Review: Kamikaze Girls

TonyT 25 mei 2011 om 17:00 uur

De review van deze week kwam me niet aangevlogen. Genoeg geweldige films gezien deze week, maar wanneer springt er nou écht iets uit? Dat antwoord heb ik gevonden. Laat het opvallen maar aan Tetsuya Nakashima over, want deze Kamikaze Girls springt als geen ander in het oog. Als een Pokémon vingerverfset, téring wat is dit kleurrijk.

Normaal is het zaak om te beginnen met het verhaal, een simpele samenvatting. Zelf hou ik daar totaal niet van, verhaal is iets wat je moet ervaren tijdens het kijken van de film en niet op voorhand lezen. Komt goed uit dat het verhaal van Kamikaze Girls zo blank is dat er ook geen zinnig of boeiend woord over gesproken kan worden. Laten we gewoon lekker genieten van deze acid voor de volwassen kinders onder ons en niet teveel afdwalen.


Terwijl ik dit typ begin ik toch wat te aarzelen. Wat moet ik hier nou over vertellen, en moet ik überhaupt sommige dingen openbaar maken? Een guilty pleasure noemen ze dit, dacht ik. Iets wat je waardeert, gewoon omdat het lekker fout is. Kyoko Fukada als een lolita (Wiki dat maar even) schaar ik daar wel onder; extreem schattige verschijning. Niet alleen door die gekke kledij, maar meer door haar presentatie.

Ik moet erop letten dat ik niet de halve review vul met kwijl, maar ik moet toch even door over Fukada. Haar personage, genaamd Momoko, zit haar als gegoten. Met een gezicht dat zowel voor 5 als 25 jaar oud aangezien kan worden, is dat toch typisch Japans. Met haar onschuldige grote ogen, sterke houding, grappige/droge manier van praten en haar kleine maniertjes is het een personage om van te houden. Als een lolly, waar je aan wilt likken...


Het scheelt dat Eigenwereld.nl alles behalve preuts is; kan ik me lekker laten gaan. Nu vier alinea's verder vind ik het toch eens tijd worden om bij het begin te beginnen. Het begin zal menig kijker overrompelen. Met z'n drukke editing, idiote uitvergroting van handelingen en emoties, de oogverblindende kleuren, de gare onderbrekingen, de maffe geluidseffecten en zelfs stukjes anime. Zit je nog overeind?

Versnellen, vertragen, geen vijf seconden op dezelfde locatie blijven hangen, alles om het in leven te houden! Nakashima heeft het er maar druk mee het eerste gedeelte. Het kan niet gek genoeg, personages komen en gaan, roepen dingen die totaal irrelevant zijn en handelen tegen de filmregels in. Wat bedoel ik daarmee? Plotseling doen alle omstanders mee aan een reclame voor een winkel die ter sprake komt, om even een voorbeeld te noemen.


Het lijkt soms alsof er helemaal geen focus is. Toch doet Nakashima het juist heel slim. Hij vertelt erg veel op een bijzonder originele en humoristische manier. Hij vermijdt zelfs lange conversaties om een bepaald tempo te handhaven, zonder die informatie daarmee achter te houden. Zo zal Momoko bijvoorbeeld een samenvatting van het gesprek aankondigen in de camera, of het laten zien aan de hand van anime beelden. Er wordt alles aan gedaan om het fris te houden, en dat lukt.

Ik noemde het al eerder even kort: uitvergroten. Het is een belangrijk deel van de humor. Een man met een kuif van een meter, een Yakuza-gozertje met een Hitler-achtig snorretje (alles kan en alles mag), camerashots vanuit een baby bij de geboorte... you name it. Je moet er echt van houden, dat moet ik wel benadrukken. Niet iedereen houdt van Pokémon en niet iedereen houdt van vingerverf. Laat staan dat Pokémon-vingerverf erg in de smaak valt.


Ik wist al dat Nakashima een briljante regisseur was, dat bewees hij met het zware 'Kokuhaku' (Confessions) wat een emotionele achtbaan was die uitblonk in originaliteit, met z'n verhalende structuur en akelig sterke soundtrack. Ongeveer zes jaar geleden deed hij met deze Kamikaze Girls het tegenovergestelde. Zelden werkte een film zo verblijdend als deze lolly waarvan je drollen met een strik gaat leggen. Lijkt me wel een mooie, poëtische zin om mee af te sluiten.

Reageer