Review: Kubus & Rico DMT

RDJ134 7 september 2011 om 03:16 uur

Volgens het internet geeft de drug DMT je een bovenaards gevoel dat je een zweverige trip door het heelal laat maken. Eerlijk gezegd doen Kubus & Rico dit ook met hun album die de titel De Muziek Trip als titel heeft, want bijna 46 minuten neemt deze je mee op wat misschien wel het meest creatieve muziekalbum van dit jaar is.

Wie Rico zegt, zegt Opgezwolle en natuurlijk de Fakkelteit movement waar hij samen met collega-rapper Sticks aan het roer staat. De echte fans kennen beatmaker Kubus uiteraard nog van onder andere het Homegrown-project waar hij samen met beide rappers de track Strik je Veter tot een op alleen staande hoogte instant klassieker tilde. Daarna bracht hij met de Engelse rapper Bang Bang nog het nodige uit, waarbij beide heren met een rauwe sound een perfecte balans met diverse stijlen konden vinden. Nu was het eigenlijk de bedoeling dat Kubus en Rico samen een EP zouden uitbrengen, maar de creativiteit en de vonk sloeg zo goed over dat ze niet te stoppen waren en met maar liefst zesentwintig tracks op de proppen kwamen.

Net als deze topartiesten wil ik je meenemen langs deze indrukwekkende cd, want met Vrij begint het gelijk al goed. Wijze levenslessen van Rico, die net als nog maar weinig mensen is gesteld op zijn vrijheid waarbij hij de huidige big brother maatschappij (terecht) hekelt. De tweede track My Level is een mix van diverse geluiden (wie goed oplet kan op het hele album veel rave en acid house invloeden terugvinden) die je bij je keel grijpt, deze track sluit af met de herhalende zin: Appel in de lunchbox die als een soort van kinderliedje gebracht wordt. Ik zweer je: als je dit eenmaal gehoord hebt, krijg je het echt niet meer uit je hoofd. Repelsteeltje is een zogenaamde verteltrack waarvan Spookhuis (track 5) en TBS (track 6) van dezelfde opzet zijn.

De Lift is meeslepend en wijst je er op hoe je leven met één telefoontje kan veranderen en dat de meeste mensen alleen maar bezig zijn met zichzelf en consumeren. Wie Rico langer dan vandaag kent weet dat hij kritisch naar het leven en onze maatschappij kijkt en hier soms filosofisch mee omgaat, en dat uiteraard met de nodige metaforen. De zevende track die Piep Piep als titel heeft speelt in op de bijnaam van Rico aka Freako Rico, want één minuut durende cut op van diverse tracks (echte hip hop heads hebben een feest van herkenning) is eigenlijk een intro voor Freak Da Flow wat een ode is aan de oude Hip House uit eind jaren 90, waarbij je gelijk terugdenkt aan tijden EPMD en King Bee.

Dan skippen we even door naar de tiende track waar Sticks even zijn ding komt doen, want met zijn flow en unieke stemgeluid mocht hij uiteraard niet op DMT ontbreken. De balans is zo goed dat je bijna het oude Opgezwolle-gevoel terugkrijgt. Tussen de tracks door worden we zo nu en dan getrakteerd op korte (denk hierbij aan één tot anderhalve minuut) muzikale tussenstukjes die heerlijk trippy en zweverig aanvoelen. Met de dertiende track brengt Rico een ode aan de drug DMT, en door de muziek en tekst moest ik onmiddellijk aan Insomnia van Faithless denken. Dit semitrage slepende gevoel komt ook terug met Antoinette, een dame die femme fatale is. Dus heel anders dan Gerda, je weet wel, de zus van gekke Gerrit.

Nummer zeventien aka Scoober is na DTM mijn favoriete track van dit album. Het is een stammende (bublinachtige) clubbanger waarbij de hook "Scooby doet dit, Scooby dat, Scooby doet niks, Scooby Dooooooo" een heerlijke meezinger is. Met wat muzikale intermezzo's komt de cd bijna aan op zijn einde, maar Ouwe Broek knalt er nog even keihard in en deze zal tijdens de live optredens zeker zorgen voor een goed gevulde moshpit. Zie Me is de laatste track waarbij Rico onnavolgbaar met metaforen zijn flow spuugt en je aanraadt om naar buiten te gaan, want alleen zo leef je.



Reageer