In 2009 bracht de developer Rocksteady de sleeper hit Batman: Arkham Asylum uit en liet zien hoe een superhelden videogame wel hoorde te zijn. De titel had een donkere setting, een lekkere gameplay en bleef vooral trouw aan de comics roots van de gemaskerde vleermuis. Hierdoor werd het een grote hit en kon een vervolg dan ook niet lang uitblijven; deze is pasgeleden onder de naam Batman: Arkham City verschenen.

Om het verhaal van Arkham Asylum en Arkham City te overbruggen kwam er begin dit jaar een zevendelige comicserie uit, maar is slechts een kleine opwarmer voor de gebeurtenissen die gaan komen. Waar het op neerkomt is dat Dr. Hugo Strange een ingenieus plan heeft bedacht waarbij hij burgemeester Quincy Sharp in zijn macht heeft en deze helpt met zijn plannen voor het realiseren van Arkham City, een openluchtgevangenis ter grootte van een kleine stad. Het idee wat we in John Carpenters film Escape from New York (1981) ook al eens voorbij zagen komen. Nu wordt elke crimineel, groot of klein, in Gotham opgepakt en naar Arkham City gedeporteerd en dat het een slecht idee is om honderden criminelen bij elkaar te zetten is voorspelbaar. Al snel vechten diverse bendes onder leiding van The Joker, Two-Face en The Pinguin met elkaar om de macht over de stad.

Bruce Wayne aka Batman vindt het ook een slecht idee en spreekt zich in het openbaar uit tegen het project en wordt dan door de Tyger Security (huurlingen van Huge Strange) gearresteerd en zelf naar Arkham City gebracht. Daarbij komt ook nog eens het feit dat Strange de identiteit van Batman kent. Uiteraard ontsnapt onze held en loop je al snel een oude bekende tegen het lijf, want The Joker, of zoals Harley Quinn hem graag noemt: Mr J, heeft nog een appeltje met de gemaskerde vleermuis te schillen. Hij is ziek door een goedje wat Titan heet en zijn laatste dagen lijken in zicht te zijn, maar hij is niet van plan alleen dood te gaan en laat Batman in de val lopen om hem vervolgens te injecteren met zijn besmette bloed. Uiteraard ontsnapt Batman en gaat hij op zoek naar een kuur en telt de klok op meerdere manieren af voor hem. Zo is hij stervende door het bloed van The Joker, deze heeft ook nog meer mensen besmet en Hugo Strange zal binnen enkele uren het geheimzinnige Protocol Ten van start laten gaan. Dus Batman gaat het verdomd druk krijgen om alles in goede banen te laten lopen.




Hoe dit alles in zijn werk gaat mag je zelf gaan ontdekken, want anders spoil ik het verhaal. Ondanks de diverse plottwists is het het beste om aan de game te beginnen met zo weinig mogelijk informatie. Wie deze titel nieuw in de winkel koopt zal in zijn doosje ook een code vinden om Catwoman te unlocken. Nu zal je denken wat de fook moet ik met haar, ik koopt de game voor Batman en de laatste Catwoman-game (2004) was pure bagger. Als je de code gebuikt unlock je vier extra chapters in de game waar je even in het leren pakje van Catwoman kruipt, deze sluiten naadloos aan op het verhaal, en het is een leuke afwisseling om deze pittige dame te spelen. Koop je de game tweedehands en de code is al gebruikt, dan kan je tegen betaling van een klein bedrag deze alsnog unlocken.

De gameplay van Batman: Arkham City is eigenlijk vrij simpel van opzet; je reist van punt A naar B, lost een puzzeltje op, vecht met vijanden en komt zo nu en dan een eindbaas tegen. Iets wat we al duizend keer eerder hebben gezien. Maar de manier hoe Rocksteady dit doet is briljant te noemen, het voelt allemaal zo perfect aan en speelt heerlijk lekker weg. Sterker, je hebt ook echt het gevoel dat je echt Batman in een levendige stad bent. Hij heeft geen superkrachten zoals de meeste comic superhelden, hij is een gewoon kwetsbaar mens die goed kan vechten en een shitload aan coole gadgets tot zijn beschikking heeft. Het vechten gaat heel simpel en natuurlijk, je richt je analoge stick naar een tegenstander en ramt op je buttons om ze het licht uit hun ogen te slaan. Daarbij kan je door middel van goede timing een aantal hele brute combo's uit je controller trekken, waarbij je ook nog eens aanvallen van je tegenstanders kan counteren. Maar zo nu en dan kom je in bepaalde situaties terecht waarbij stealth een grotere rol speelt en je goed moet plannen hoe je vijanden één voor één uitschakelt zonder dat anderen dat doorkrijgen. Ook al zijn je tegenstanders in het begin ongewapend, hoe verder je komt hoe zwaarder de wapens worden. Denk hierbij aan messen, loden pijpen, schilden, stroomstokken en vuurwapens (inclusief snipers).



Uiteraard heeft Batman ook de beschikking over een arsenaal aan gadgets, zeg maar gerust een overkill aan gadgets. Eigenlijk gebruik je de Dective Vision (soort van X-Ray mode) het meeste, net als je grapple hook, explosive jel en later freeze grenades. De rest van het speelgoed wordt pas echt interessant als je de game al een keer hebt uitgespeeld, maar daar komen we zo nog op terug. Met je grapple hook verplaatst je jezelf het snelste door Arkham City, dit in combinatie met je cape die je tussen gebouwen laat zweven. Je kan door je grapple hook te gebruiken op hogergelegen gebouwen en watertorens komen en vanaf daar zweven naar je aangegeven bestemmingspunt of plannen hoe je zo tactische mogelijk de vijanden die zich onder je bevinden kan uitschakelen. Als je eenmaal een beetje door hebt hoe dit werkt, zweef je al snel alle kanten op of beklim je de hoogste punten. Hierbij kan je vaak vijanden op straat of lager gelegen daken horen praten en deze geven je soms zelfs onbedoelde hints. Het gevoel dat dit geeft is heel erg moeilijk uit te leggen, want samen met prachtige graphics is dit naar mijn gevoel het dichtste dat je ooit bij een comic of het Batman-universum kan komen.

Zoals je wel door hebt zit het met de gameplay meer dan dik in orde, net als de grafische kant van het spel. Want ik verbaas me nog steeds over hoe mooi en sfeervol Batman: Arkham City er wel niet uit ziet. De sfeer is zo donker en heeft heel erg veel weg van de eerste twee Tim Burton Batman-films, en daar houdt het niet bij op. Omdat het sneeuwt en door de kleuren van het (maan)licht, krijg ik toch wel een beetje kerst vibe. Heel Arkham City is één grote vervallen bende, of je nu de gewone huizen hebt of speciale locaties als het museum, riolen stelsel of gerechtsgebouw; alles is tot in de kleinste details verzorgd. Waarbij het bizarste wat ik zag in het museum een aantal dode mensen in een aquarium was en ik vijf minuten stond te kijken hoe een school vissen er steeds in een ander patroon omheen zwommen. Dan is er nog het geluid, deze is fenomenaal. Als je door Arkham heen beweegt hoor je de wind om je heen waaien en soldaten of bendeleden met elkaar praten. Voetstappen in een lege ruimte weerkaatsen, het is allemaal precies zoals je verwacht. Dan is er nog de voice acting die perfect is, want Mark Hamill (die we allemaal kennen als Luke Skywalker) is wederom de stem van The Joker. Leuk detail is hoe The Joker het einde van de Amerikaanse tv-serie Lost keihard afzeikt, zo heeft de game wel meer diepgaande easter eggs en inside jokes en Rocksteady kennende zitten er nog een hoop verborgen.