Review: Killing Floor 2

RDJ134 4 september 2017 om 02:45 uur

Een klein jaar geleden verscheen de zombie... sorry, Zeds shooter Killing Floor 2 voor de PC en de PlayStation 4. Dit was een vervolg op het door pers en gamers zeer goed ontvangen Killing Floor uit 2009. Alleen de Xbox One-bezitters vroegen zich af waar hun versie bleef en deze is er dan nu ook eindelijk gekomen, en uiteraard niet met lege handen want alle DLC voor de andere systemen zit nu gewoon in deze versie. Ik heb een recensiecode gehad en heb de afgelopen dagen en nachten doorgebracht met wildvreemde mensen met wie ik hordes aan Zeds heb afgeslacht en dit was eerlijkgezegd leuker dan ik verwachte, maar daar kan je hieronder meer over lezen.




Het verhaal van Killing Floor 2 begint eigenlijk in het vorige deel waar een bedrijf met de naam Horzine Biotech door middel van genetische manipulatie probeerde een biowapen te maken voor het leger, en zoals je wel doorhebt is dit helemaal verkeerd gegaan en is er een grote uitbraak van geïnfecteerde monsters die door de straten van Londen alles verscheurden. Dit deel en vervolg speelt zich een maand na het origineel af en is de verspreiding verder door en buiten Europa getrokken met de nodige gevolgen. Nu moet ik je wel eerlijk zeggen: het verhaal doet gewoon onder aan het spel, want dit is slechts een excuus om hordes met Zeds kapot te schieten. Want het principe van Killing Floor is vrij simpel: je kan alleen of met een groep andere mensen online de strijd aan gaan.

Wat je krijgt is rechttoe rechtaan: je kiest een karakter en kleed deze aan naar eigen keuze. Fun fact: er zit een Nederlandse DJ in en dan hoor je opeens tijdens het herladen DANK JE WEL! en dat was even WTF? Maar goed, vervolgens ga je online en wat volgt verschilt per instelling, maar het komt er op neer dan je een aantal rondes op moeilijkheidsgraad naar keuze gaat spelen. Elke ronde heeft een shitload aan Zeds die je vol met lood pompt en hiervoor krijg je XP en cash en de laatstgenoemde kun je spenderen aan nieuwe en betere wapens of het upgraden van bijvoorbeeld je armor. XP laat je karakter in rang stijgen waarbij je perks krijgt die je weer kan instellen en zo sneller kan herladen, iets meer schade kan incasseren et cetera. Bij de laatste rond krijg je een eindbaas die samenspant met hordes Zeds en die als het hem te warm wordt er vandoor gaat en soms regenereert met zijn health, en is het dus goed samenwerken en tegelijk aanvallen om deze te verslaan.



Het lekkere aan Killing Floor 2 is dat het een rechttoe rechtaan shooter is, die duidelijk een mix is van Left 4 Dead en de Zombie mode van de Call of Duty-franchise, maar dan weer net even anders. Ten eerste speel je met zes man (of vrouw) tegelijk online, in plaats van vier bij de genoemde titels, en zijn de mappen heel erg groot en bijna allemaal kan je deze free roamen, maar is het natuurlijk verstandiger om samen te blijven met je team. Mocht je in nood komen is het mooi om te zien dat je behoorlijk ver kan vluchten en zo rondjes lopen. Naast de Survival mode is er ook de PvP mode waarbij je als Zed het tegen andere spelers kan opnemen.

Waar trouwens deze Xbox One-versie verschilt van de PC- en de Playstation 4-versie is dat deze niet alleen alle DLC heeft, maar ook support heeft voor Microsofts Mixer aka de Twitch rip-off en het Freezethrower wapen die vloeibare stikstok over de Zeds hoest die vervolgens in raketijsjes veranderen, althans soort van. Maar ook krijg je als Xbox One-speler twee nieuwe wapens in de vorm van de HZ12 Shotgun en Centerfire Lever Action Rifle. Daarnaast zal Killing Floor 2 dadelijk in november voor de Xbox One X betere graphics krijgen in de vorm van 4K-resolutie en betere licht- en schaduweffecten.



Zoals ik al eerder zei: Killing Floor 2 blinkt uit in zijn simpelheid; je kiest een klasse en een karakter en je zoekt een online match en schiet op alles wat niet menselijk is en op je afkomt. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik diverse keren mezelf er op betrapt heb dat ik opeens enkele uren verder was en steeds nog even één match en dan ga ik. HOLY SHIT het is half vier in de ochtend. En tijd vergeten tijdens het spelen is voor mij altijd een heel goed teken dat een game leuk en vermakelijk is en dat is in dit gevalt dus ook. Het enige wat mij een beetje stoorde is dat zeker in de eerste dagen de servers vrij snel plat lagen en een paar keer goed last had van lag. Voor de rest heb ik eigenlijk helemaal geen minpunten of andere technische problemen ervaren, sterker, als er soms tientallen Zeds op me af kwamen had ik geen last van vervelende framedrops, oftewel het loopt heel erg soepel.

Grafisch is het even wennen, want het ziet er nogal... wat anders en een tikje verouderd uit door het gebruik van de Unreal Engine en lijkt het de eerste keren dat je het speelt meer op een spel uit 2007 dan uit 2017. Als je dat even kan verhappen oogt het heel erg kleurig en bijna comicbook-achtig aan en ik weet niet of de makers dit als bedoeling hadden en anders is het een bonuspunt. De gore is heerlijk grindhouse-achtig, want met headshots exploderen de hoofden en vliegt het bloed in het rond alsof je naar 300 of Spartacus (de tv-serie) zit te kijken. Dit alles met heerlijke sfeervolle plofgeluiden en dat brengt ons bij het volgende punt, namelijk het geluid. Deze is dik in orde en of je nu met je tv speakers of (surround) headset speelt, de wapens en explosies klinken natuurlijk met een goede diepe bass. Maar ook de sissende Zeds gaan zeker op je zenuwen zitten, omdat ze gewoon fookin' creepy zijn en zo goed bijdragen aan de speelervaring.

Reageer