Het gebeurt niet vaak dat wanneer ik een review van een game schrijft, de deuren van de developer al zijn gesloten. Dit is helaas het geval met Bodycount, want Codemasters heeft besloten om zich voortaan te focussen op racetitels en het hele shootergenre op te geven. Dit omdat deze titel wereldwijd zeer slechte verkoopcijfers had en vooral de pers liet geen spaan heel van een game waar de verwachtingen zeer hoog van waren.

Eigenlijk begint deze review van Bodycount ergens in Utrecht in 2005 op de EA World perspresentatie, want daar was niet alleen voor het eerst in Nederland een Xbox 360 (debug) te vinden, maar ook een presentatie van een game die Black als titel had. Doordat ik in de verkeerde rij stond, belande ik op de behind closed doors van Black en werd de presentatie door niemand minder dan Stuart Black gedaan die hiervoor speciaal uit Engeland was ingevlogen.

Zoals de meeste gamers ondertussen weten is Black een zeer grote en vooral onverwachte hit geworden op de PlayStation 2 en de eerste Xbox. Dus toen ik jaren terug hoorde dat Stuart werkte aan een nieuwe game met de naam Bodycount, had deze dan ook gelijk mijn volledige aandacht. Helaas werd de releasedatum keer op keer verschoven en dat betekend meestal dat er dan ook iets goed mis is met een titel. Maar goed, pasgeleden viel de Xbox 360-versie van Bodycount bij mij in de brievenbus en had ik dus de kans om te kijken of dit nu de langverwachte geestelijke opvolger van het legendarische Black was.



In Bodycount speel je een soldaat met de naam Jackson die werkt voor een organisatie met de naam The Network. Deze lossen problemen op op een manier die het daglicht niet kan verdragen en niet valt onder de normale regels van oorlogsvoering. Want je wordt gezellig in je eentje uitgezonden naar diverse oorlogsgebieden in onder andere Afrika en Azië, waar diverse groepen met elkaar slaags zijn en bewapend worden door een mysterieuze organisatie met de erg originele naam The Target. Zoals je al vermoedt is het matige verhaal een mooi excuus om de naam van de game Bodycount eer aan te doen door zoveel mogelijk tegenstanders om het leven te brengen.

De gameplay van Bodycount is behoorlijk simpel te noemen; je gaat van punt A naar punt B door een level heen en schiet op alles wat beweegt. Dit hoeft niet altijd gelijk, omdat soms het leger en de rebellen/militie met elkaar slaags gaan en je even kan toekijken, want er is geen beter vermaak dan leedvermaak toch? Als je de game voor het eerst opstart is het even wennen, want laten we eerlijk zijn: de grote shooters zoals een Call of Duty en Battelfield hebben een redelijk snellere besturing en wie dan Bodycount speelt zal het idee krijgen dat hij tot zijn enkels in de modder staat tijden het bewegen. Dit tempo is overigens niet het enige waar je als gamer aan moet wennen, want ook het richten van je wapens is anders dan je waarschijnlijk gewend bent. Zo kijk je niet door je richtmiddelen maar schuin langs je geweer.



Als je daar eenmaal aan gewend ben kan de grote killing spree gaan beginnen, want Bodycount heeft goed gekeken naar andere games die op de markt zijn verschenen. Waarbij ik gelijk aan Bulletstorm en The Club (zwaar onderschat en ondergewaardeerd) moest denken. Want je knalt niet saai tegenstanders in stukken, maar doet dit natuurlijk wel in stijl. Voor deze zogenaamde skillkills die je maakt door onder andere headshots te maken of op exploderende vaten te schieten et cetera bouw je wel combo chains met punten op en dat is het belangrijkste. Je gedode tegenstanders laten als ze gaan hemelen orbs op de grond achter en als je daar genoeg van hebt verzameld leveren deze je tijdelijk een extra optie op. Denk hierbij aan meer uithoudingsvermogen, airstrikes of betere en dodelijkere munitie.

Tel hierbij ook een klein stukje vrijheid bij op om je eigen route (met beperkte keuze) te bepalen, en je hebt een arcadeactie first person shooter (FPS) waarmee je in theorie vele uren zoet kan zijn. Met de nadruk op theorie, want wie de game heeft uitgespeeld zal dan nog wel enkele keren opstarten en dan snel tot de conclusie komen dat dit eigenlijk gewoon matige shooterporno is. Het is leuk terwijl je het doet, maar geeft ook tegelijk soms een leeg gevoel. Want een groot minpunt is de AI die erg voorspelbaar is en soms als kanonnenvoer op je af komen rennen en het skillkillen nogal snel kan gaan vervelen omdat je voor elke kill op wat voor manier dan ook wel beloond wordt met wat punten.



Grafisch is de game zeker niet slecht, zo zijn de sloppenwijken erg geel en bruinig met een lekkere blauwe hemel. Maar wat ik persoonlijk erg leuk vond, was het level in de basis van The Taget, die nogal... erg Tron was. Lekkere donkere en felle neonachtige kleuren door elkaar dus, als je de films van Tron kent weet je vast precies wat ik ermee bedoel. Waar ik helemaal weg van ben is het geluid van Bodycount, want wapens en explosies klinken zoals je verwacht (hier kunnen veel andere games wat van leren) en laten je surround set of de speakers van je tv behoorlijk klapperen.