Gobble... gobble... ThanksKilling is zo'n titel waar het idee al snel beter kan zijn dan de film zelf. Ik had er echter het volste vertrouwen in en dat bleek terecht! Een vulgaire kalkoen en wat gare tieners, een kinderhand is snel gevuld. We worden al decennia lang doodgegooid met boze diertjes, het kan wat dat betreft niet gek genoeg. We kennen de slangen, schapen, spinnen, leeuwen, honden, ratten, krokodillen... ach, noem ze maar op. Oh, laat ik vooral de hamster niet vergeten (short film: Night of the Hell Hamsters).

ThanksKilling doet op het eerste oog een beetje denken aan een mix tussen Poultrygeist: Night of the Chicken Dead (Kaufman, 2006) en Black Devil Doll (Lewis, 2007). Poultrygeist niet alleen door het gevleugelde sausje, maar vooral omdat het een typische Troma-feeling heeft, evenals deze kalkoen zich daar helemaal in thuis voelt! En Black Devil Doll omdat deze boze maaltijd toch flink wat te vertellen heeft, al dan niet zo netjes. Wat levert dat op? Een hoop fun, maar nergens de genialiteit van de eerder genoemde titels.

Als het al meteen begint met een close-upshot van een aantal ontblote borsten, valt het wel lekker met de deur in huis. Het vormt de korte introductie waarin het, uiteraard compleet onzinnige, verhaal wordt neergezet. Ach, het moet maar even...anders slaat het toch nergens meer op? Pffrt, alsof dat nog wat uitmaakt. Gelukkig doet Jordan Downey er met zijn debuut geen moeite voor om het enigszins aanneembaar te maken. Dat smaakt altijd een beetje vies binnen de pulp, een reden of gedachte achter alles is overrated. En waarom zou er nog een andere reden voor een killer turkey gevonden moeten worden, behalve dan dat de kijkers dat gewoon leuk vinden?

Dus, we hebben de dikke, de brave, de nerd en de jock als potentieel slachtvoer. We voegen daar een goedkope auto aan toe die het uiteraard niet volhoudt, gelukkig bevat de auto wel een achterklep vol met bier, heeft de nerd een spannend verhaal voor bij het kampvuur en zo stapelen alle ingrediënten zich weer op. Als later blijkt dat de kalkoen uit het verhaal echt bestaat, plottwist de gekste, is het pas echt aan. In ThanksKilling, the turkey stuffs you! Dat je het weet...


Hij scheurt door je huid heen en begraaft je onder de oneliners, hij vermoordt je hond en vermomd zich als je vader. Als het om originaliteit gaat, scoort het af en toe behoorlijk goed. Maar zo is alles eigenlijk wel geinig, hoe standaard iets ook mag zijn (een fopbril met snor), zo geniaal wordt het als je het met een scheldende kalkoen uitvoert. Met de komische noot zit het dus wel snor (ugh...), maar vult de gore dat verder wel goed aan? Het antwoord valt een beetje tussen ja en nee in. Het einde kent enkele erg fijne momenten, maar over het geheel gezien is het niet een erg memorabele film gebleken door z'n kills. Het is meer dat ongegeneerde Troma-achtige karakter dat weer veel klaar weet te spelen.

Het ziet er verder bovenverwachting uit en het acteerwerk is lekker typerend voor het budget dat er ter beschikking stond. Zolang zo'n cast een hoop plezier weet uit te stralen en hun vlot geschreven script maar (al dan niet ongemakkelijk) met veel humor eruit persen, is er geen vuiltje aan de lucht. Het fopbrilmoment dat ik al eerder aanhaalde is door de sheriff hilarisch neergezet, zo ongemakkelijk en fout geacteerd als die scène is...heerlijk! Zo droog zie je ze zelden, waar die scène echter naartoe werkt maakt het allemaal helemaal af.. moet je zien om te geloven.



Ik raad iedereen aan om het dan ook te gaan zien. Is het dan nog een pluspunt als ik zeg dat het net iets meer dan een uur duurt? Neem maar van mij aan dat het stiekem wel een goed ding is. Want hoewel ik de film geweldig vind, is het duidelijk een debuut (wat betreft een feature length film dan) dat vooral herinnert zal worden om z'n bizarre idee en een aantal losse momenten. Het geheel is net iets te 'inspiratieloos' om voor anderhalf uur te gaan en zo maakt de speelduur van een uur een potentiële misser in ieder geval ongedaan. De houdbaarheidsdatum wordt niet overschat en dat is erg slim.