Soms hoef ik helemaal niet diep te graven, hard te zwoegen en pijn te verduren tijdens mijn zoektocht naar die ene film die iets speciaals heeft, die de moeite waard is om uitgebreid besproken te worden en die op eigen wijze een indruk op je achterlaat. Soms hoeft het verschil met overige genregenoten maar heel klein te zijn, om toch heel groots aan te voelen. Drive is zo'n film.

De wijze waarop Nicolas Winding Refn (Valhalla Rising, Bronson) met het vrij simpele gegeven omspringt, brengt hem tot op een on-hollywodiaans voetstuk. Één die doet vermoeden dat er ruimte is voor originaliteit en eigenzinnigheid, maar dat kan toch niet? Wilt Refn geen Oscar? Het is een schokerende conclusie.

Het begin bracht me meteen in staat van melancholie. Stilzwijgend aan het beeld geklemd, luisterend naar de dromerige klanken van Kavinsky en College volg ik Ryan Gosling door de straten van LA by night. Op een subtiele doch erg dreigende wijze wordt de toon gezet. 'Drive' bevindt zich in een buitencategorie. Voor het eerst in jaren is het weer zover dat een surrealistische sfeer uit onverwachte hoek me bij de ballen weet te pakken.

Doseren. In dit geval is het een sleutelwoord. Gedoseerd te werk gaan, rake klappen uitdelen op momenten die daar wellicht niet om vragen, even accelereren en dan wat gas terugnemen. Timing is cruciaal. Toeslaan op het juiste moment is één van de lastigste onderdelen van het regisseren. Het is uiteindelijk Refns gevoel dat hier bepaalt wanneer er toegeslagen wordt en wanneer dat het meest effectief uit zou pakken.


De reden waarom dit uiteindelijk is geslaagd, is omdat zijn idee, zijn gevoel en zijn beleving naadloos wordt overgebracht in het eindresultaat. Drive staat bol van de spanning die zijn gelijke niet kent. Een doodgewoon gesprek lijkt op ieder moment te kunnen ontaarden in iets compleet anders. Het klinkt overdreven en ongeloofwaardig, echter is het tegendeel waar. Subtiliteit en overtuiging passen meer in het plaatje als superlatieven.

Qua verhaal is het zonde om te spoilen. Ondanks z'n weinig verheffende aard is het absoluut een perfecte setup voor een stilistische thrillride en dus laat ik het graag zo open mogelijk voor toekomstige kijkers. Iets waar ik graag over openklap is Ryan Gosling. Ik ben absoluut niet bekend met zijn overige werk. Rollen die hem overigens niet meteen doen linken aan Drive. Echter blijkt het een perfecte fit en zet hij hiermee één van de fijnste rollen ooit neer.


Het is vrij simpel te verklaren. Acteren is uitstralen. Niet zomaar praten, huilen of lachen, stoer doen of juist niet. Wat dat betreft begrijpt Gosling, gestuurd door Refn, het vak perfect. Het is van hem af te lezen zonder dat hij duidelijke signalen geeft. Een stille kracht die zich niet opstelt als een stoer figuur maar het simpelweg is. Refns regie houdt je dicht bij de driver, waardoor de boodschap, het gevoel en de beleving optimaal overkomt.

Het moge duidelijk zijn waarom dit geniaal is. Maar wat maakt dit nou genialer dan de rest? Buiten de uitzonderlijk goede prestaties, ijzersterke regie en zweetlokkende sfeer is het vooral een perfect plaatje waar alle nodige facetten op elkaar aansluiten. Meestal krijg je het één of het ander, maar daar hoef je dit keer geen genoegen mee te nemen. Karakterbinding vindt moeiteloos plaats, de muziek vormt één geheel met het gevoel dat in het verhaal is gestoken en bovendien valt Refn op de juiste momenten met de deur in huis.