Way back in 2005 verscheen de game Sniper Elite op de eerste Xbox, en deze was een zeer groot succes door zijn combinatie van actie en stealth gameplay. Deze titel kreeg in 2012 een vervolg en een semi-reboot met Sniper Elite V2 waarvan je mijn recensie hier kan lezen; die een zeer grote hit was en een derde deel in 2014 het levenslicht zag en ook goed ontvangen werd door de pers en gamers wereldwijd. Nu zie je vast en zeker een klein patroon ontstaan en denkt nu waarom is deel vier niet in 2016 verschenen? Dat kwam omdat vorig jaar Rebellion vriend en vijand verraste met Sniper Elite Zombie Army Trilogie, waar je diverse locaties uit de vorige titels aan deed en daar zombienazi's in hun verrotte kop schoot en op het einde een bovennatuurlijke Hitler bevocht en ik kan je deze titel serieus blindelings aanraden omdat deze zo leuk en uitdagend was. Maar goed, het is 2017 en is Sniper Elite 4 verkrijgbaar voor de PC en de bekende consoles en daarvan kan je mijn recensie nu hieronder lezen.

Sniper Elite 4 pakt de draad op na de gebeurtenissen van het vorige deel en zien we hoe de Duitsers zich nu staande proberen te houden tegenover de geallieerden die nu langzaam zijn begonnen aan het terugdringen van deze zuurkooletende fascisten met kramp in hun rechterarm. In dit vierde deel is de zandbak uit Afrika ingeruild voor de pittoreske omgevingen van Italië die een mooie kleurrijke omgeving biedt. Om even terug te komen op het flinterdunne verhaal dat deze game rijk is: de nazi's hebben een nieuw Wonder Waffen dat komt in de vorm van een radiobestuurbare raket die in de intro van de game een spionageboot met de naam Arcadia opblaast en dit is uiteraard een groot probleem dat opgelost moet worden en daarom stuurt de Office of Strategic Services (OSS) jou aka Karl Fairburne naar het eiland toe om daar orde op zaken te stelen. Oftewel ga op pad om hooggeplaatste nazi's uit te schakelen en zoveel mogelijk informatie te stelen over deze nieuwe raketten, en had ik al gezegd dat je nazi's in hun gezicht en testikels gaat schieten?

Het eerste wat mij opviel toen ik het eerste level begon, was dat het speelveld opeens heel erg groot was geworden, vergeleken met de vorige delen die ik gespeeld heb. Dit komt omdat Rebellion wilde dat deze titel een heus sniperparadijs werd en dat zal je nu weten ook. Want doordat het eiland waar je op begint nu echt behoorlijk groot is, kan je via meerdere routes op zoek naar je doelwit en kan je nog een aantal zijmissies spelen. Deze leveren net als de manier van spelen (komen we zo op terug) allemaal XP op die je doet stijgen in rang en dit unlockt diverse items (en multiplayer of co-op karakters) en skills voor je skill tree waarbij je moet denken aan langer je adem inhouden of je hartslag verlagen et cetera.

Uiteraard ga je niet als een idioot Call of Duty-style door het spel rennen, maar neem je net als een echte sniper de tijd om je vijanden te stalken en te taggen. Dit doe je met je verrekijker, waardoor je de omgeving afgluurt en je tegenstanders hun routines leert kennen. Dan is het tijd voor een plan van aanpak die je op diverse manier kan uitvoeren. Persoonlijk ging ik voor een hogergelegen gebied en begon met het één voor één afschieten van nazi's. Eerst diegene die net als ik wat hoger gelegen waren, vervolgens de wachters op de uithoeken en dit deed ik liggend met mijn adem zo lang mogelijk ingehouden terwijl ik mijn trekkervinger heel langzaam indrukte op de controller en "BOOM HEADSHOT!!! Weer een dode nazi" en later begon ik ook meer op het hart te richten, gewoon omdat het kon en omdat het een challenge was voor mijn geweer. Want deze keer hebben je wapens een aantal challenges die bij slagen het vuurwapen ook een stuk sterker maken; betere zoom of stabieler. Dit is heel slim gedaan want op deze manier daag je jezelf uit om beter en sterker te worden en is de gameplay hierdoor veel meer gevarieerd. Naast de 'gewone' kills kan je ook gebruikmaken van de omgevingen. Hier en daar hangen er bijvoorbeeld vaten aan een touw en boten aan de ketting en door deze kapot te schieten op het juiste moment kan je heel efficiënt Duitsers uitschakelen en daar krijg je uiteraard de nodige XP voor.



Uiteraard is de X-Ray-camera ook weer van de partij en laten we eerlijk zijn: dit is zo fookin' bruut, dat ik deze tijdens mijn playtrough amper tot niet heb geskipt. Want OMFG, wat is het vet om te zien hoe een Duitse nazi zijn schedel opengetrokken wordt en je de hersenen of andere organen ziet opblazen door de kinetische energie van je kogel. Serieus, ik kan hier nog steeds geen genoeg van krijgen. Naast organen die aan stukken gereten worden, zijn er nog botbreuken en testikelschoten; je leest het goed, je kan je tegenstanders letterlijk in de ballen schieten en dat is dikke fun. Speaking of plezier, je doet acht chapters aan en nu zie ik je al denken: maar acht? Ja, het zijn er maar acht, die immens groot en uitgebreid zijn, en ik speelde de game op normal uit met 21 uur op de teller en dat was inclusief de DLC waar je geheel volgens traditie van de Sniper Elite-franchise Hitler tussen zijn snor moet knallen. Doordat ik mijn tijd nam voor de objectives en de diverse zijmissies, zat ik al snel aan anderhalf tot twee uur per chapter en uiteraard was dat niet altijd even makkelijk en ging ik diverse keren dood.

Grafisch ziet Sniper Elite er goed uit; de omgevingen zijn prachtig. Of je nu door een gekleurd dorpje wandelt of een groot bunkercomplex, het ziet er mooi uit. Alleen had ik soms het gevoel dat dit niet helemaal new gen was. De gezichten ziet er wat glad uit en ook bewegen de karakters soms wat houterig tot trekpopachtig aan. Dit is vooral goed terug te zien bij de vele klim- en klauterpartijen en sprongen die je zal moeten ondernemen, waarbij ik dacht is dit Sniper Creed of Uncharted Elite? Ook kwam ik enkele grafische bugs tegen als tegenstanders die half dood in de muur of vloer hingen of die ik in mijn vizier had en opeens, poef, weg waren en een paar meter verderop verschenen. Tot slot had ik diverse keren dat mijn richtpunt als ik mijn adem inhield niet goed verscheen of gewoonweg verdween en ik weer even moest loslaten en opnieuw mikken. Niet echt wereldschokkend, maar een klein beetje slordig. Het geluid van de game is zeker noemenswaardig, want uiteraard speelde ik met mijn Plantronics RIG 500 HS en klinkt echt zeer bruut. De schoten klinken zoals je verwacht van een vuurwapen en de nachtelijke bosgeluiden klonken prachtig door mijn oren heen en lieten mij met een samengeknepen anus van extra spanning rondsluipen. Enige minpuntje hier was soms de voice acting, waarbij de stemmen duidelijk niet het karakter op het beeld vertegenwoordigde, maar dat kan ook een kwestie van smaak zijn.