In 1999 bracht SEGA zijn laatste console op de markt, deze had ironisch genoeg de naam Dreamcast gekregen. Want wat een droom van een machine was, werd door wanbeleid en de typische Japanse koppigheid een ware nachtmerrie. Door slecht PR en de komst van de Sony PlayStation 2 in 2000 was het snel game over voor SEGA op de consolemarkt. Het is dan ook niet zo heel erg vreemd dat het bedrijf na dit grote fiasco besloot om alleen nog maar (hoofdzakelijk Sonic) games te ontwikkelen en voor andere developers als uitgever op te treden.

Ondertussen zijn we alweer twaalf jaar verder en heeft de Dreamcast nog een grote groep fanatieke volgers, maar zijn er ook nog eens een hoop gamers die warme herinneringen aan de console hebben. Voor de laatstgenoemde heeft SEGA nu de Dreamcast Collection in het leven geroepen, oftewel vier oude games op één disc. Wat op papier een goed idee leek, is het wederom mis gegaan. Want ik vraag me echt af welke idioot er verantwoordelijk is geweest voor de gamekeuze. De Dreamcast-bibliotheek is zeer groot en SEGA heeft een aantal erg sterke titels uitgebracht (bewuste keuze met deze disc is dat ze alleen games uit eigen stal er op hebben gezet, om zo geen geld aan derden te hoeven betalen) waar vandaag de dag nog over wordt gepraat. Maar de keuze voor deze collectie is belabberd te noemen.

Zo heb je na het opstarten van de Dreamcast Collection een heel simpel en slim uitgewerkt menu voor je neus. Zo werkt het letterlijk de 'beste' van bovenaf naar de slechtste onderop. De structuur was namelijk als volgt:

Sonic Adventure:

De overbekende Blauwe Egel maakte met deze game zijn eerste stap in de wereld van echte 3D en was ook nog eens een launch titel voor de Dreamcast. Toen deze game uit kwam way back in 1999 was het grafisch ongekend mooi en prijsde alle pers (toen nog hoofdzakelijk de dode bomen media aka game magazines) het terecht de hemel in. Want het speelde heerlijk weg en de felle kleuren spetterden onder het genot van de bekende arcademuziek van je scherm af. Maar in 2011 ziet dit er op mijn 42 inch full hd scherm er wat achterhaald uit, maar graphics doen er niet toe; het is gameplay wat hier telt. Daarmee scoort Sonic Adventure na twaalf jaar nog dik mee, ook al word je soms een beetje gaar van de camerastandpunten.

Het verhaal is simpel: Dr Robotnik steelt weer eens een chaos Emerald en Sonic en zijn vriendjes mogen deze terugveroveren en de wereld redden. We hebben het allemaal al eens eerder gezien en gespeeld dus same shit different game, wat niet erg is omdat bijna alle Sonic-games gewoonweg een excuus nodig hebben om te rennen en vliegen door levels en ondertussen de overbekende gouden ringen te verzamelen. Alleen is het deze keer in een 3D-omgeving. Het geluid is lekker, de muziek klinkt zoals je bij een Sonic-titel verwacht, maar... het beeld is in 4:3 en geeft dus de bekende balken aan de zijkant. Maar eerlijk is eerlijk: na tien minuten spelen heb je dat niet eens meer door.



Crazy Taxi

Van origine is deze game net als de Dreamcast uit 1999, maar dat jaar was Crazy Taxi alleen voor het eerst in de arcadehallen te spelen. Pas begin 2000 (enkele maanden nadat de DC op de markt was) maakte SEGA een port naar de console, en dat was geen foute beslissing en werd deze game bijna een synoniem met de Dreamcast. Deze titel had dan ook alles, arcade feeling, snelheid, de kenmerkende felle SEGA-kleuren en een ijzersterke punkrock soundtrack van de The Offspring. Fook yeah, deze game rockte elf jaar geleden letterlijk als een malle, maar kan deze titel elf jaar na dato nog steeds mee? Uiteraard, want ook al zijn de graphics (deze keer wel 16:9 en beeldvullend) wat achterhaald, maar de gameplay staat nog altijd als een huis.

Voor wie nog niet bekend is met deze titel nog even kleine uitleg: in Crazy Taxi kan je kiezen uit vier bonte karakters met hun eigen wagen en eigenschappen. Daarna ga je de weg op en pak je klanten op die je zo snel mogelijk van punt A naar punt B moet brengen terwijl een mega grote pijl boven in het scherm je de weg wijst en je vast zit aan een aflopend tijdslimiet. Daarbij kan je nog kiezen uit verschillende modi, wat de game weer een lange houdbaarheid en uitdaging geeft. Dit is echt een op en top arcadegame in zijn puurste vorm en zelfs na vele jaren een must play voor iedere SEGA- en arcadefan.



Space Channel 5 part 2

Met deze titel zie je al dat er tijdens het samenstellen van de Dreamcast Collection een hoop drank of drugs gebruikt moeten zijn. Want ook al is Space Channel 5 part 2 een leuke game, met een Dreamcast Collection is dit niet een titel die bij menig SEGA-fan in gedachten schiet. Maar goed, even terug on-topic: het verhaal van de game is bizar en grappig tegelijk, je speelt de heupwiegende verslaggeefster Ulala die verwikkeld raakt in een strijd tussen goed en kwaad. Want zogenaamde Rythm Rogues dwingen ruimtevaarders om te dansen, en ja dat is heel erg. Dus jij gaat nu de strijd aan met dit schorrie morrie en zal deze in dans battles er uit moeten dansen. Je krijgt eerste enkele pasjes te zien die je moet onthouden, dan als de muziek begint moet je deze pasjes perfect naspelen (drukken op knoppen en met je analoge stick). Deze zijn allemaal in het begin erg simpel maar worden na verloop van tijd steeds moeilijker en complexer.

Space Channel 5 part 2 is een leuke game, maar niet om vele uren achter elkaar te spelen. Door het onthouden van danspasjes en een warrig verhaal zal dit de gamers van nu niet lang boeien en zal het al snel worden afgezet. De muziek zelf is erg vrolijk te noemen en zoals je al zou verwachten erg arcadeachtig. Ook de graphics zien er goed uit en heeft de typische SEGA-feeling die veel games van deze developer uitstraalt. Je kan zien dat de game oud is geworden en een kleine oppoetsbeurt heeft gehad, want de gameplay is in 16:9 en de filmpjes springen vaak terug naar 4:3 beeld wat enigszins raar overkomt. Voor de rest valt ook op deze titel niks aan te merken.



SEGA Bass Fishing

Toen ik deze titel op de hoes zag staan had ik echt van "WTF?" Sterker, zit er iemand in 2011 nog te wachten om een visgame uit een ver verleden te spelen? SEGA Bass Fishing kwam voor het eerst in de arcades uit in 1997 en zwom zijn weg een jaar later naar de Dreamcast als een zalm die terug naar huis ging. De bedoeling is dat je gaat vissen *DUH* en hiervoor verschillend aas en haakjes gebruikt en op bepaalde tijden op een bepaalde plek bent om daar even een grote (of als je pech hebt een kleine) vis uit het water te trekken. Het begint gelijk al goed als je deze titel start: een 16-bit scherm en dat je zelf mag uitzoeken wat je moet doen. Yep, SEGA neemt niet eens de moeite om te vertellen wat je moet doe, je wilt vissen dus je zal vissen ook, dus fook jou. Als je eenmaal een beetje hebt zitten uitvissen (ja, woordgrapje) wat je moet doen dan is het best wel grappig. Maar is dit nou een game waar menig Dreamcast-bezitter hyper van werd? Want toen SEGA Bass Fishing uit kwam was er zelfs een Dreamcast fishing controller op de markt om het een authentiek gevoel te geven. Persoonlijk heb ik enkel een uurtje deze game gespeeld en dat is één uur van mijn leven die ik ook nooit meer terug krijg. Het is dan ook helemaal niet zo vreemd dat de game onderop het keuzemenu van de disc staat.