Eind jaren 60 en gedurende de seventies waren de "Exploitation films" enorm populair. Het is geen hersenkraker om de reden daarvoor boven water te halen. Neem jezelf even als voorbeeld, je zult ongetwijfeld nieuwsgierig zijn geworden toen je de titel van deze film las, toch? Waarschijnlijk werd dat gevoel extra versterkt toen je de poster zag, am I right? Er is erg weinig voor nodig om de aandacht van een kijker te krijgen.

Het grote publiek is er de laatste jaren wat bekender mee geworden, met name dankzij enkele grote namen in de industrie. Tarantino heeft samen met Rodriguez in 2007 een project neergezet met de naam Grindhouse, een ode aan de ruwe diamanten uit de eerder beschreven gouden periode. Grindhouse is niets meer dan de naam voor de theaters waarin voornamelijk exploitation films werden gedraaid, nutteloos feitje #1 staat genoteerd.

Het draaide hierbij allereerst om de twee feature films: Planet Terror en Death Proof. De eerste was voor de rekening van Rodriguez en draaide uit op een erg smakelijk old-school-zombie-splatter-festijn terwijl de tweede, Death Proof van Tarantinoz, een erg traditionele carsploitation is geworden waarin vrouwelijk schoon en heftige achtervolgingen altijd aan bod moeten komen. Maar waar wil ik nou heen gaan met dit gelul? Blijf vooral even doorlezen want daar kom ik snel op! Deze release bracht naast twee geweldige moderne exploitation films nog wat meer mee, namelijk een stel fake trailers. Uit de eerste fake trailer kwam uiteindelijk de film Machete (2010) gerold (van Rodriguez). Nu was het aan Jason Eisener de lastige taak om een andere trailer om te vormen tot film.

Al maanden lang loop ik te ijsberen in m'n kamer, staar ik in de verte naar buiten in de hoop dat ik, nog voor het zien van de film, een zwerver langs zie lopen met een shotgun in z'n klauw en ingewanden om z'n nek. Het is me niet gegund, ik heb moeten wachten. Alvorens je de film aangaat heb je bier in je ene hand nodig, (kilo)zak met nootjes in de andere en je vriendin op de gang hebben gezet voor de komende 85 minuten... nee hoor, lief zijn tegen je vriendin!

Een aantal interviews had ik al gelezen en Eiseners voorliefde en enthousiasme voor de exploitation en vooral dit eerste (grote) project van hem werkte aanstekelijk. Wanneer de eerste beelden tevoorschijn komen en de muziek begint te spelen, zal iedere fan van deze (aparte) stroming opgelucht adem halen, misschien gepaard met wat kippenvel. Waarom? Omdat meteen duidelijk wordt hoe goed er is gelet op de sfeer, het kleurgebruik en de muziek. Het zijn tekenen waarmee je voor jezelf al kunt vaststellen of het goed of niet goed wordt.

Je ziet Hauer op een trein meeliften, ondersteund door schitterende warme kleuren en een fantastisch sfeervol nummer. Maar wat klinkt het bekend en na even nadenken kom ik er uit, Riz Ortolani! Riz wie? Riz "Cannibal Holocaust" Ortolani natuurlijk. De man die heeft gezorgd voor mijn favoriete soundtrack voor één van de meest beruchte films uit de geschiedenis en dat blijkt bovendien een titel uit de hierboven uitgelegde stroming. Echter klinkt het niet hetzelfde, een soort vrolijke variant dan? Na wat speurwerk en externe hulp kwam ik erachter dat het gaat om een versie van "Get Well Soon" met "Witches! Witches! Rest Now In The Fire". Bijzondere vondst, z'n passende achtergrond zet meteen de juiste toon voor deze Hobo With a Shotgun.

Hauer slentert langs een bord met 'Scumtown' erop. Vervolgens volgen wij dit kleine, zielige hoopje mens door de straten waar we ooggetuige zijn van verschillende sadistische praktijken. De befaamde 'bumfights', mishandelde prostituees en een pedofiel in een Kerstmankostuum... Wat daar van te denken, hè? Het lijkt wel een wandeling door Tromatown, een soort opgepimpte set van Terror Firmer (Troma, 1999). Het verdere gevoel van de film bracht me terug naar 1987, het jaar dat Street Trash uitkwam, de straten die weinig gezag kennen en vol met smerigheid (zwervers) doen meteen een belletje rinkelen.

De stront raakt de ventilator pas echt wanneer Robb Wells (wellicht beter bekend als Ricky in de geweldige serie Trailer Park Boys) om de hoek komt gerend met een putdeksel om z'n nek. Achtervolgd door de leiders van een bende, met aan kop een enorme theatrale klootzak die nog het meest deed denken aan Robert Englund uit 2001 Maniacs (2005). Z'n twee zoontjes zijn, hoewel ze heel schattig dezelfde kleren dragen, in staat om zonder moeite iemand te mutileren. Hauer aanschouwt dit alles, net als de rest van de wijk dat doet (inclusief de kinderen), maar besluit nog niets te ondernemen. Wanneer er niet veel later een jonge dame lastig wordt gevallen door dezelfde lastpak, loopt z'n spreekwoordelijke emmer met bloed toch echt over.

Nu hoef ik hopelijk niet verder uit te leggen waar het heen gaat. Sowieso is het bij het zien van de titel al geheel duidelijk over het hoe en wat. Dat is ook een kenmerk van deze stroming, als ik voor de grap nog wat titels erbij pak van de laatste jaren, zoals: Nude Nuns with Big Guns en Ticked-Off Trannies with Knifes, dan vertellen de titels al een goed deel van het verhaal. Blijkbaar zorgt het overlopen van Rutger z'n emmer ervoor dat hij transformeert in Baas Hauer, een vorm die exceptionele moordlustige kwaliteiten opwekt.

Als we in een normale, onbevoorrechte wereld zouden leven waar geld een minder grote rol zou spelen, zou ik zeggen dat onze Hauer een kandidaat is voor een Oscar. Maar nee joh, dit soort films zijn inferieur. Maar voordat dit een aanklacht wordt tegen de mainstream cinema, focus ik me weer volledig op dit soort mooie dingen. Een erg sterk neergezet menselijk personage dat later tot onmenselijke daden in staat is om juist hetgeen wat menselijk is weer terug te laten komen in deze verloren stad. Lees die lange zin nog even drie keer en laat het tot je doordringen, ga dan maar weer verder met de volgende alinea.



Het middel waarmee hij de straten schoon wilt maken, door heel smerig te werk te gaan (logica, not-done!), is al bekend. Mocht je de titel zijn vergeten dankzij de stortvloed aan andere woorden die je ondertussen hebt gelezen: het is een shotgun. Wat er vervolgens allemaal op je netvlies wordt afgevuurd, is onmenselijk wreed doch ten alle tijden hilarisch en het valt zo onder de meest pure vorm van entertainment. Eén en al originaliteit, vormgegeven met de meest prachtige kleuren (hele warme rode en blauwe gloeiende omgevingen) en opvallende camerastandpunten.

Het is één groot feest en dat is voor een groot deel te danken aan Eiseners (en de rest van het jonge team) input. Het is werkelijk alsof je tientallen jaren terug in de tijd bent gesprongen. Hij creëert een sfeer die voelbaar is, hij zet met Hauer een legendarisch stoer personage neer en hij ramt 85 minuten lang bikkelhard door zonder in herhaling te vallen of te verslappen. Het ene stuk uitschot is nog niet uit elkaar gereten door een schot of een messteek of de volgende krijgt het al om de oren. Als je hart dan niet sneller gaat kloppen, kan ik altijd nog enkele kostuumdrama's aanraden die zich afspelen in de achttiende eeuw. Maar alle gekheid op een shotgun, dit is expliciete actie waar je U tegen zegt.

Ik, als immense fan van de stroming, ben altijd bewust van de gebreken. Toch weet Eisener die (verbazingwekkend genoeg) vaak te omzeilen. Hij presenteert zich exact in de stijl zoals het hoort (qua kleurgebruik enorm vergelijkbaar met een Tick-off trannies...) en de zelfrelativering en de verwijzingen zijn beter op hun plaats hier dan in het werk van bijvoorbeeld Rodriguez (met alle respect). Het zal voor mensen die van dit soort ongein houden meteen aanvoelen als perfectie, en terecht! Het is echter ook erg sterk voor mensen die er eigenlijk niet zoveel van weten of er niet direct van houden. Als je jezelf maar niet te serieus neemt, loopt het vanzelf goed.