Damien Chazelle hemel en aarde heeft moeten bewegen om deze nu inmiddels zeer geprezen film te mogen en kunnen maken. Sterker, hij heeft eerst een short film gemaakt om de studiobazen en investeerders over de streep te kunnen trekken. De Blu-ray van Whiplash heeft zoals alle Sony-releases een perfect beeld dat vol met details zit, van zweetdruppels tot de rimpels van J.K. Simmons: het ziet er prachtig mooi uit. Bovendien speelt Chazelle prachtig met kleurenfilters waarbij een zachte kleur geel de boventoon voert. Het geluid komt, zoals met elke grote Sony-release, in 5.1 DTS-HD MA (Master Audio) en WOW! De jazzmuziek komt prachtig door de speakers met een perfecte balans van hoog en laag. Maar ook de dialogen (lees: een schreeuwende en gooiende Fletcher) knalt letterlijk door je surround (head)set heen.
Naast de film heeft dit schijfje ook de volgende extra's:
Eerlijk gezegd niet zo heel erg spannende extra's maar wel net genoeg om je na het kijken van de film een beter beeld te geven op bijvoorbeeld hoe deze gemaakt is en hoe de acteurs en regisseur je vertellen over hun keuzes en motivatie.
10 TV Episodes That Punished Loyal Fans
