Het is alweer een kleine vijf jaar geleden dat F.E.A.R. (First Encounter Assault Recon) uitkwam, een donkere horror first person shooter van Monolith. Deze game had een hoop goede punten, zoals een behoorlijk lastige AI en een aantal schrikmomenten waardoor ik nog steeds pas ga slapen als het buiten licht is. Want Alma was een zwaar gestoorde bitch die niet keek naar een leven meer of minder en op de meest vreemde momenten opdook. In 2009 kwam er nog een matig vervolg uit die het niet haalde bij het origineel, maar goed, het is ondertussen 2011 en is pasgeleden een derde deel verschenen die niet meer door Monolith (dat failliet is) maar door Day 1 Studios is gemaakt. Of ze hun werk goed hebben gedaan ga ik je vertellen in de onderstaande review.

Het verhaal... Tja, hoe ga ik je dat uitleggen. Voor het verhaal zijn niemand minder dan horrorregisseur John Carpenter (The Thing, The Ward, Escape from New York) aangetrokken en Steve Miles (30 Days of Night en diverse andere comics). Dat neemt niet weg dat de storyline nogal wazig is. Waar het op neerkomt is dat het negen jaar na de gebeurtenissen van het tweede deel afspeelt, waarbij de Point Man nu gevangen zit. Maar niet voor lang, want zijn broer Fettel die door de Point Man door zijn hoofd is geschoten in een vorige deel bevrijd hem. Want moeder (Alma) is zwanger na een verkrachting en haar nieuwe puppie die ze gaat werpen zal niet veel goeds voor de wereld in petto hebben. Dus ga je met je moordzuchtige broer op zoek naar moeders voor een fijne familiereünie.

Zoals je al kan begrijpen is het verhaal een beetje het ondergeschoven kindje en moet je steeds aanzien hoe twee broers elkaar niet vertrouwen, maar door een gezamenlijk doel (zwangzilla) verbonden zijn. De game gaat gelijk goed van start, want als de Point Man bevrijd is moet hij zich letterlijk een weg naar buiten vechten uit een verlaten gevangenis, en deze eerste Interval (van totaal acht) is eigenlijk een verkapte tutorial om je bekend te maken met de wapens, het coversysteem en de overbekende bullet time dat is omgedoopt tot reflexsysteem en ook weer van de partij is. Tot zover de oude bekende en standaard FPS controls, maar F.3.A.R. heeft nu een XP-systeem gekregen dat je door middel van challenges kan opboosten, waarbij je beloond wordt met extra health of reflextijd et cetera. Denk hierbij aan bijvoorbeeld: headshots, kills door explosieven en kills vanuit cover. Want ook deze laatst genoemde is een nieuwe optie die eerlijk gezegd best tot redelijk goed werkt in de praktijk. Door in cover tegen of achter een muur te gaan zitten is het voor je vijanden moeilijker om je te raken en voor jou makkelijker om vanuit Reflex mode je tegenstanders gericht op een headshot te trakteren.



Dit alles voelt natuurlijk erg vertrouwd aan, want met de gameplay van F.3.A.R zit het meer dan dik in orde. Het speelt lekker weg en vooral de overbekende AI is weer een fooking bitch. Zo snel soldaten je in de gaten krijgen, heb je een serieus probleem: ze doen er alles aan om je te pakken. Zo zullen deze je proberen te flanken, terwijl je van alle andere kanten onder vuur wordt genomen. Mocht je nu snel in de aanval gaan, dan zal een tegenstander zich terugtrekken en hergroeperen met hulp die hij inroept. Zeker als je de game op een hoger niveau speelt zie je pas echt in hoe briljant de AI is. Wat sommige mensen misschien minder waarderen is het rechttoe rechtaan van deze titel, maar wat ik persoonlijk lekker old skool aan vind voelen. Want F.3.A.R. is een shooter op rails die je aan het handje neemt om door een locatie van punt A naar B te loodsen en ondertussen is alles wat beweegt je vijand. Dat is wel iets waar je van moet houden, maar aan de andere kant weet je wat je in huis haalt met deze serie.

Er valt eigenlijk weinig te zeiken op F.3.A.R, behalve dat 133tSp34K in de titel zoooo 1999 is. Maar wat me persoonlijk erg tegenviel was dat de game nergens echt eng was, Alma duikt zo nu en dan op maar geeft totaal geen creepy gevoel. Want bij het eerste deel scheet ik soms echt letterlijk in mijn broek als deze opdook, of als ik de illusie had dat ze zou verschijnen. Nu voelde het een beetje geforceerd aan en had ik vaker van "oja, leuk schaduwtje dat wegrent". Wat overigens wel zwaar m'n anusspier deed samenkrimpen, was het warehouse level, wat wel iets van Left 4 Dead weg had, maar dat terzijde. De sfeer is zo beklemmend en hordes aan bezeten personen die op je afkomen terwijl kaarslicht en flikkerende LCD-schermen je enige lichtbron zijn. Dat was echt zo intens dat ik de hele tijd op het puntje van mijn stoel (en ik speel midden in de nacht en altijd in het donker) zat. En dat, dames en heren, is een heel erg goed teken.



Grafisch ziet de game er toch wel goed uit, oké, het is een beetje kaal hier en daar, maar over het algemeen zien de levels die je doorloopt (denk hierbij aan een gevangenis, suburban wijken, vliegveld, loods et cetera) er goed uit. De soldaten, monsters en Mechs ogen ook allemaal erg goed. Op een paar kleine schoonheidfoutjes na heb ik nergens echt noemenswaardig bugs kunnen vinden. Het geluid van F.3.A.R is echt super gedaan, want je hoort van alles om je heen wat meedraagt aan de sfeer. De vuurwapens en explosies klinken zoals je verwacht dat ze horen te klinken en hebben vaak nog een diepe bass die je subwoofer goed laat werken. Ook de voice acting is prima en vooral met de stem van Fettel voel je gewoon de boosaardigheid in zijn ondertoon.

Na het uitspelen van de toch wel aan de korte kant zijnde singleplayer, begint het feest pas echt. Want je kan ook in twee player co-op in splitscreen, system link of Xbox Live de game nog een keer doorlopen en alle vergaarde XP uit de vorige sessie meenemen. Wat ook weer zijn voordelen heeft op sommige stukken met erg lastige tegenstanders. Het mooie is dat je in co-op met Fettel (kan na het uitspelen ook in de singleplayer) speelt en je zijn krachten gebruikt, hierbij kan je bijvoorbeeld een soldaat zijn lichaam overnemen en vervolgens alle andere soldaten om je heen afmaken of ze optillen met je psychische krachten en je maat die de Point Man speelt ze vervolgens met lood vol te laten pompen.



De co-op is niet de enige multiplayer modus, want er zijn nog vier andere gamemodi aanwezig om F.3.A.R. nog wat houdbaarheid te geven. Deze zijn: Fucking Run, Contractions, Soul Survivor en Soul King. Waarvan er twee echt heel erg leuk zijn te noemen, want Contractions heeft veel weg van de overbekende zombie mode uit de Call of Duty-serie. Je moet een schuilplaats verdedigen tegen waves van steeds sterker wordende tegenstanders, dit kan je overigens met vier man (of vrouwen) tegelijk spelen en zal je dwingen goed samen te werken. De tweede erg coole modus is Fucking Run, waarbij jij en je team van het ene punt naar het ander moet gaan. Alleen zit er achter je een grote en vooral dodelijk wolk en voor je vele tegenstanders die je naar het leven staan. Een zeer lekkere en beklemmende modus waarbij je vol spanning moet samenwerken en geen seconde tijd kan verliezen door stil te blijven staan. Wat wel ontbreekt is een Team Deathmatch die bij het eerste deel mega populair was en heel erg veel gespeeld werd, dat is iets wat de echte fans van de serie nu zeker wel zullen missen.