Review: Sonic Generations

RDJ134 18 november 2011 om 00:58 uur

Een kleine twintig jaar geleden kwam ik bij een maat van me thuis die toen net een Super Nintendo en een SEGA Megadrive in zijn bezit had. Vooral de laatste ging vaak aan voor die hele kleurige en vooral bloedsnelle game die de naam Sonic the Hedgehog had. In de jaren die volgden werd de blauwe egel de mascotte van SEGA en was het in de jaren negentig een grote concurrentiestrijd tussen hem en Nintendo's Mario. Deze strijd kwam overigens enkele jaren geleden voorgoed ten einde toen Mario & Sonic at the Olympic Games uitkwam.

In twintig jaar tijd heeft Sonic de hoofdrol gespeeld in vele games, die verspreid waren over diverse consoles en handhelds. Hierbij zitten enkele grote hits, maar het succes van Sonic wordt in het algemeen overschaduwd door de slechte titels die zijn naam droegen. Helemaal toen SEGA besloot om de franchise om te gooien van sidescrolling 2D naar volledig 3D, deze games speelde voor geen meter en het leek er even op dat de blauwe egel een stille dood tegemoet zou gaan. Maar dankzij een frisse blik is hij helemaal teruggekomen en veroverd weer de harten van vele oude en nieuwe gamers. Dit jaar werd Sonic twintig en dit moest uiteraard gevierd worden met de game Sonic Generations, waarvan ik pasgeleden een prachtige perseditie toegestuurd kreeg.



Sonic Generations begint met een video waarin we kunnen zien hoe de 'nieuwe' Sonic met al zijn vriendjes zijn verjaardag in het park aan het vieren is. Het feest kan eigenlijk niet meer stuk, totdat er opeens een groot rookachtig monster verschijnt die de naam Time Eater heeft en de party komt crashen en Sonic met zijn aanhang opslokt. Als Sonic wakker wordt in een kleurloze zwart-witwereld is het aan hem om al zijn vrienden en vriendinnetjes te gaan redden en wat kleur in de tent te brengen. Want wat blijkt nu, Sonic is terechtgekomen in een scheur in de tijd waar hij zichzelf in de vorm van de originele zwijgzame vorm (wat soms lijdt tot leuke situaties) tegenkomt. Je snapt wel dat het verhaal zoals bij alle Sonic-games een groot excuus is om door negen levels die weer bestaan uit achttien acts te gaan rennen van punt A naar punt B en zoveel mogelijk gouden ringen te verzamelen zonder deze te verliezen. Mocht je nu nog niet weten hoe Sonic-games werken, dan verzoek je ik te stoppen met lezen en nooit meer een videogame aan te raken.

Zoals ik dus net al vertelde heb je dus de mogelijkheid om met de originele en nieuwe Sonic te spelen, en daar komt een stukje uitleg bij kijken. De originele egel is zoals je hem van 'vroegâh' kent, 2D side scrolling, en heeft nu dankzij fraai camerawerk een aantal hele vette 3D-effecten die echt diepte aan de gameplay toevoegt. Dit is waarschijnlijk ook de modus die de puristen zoals mijzelf het meeste zullen spelen. Kies je nu voor de nieuwe babbelende Sonic, dan speel je het gekozen level ook in 3D-vorm, waarbij je het meeste van de tijd (met enkele semi side scrolling momenten) tegen Sonic zijn rug aankijken en het speelveld in 3D doorkruizen. Maar daar houdt het niet op, want de nieuwe Sonic kan meer dan praten alleen. Zo kan hij de zogenaamde Homing Attacks uitvoeren, dit is pas mogelijk als een vijand of een springveer groen omcirkelt wordt en je snel op de A-knop (Xbox 360) drukt. Naast het boosten zal je ook diverse keren moeten sliden onder lage obstakels door, dit is de (gehate) gameplay die we dus veel bij de laatste games voorbij zagen komen.





De levels in 2D en 3D zien er zoals altijd prachtig uit en zijn volgens SEGA-traditie voorzien van felle kleuren. Zoals altijd zijn er meerdere routes naar het eindpunt en stikt het van de verborgen items, maar dat is niet het enige. Want elk speelveld heeft ook nog eens zijn challenges, denk hierbij aan het er uitrennen van een look-a-like of zelfs skateboarden. Hiermee kan je weer een hoop leuke dingen vrijspelen en je score omhoog boosten. Daarnaast zorgt het ook voor de nodige afwisseling, waardoor het eigenlijk nooit eentonig of saai is. Het leuke is ook dat je vele levels speelt uit diverse Sonic-titels, wat uiteraard voor de echte fans een feest van herkenning is, waarvan de Green Hill (waarbij opvallend het woord Zone van de originele game ontbreekt) uiteraard de meest bekende is.
Nu zou je denken dat de game dankzij zijn prachtige gedetailleerde graphics en zijn nostalgische sound (al dan niet in een remix) bijna perfect zou moeten zijn, maar helaas is dit niet het geval. Zo draait de camera bij de 3D-levels met de nieuwe Sonic soms niet helemaal lekker mee en val je de diepte in, niet heel erg als je het veld eenmaal een beetje kent, maar als je letterlijk in je zone zit in je eerst playtrough en dit gebeurd dan heb je toch even een kleine GVD!-momentje. Zo kent de game ook nog een paar rare bugs, en zat ik één keer in de HUD waar je de nieuwe levels kiest vast tussen een muurtje. Hierdoor was ik genoodzaakt om de game opnieuw te starten, net als ik tijdens het spelen in 3D-mode een keer bleef 'plakken' aan een obstakel. Kleine slordige bugs die je als gewone speler niet zo snel zal opvallen, maar toch vervelend zijn als je ze tegenkomt.

Daarnaast was ik ook niet echt fan van het overbodige Skills-systeem, waarbij je verdiende punten kan toewijzen aan Sonic. Iets wat in mijn ogen behoorlijk overbodig is, aangezien je met Sonic keihard wilt rennen naar het einde van het veld. Maar wat mij echt heel erg irriteerde, waren de tussenfilmpjes. Deze waren echt van een lage kwaliteit en zie je er pixels en streepjes in, en dat is toch wel erg onacceptabel in 2011. Want met de vorige Sonic-games hebben we al kunnen zien dat er wel degelijke strakke cut scenes in High Definition gebruikt werden.


Reageer