Hoewel ik altijd de klassiekers een warm hart heb toegedragen en een groot fan ben van de (late) jaren 70 en de jaren 80 in z'n algemeen, ben ik toch meer een mannetje van de moderne cinema. Zo ook binnen de horror, een genre dat volgens vele z'n beste tijden al lang heeft beleefd. Ik wil die mensen graag een schep geven en aan de ketting vastleggen, graven zul je! Verdiep je en laat je verrassen, onder de modder ligt altijd een schat verborgen en jij gaat hem ontdekken.

Onder het mom van verborgen pareltjes ontdekken, ben ik onlangs figuurlijk afgevlogen naar het Verre Oosten. Geen kijkje in de Japanse of Koreaanse keuken maar nog even verder afgedaald naar Indonesië en alles wat zich daar in de buurt begeeft. Gewoon om te kijken wat er te halen valt. Ik gooi mijn hengel uit en haal als eerste Macabre omhoog, een grote onbekende vis... hoe zal het smaken?

Macabre is één van de weinige projecten die internationaal goed aangeschreven staat, dat is niet wat je noemt 'een vanzelfsprekend feit' voor een film uit Singapore, Maleisië en so on. Aziatische horror staat er veelal om bekend dat ze graag met geesten werken, maar wat mij betreft zijn ze ook koning van de gorigheid. Als ik dan op een film stuit die op het eerste oog heel Amerikaans overkomt, valt er geen seconde meer te twijfelen en duik ik er vol vertrouwen, met m'n bescheidde kilootjes, bovenop.

Uiteindelijk is het niet alleen Amerikaans , nee nee... vooral Europees. De laatste jaren zijn we enorm verwend met films uit Frankrijk (Martyrs, Á l'Interieur, Frontiers), Spanje ([rec], El Orfanato) en ook onze vrienden in het noorden hebben hun aandeel. Bekijk Zweden eens (LÃ¥t den Rätte Komma In en Det Okända) of Noorwegen (Død Snø, Fritt Vilt). Reden om als fan van horror teleurgesteld te zijn in het aanbod...is er dan dus ook écht niet! Macabre zet wat mij betreft deze stijgende lijn uit onverwachte hoek voort, en hoe...


Het verhaal achter Macabre (ook wel bekend onder 'Darah') is opvallend. Het begon als een shortfilm van ongeveer 20 à 25 minuten lang en is te zien in de anthologie genaamd Takut: Faces of Fear. Een verzameling van shorts die kans maakten om op het label van Mr. Horror uit te komen, helaas loopt het daar niet meer zo lekker, dus is het vooralsnog wachten op een goede release. Deze (overigens heel aardige) verzameling van Indonesische shorts sloot af met 'Darah' en vormde daarmee een enorm hoogtepunt. Investeerders zagen dit ook en zo zijn de gebroeders in staat gesteld om er een feature length film van te maken.

Kimo Stamboel en Timo Tjahjanto (bekend onder 'the Mo Brothers') hebben goed rondgekeken in het (bij het westen) populaire hoekje en weten daarin de juiste balans te vinden voor hun eigen werk, de uiteenlopende invloeden wekken nergens een chaotisch gevoel op. Het begint met een Texas Chainsaw Massacre achtige basis en slaat om in praktijken die films als Frontier(s) en Á l'Interieur eer aan doen. Als je dan nog niet in je broek jizzt, heb je aan de ene kant mazzel want dat scheelt weer ruimte in de wasmachine, maar aan de andere kant heb je dan ook vrij weinig affectie met deze kant van het genre.


De eerste stappen worden in het huis gezet en de ongure sfeer beklijft onmiddellijk, wát een creepy lui! Maar wat geeft het? Het innerlijk telt toch, zet je beste beentje voor en als ze je vragen of je wilt blijven eten, zeg je gewoon heel beleefd dat je daar geen behoefte aan hebt. Mocht je daar niet toe in staat zijn, zeg gerust ja en ga aan tafel zitten, kunnen jullie lekker snaaien en hebben wij nog een goede film voor de boeg! Twee vliegen, toch?

En ja hoor, daar zitten ze dan. Als one big happy family slikken ze het voorgeschotelde vlees door en gieten ze de wijn achterover. Jammer dat er consequenties aan verbonden zijn, je zult even in slaap vallen en wakker worden op een andere plek. Op de bank? In een warm bed? In een witte kamer met divers gereedschap dat rondhangt en een dikke meneer met een bebloed schort? Ach, een wat flauwe manier om de voorspelbaarheid duidelijk te maken. Maar de vraag is wat mij betreft: "Is dat voorspelbare erg?" Zolang het op iets gaafs uitdraait, zie ik het probleem er niet van in.


Hetgeen dus belangrijk is, is wat er gebeurt nadat ze ontwaken in dit gigantische, klinische huis. Gelukkig gaan de gebroeders Mo geweldig los en zal het einde van de film je achterlaten met een aanzicht van een tot Heinz-fabriek gedoopt huis. Oftewel: de kleur van opengereten rottende lijken van een ooit vredelievende Singaporaan. Wow, klinkt lekker luguber allemaal. Maar in tegenstelling tot mijn platte vocabulaire behoud Macabre wél de juiste toon. Het is niet compleet komisch maar ook verre van serieus. Een echte tongue in cheek aanpak waarbij pret hand in hand gaat met de gruwel, een fijne combinatie die de juiste sfeer en beleving met zich meebrengt. Het houdt uiteindelijk in dat de lichamelijke mogelijkheden tot het einde op de proef worden gesteld: hoe ver kun je iemands hoofd naar achter trekken en hoe lang doe je erover om een kettingzaag van boven naar beneden door een lichaam te halen? Je komt het allemaal te weten tijdens deze 95 heerlijke minuten.