Na het spelen van Mafia in 2002 was ik helemaal weg van de serie die lekker speelde en een verdomd goed verhaal had van de maffioso Tommy Angelo. Acht jaar later verscheen het langverwachte vervolg waar oorlogsveteraan Vito Scaletta afgleed in het criminele milieu. Deze titel voldeed aan alle verwachtingen en daar gingen veel mensen er vanuit dat het derde deel, die onlangs verscheen, wederom episch zou gaan worden. Van tevoren wisten we dat het in 1968 zou afspelen in het fictieve New Bordeaux (New Orleans) en hadden vele gamers en ik er dik zin in alleen... de teleurstelling.

In Mafia III spelen we met Lincoln Clay, een weeskind die opgroeide op de straten van New Bodeaux en zich niet helemaal thuis voelde in zijn misdaadfamilie en het leger in ging die hem vervolgens naar Vietnam verscheepte waar hij het van soldaat tot special forces schopte. Na zijn diensttijd keert hij terug naar New Bodeaux, waar zijn oude misdaadfamilie blij is dat hij heelhuids is teruggekomen en er ondertussen veel is veranderd in zijn afwezigheid. Racisme viert hoogtij in de stad (en het land) en zijn de Italiaanse maffia druk bezig met het uitbreiden van hun territorium en daarnaast heeft zijn surrogaat Sammy Robinson, die aan de hoofd van een Afro-Amerikaanse misdaadsyndicaat staat niet alleen last van de Italianen maar ook van een opkomende Haitiaanse groepering die hem in zijn handeltjes dwars zitten.

Hierdoor kan hij zijn 'kick-off' niet betalen aan de Italiaanse maffia waardoor hij steeds meer in de schuld komt bij Sal Marcano, die het hoofd aka Don is van de Marcano-familie. Deze doen hem een voorstel voor een overval op de Federal Reserve waar Lincoln aan mee moet doen en wilt Sal Marcano dan hij Sammy uit de weg ruimt en zijn plek inneemt en dat is iets wat Lincoln weigert te doen en is voor zijn nieuwe Italiaanse vrienden verder geen probleem zo lang hij de overval op de geldreserve tot een goed einde kan brengen. Na de geslaagde overval (met een shootout en spannende ontsnapping via speedboot) wordt de buit verdeeld in de bar van Sammy die zelfs nog een extra deel geeft aan Sal om alle vrede te bewaren. Alleen heeft Marcano andere plannen en vermoord iedere aanwezige en overleefd Lincoln maar net een schampschot aan zijn hoofd en hij besluit wraak te gaan nemen op de man die zijn vrienden en surrogaatfamilie vermoorde en hem voor dood achter lieten. Zijn wraak bestaat uit eerst alles wat Marcano bezit af te pakken, zijn vrienden in verraderlijke vijanden te veranderen en dan als hij niks meer heeft hem af te maken. Alleen verloopt dit niet helemaal volgens plan.



Hoewel het allemaal goed op papier klinkt, is deze game voor mij een grote teleurstelling geworden. Niet voor het verhaal, wat overigens een één in een dozijn is waarbij een eenling opzoek gaat naar een surrogaatfamilie, deze vindt in het leger en de misdaad en vervolgens op een bloederige wraaktocht gaat als dit hem wordt afgenomen. Dat pad hebben we al vaker bewandeld en dat is niet erg, maar het is vooral de uitvoering van het spel, dat al begint in de eerste minuten. Nadat ik in het menu begroet werd met The Jimi Hendrix Experience met het legendarische All Along the Watchtower startte ik vol goede moed op, en het eerste wat mij opviel waren de ongelofelijk kut ogende graphics. Serieus, het leek wel een Xbox 360-titel in plaats van een Xbox One die met Grand Theft Auto V toonde hoe je WEL een gruwelijk vette sandbox game er uit kan laten zien. Opvallend is dat na het spelen van de proloog de game wel opeens een stuk beter oogt, maar vol met grafische bugs zit. Soms laden de textures in voor je neus en soms ga je zo snel met de auto dat deze je de middelvinger geven en helemaal niet inladen tot je echt stil staat.

Dit gebeurt overigens ook als je te snel een gebouw in rent en je niet raar moet opkijken dat enkele seconden later pas karakters in de ruimte verschijnen of gewoon auto's uit de lucht komen vallen of verdwijnen als je jezelf omdraait. Taferelen die ik me nog goed kan herinneren met oude GTA-games van begin deze eeuw. Dan heb ik het niet eens over de crashes waarbij het spel terugkickt naar de dashboard van de console of gewoon vastliep waarna een hard reset nodige was. Je snapt dan ook wel dat ik na enkele uren met deze grafische bende er al goed de spreekwoordelijke tering in had, maar daar hield het niet op. Op de gameplay valt ook het nodige aan te merken, want je volgt dan wel een verhaal; je moet steeds weer hetzelfde doen, namelijk het veroveren van gebieden, waar je missies uitvoert en alles eindigt bij een baas die je kan vermoorden of laten leven. Iets wat alleen invloed op je cashflow heeft en niet het einde van je game. Dit kan je het beste vergelijken met Saints Row, waar je ook steeds een gebied moet afpakken, beschermen en zo een cashflow creëren voor betere (die je moet unlocken) wapens en mods hierop. Same Shit Different Game (SSDG).

Op zich is dit allemaal niet zo erg, maar als je keer op keer hetzelfde zit te doen in een semiwisselende omgeving gaat dit tot irritaties lijden en ik moet ik eerlijk zeggen dat ik mezelf (terwijl ik groot fan van Mafia 1 & 2 ben) soms heb moeten dwingen om verder te spelen en dat is een heel erg slecht teken.



Maar goed, de minpunten zijn er uit, dus tijd om te kijken wat Mafia III wel goed doet. Het eerste is de sfeer van de game, die zich in 1968 afspeelt en dit was een tijd in de Amerikaanse geschiedenis waar de Afro-Amerikaanse bevolking gebukt ging onder zware racisme. Wat ook te merken is in het spel. Zo word je vaak kleinerend aangesproken met Boy, Nigger en your kind of people en je niet welkom bent in bepaalde gebieden of restaurants waarbij de genoemde opmerkingen naar je toegesproken worden. Je kan het niet vergelijken met wat deze bevolkingsgroep echt heeft moeten doormaken in die tijd, maar je kan deze spanning en minachting door de hele game naar je karakter toe voelen, die overigens soms wat rednecks en de KKK afschiet en dat geeft dan weer wel even een lekkere voldoening. Speaking of het schieten: de besturing van Lincoln gaat vloeiend en via een weapon wheel kan je vuurwapens (je kan een pistool en geweer dragen en bij het oprapen van een wapen of het kopen van een nieuwe vervalt de oude) en explosieven als molotov cocktails en handgranaten selecteren.

In dit menu kan je trouwens ook hulp en handlangers oproepen die je eerst moet unlocken. Zo is er iemand die je geld komt ophalen, want rondlopen met teveel geld op zak kan resulteren in verlies ervan, dus kwestie van op laten halen om de schade te beperken. Ook is er iemand die je bolides komt brengen en de Scooby Doo-wagen van een wapenhandelaar die je voorziet van nieuwe wapens, mods hiervoor en munitie. Later unlock je ook nog de mogelijkheid om een groepje gangsters mee op missie te laten gaan die je dan bijstaan in de strijd. Tijdens de missies en landjepik door kan je ook nog wat analoge porno aka Playboys verzamelen, elektronische onderdelen collecten die je weer kan gebruiken om afluisterapparatuur van te maken die je collectables en vijanden op je kaart laten zien. Dit brengt me overigens bij een ander briljant punt die ik je moet noemen, namelijk het rijden naar je objectives. In videogames die zich in de huidige tijd afspelen heb je de GPS markers, alleen was dit er nog niet in 1968 en krijg je tijdens het rijden verkeersborden te zien die je de weg wijzen voor het geval je niet op de kaart onder in je beeld zit te kijken. Iets wat verdomd goed is bedacht door de makers van dit spel.