Iedere nerd, geek en filmfan moet eens in zijn leven de originele (niet de lamme Tim Burton-remake uit 2001) Planet of the Apes-films gezien hebben of de comics (er was ook een tv-serie maar dat terzijde) en het boek hebben gelezen. Toen ik dan ook vier maanden geleden voor het eerst hoorde over de prequel Rise of the Planet of the Apes was ik zeer sceptisch, maar langzaam aan verscheen er meer footage en werd ik ook nieuwsgieriger. Sterker, ik begon na veel goede berichten het vermoeden te krijgen dat deze film wel eens de grote verrassing van 2011 kon worden.

Rise of the Planet of the Apes vertelt het verhaal van de jonge wetenschapper Will Robman (gespeeld door James Franco) die na uitgebreide testen op apen de kuur (die ook de intelligentie verhoogd) tegen Alzheimer lijkt te hebben gevonden, maar als de aap die gebruikt is om het middel te testen tijdens de grote presentatie voor het bestuur van het bedrijf ontsnapt en gedood wordt, gaat de stekker uit het project en moeten alle testapen worden ingeslapen. Dan komt ook de oorzaak aan het licht: de testaap had een baby die ze met haar leven beschermde, Will kan hem niet in laten slapen en neemt hem mee naar huis.

Eenmaal thuis komen de kijkers er ook achter waarom Will zo gedreven is met zijn kuur, want zijn vader (gespeeld door John Lithgow, die nu eens een serieuze rol neerzet) Charles lijdt namelijk aan Alzheimer. Het is dan ook hij die het kleine aapje met veel liefde onthaald en hem Ceasar noemt, wat ze dan nog niet weten is dat dit schattige aapje tijdens de zwangerschap van zijn moeder is blootgesteld aan het virus van de Alzheimer-kuur en hierdoor een hele hoge intelligentie heeft gekregen en heel erg snel leert. Wanneer de film een paar kleine sprongetjes in de tijd maakt zien we hoe Ceasar alleen maar slimmer is geworden en dat Will zijn vader is gaan behandelen met het experimentele virus, wat uiteraard tijdelijk werkt maar ook zijn schaduwkant heeft. Wanneer Charles in een demente bui ruzie krijgt met zijn buurman valt Ceasar deze aan en wordt in beslag genomen.

Eenmaal opgesloten in het opvangtehuis met andere apen ziet Ceasar dat hij anders is dan de andere apen, alleen een orang-oetang uit het circus is de enige die slim genoeg is om met hem te communiceren. Teleurgesteld in de mensheid plannen ze samen strategisch een opstand die een domino-effect in werking zet en ons perfect laat zien wat zich voor de originele Planet of the Apes-films afspeelde en wat Ceasar maakte tot wat hij is. Deze wordt overigens door Andy Serkis gespeeld, die we allemaal het beste kennen van een rol als Golem in de Lord of the Ring-films. Door zijn sterke acteerprestaties en de baanbrekende special effecten van Weta Digital (die ook de SFX van Avatar in 2009 verzorgde) vergeet je dat je naar een CGI-aap zit te kijken.

Hoewel de film behoorlijk leunt op emotie en je soms de pijn en teleurstelling van Ceasar letterlijk kan voelen, is het verhaal behoorlijk interessant en werkt het prima toe naar een grote climax op de Golden Gate-brug in San Francisco. Het leuke is dat er voor de echte fans van de serie een hoop verwijzingen naar de originele films zitten. Zo zit Ceasar voordat hij de buurman aanvalt te spelen met een poppetje van het Vrijheidsbeeld, wat half kapot in het origineel is te zien. Wie goed oplet kan ook een scène op een tv spotten van de film uit 1968. Kleine details die het voor de echte fans allemaal net wat extra's geeft.