Review: Jacob's Ladder

TonyT 16 december 2011 om 20:05 uur

Ik heb de jaren 90 altijd een beetje als het ongewenste derde kind gezien na de gouden jaren 70 en 80. Langzaam maar zeker beginnen er, tegen alle verwachtingen in, films vanuit mijn kast in mijn dvd-speler te verdwijnen die zowaar de moeite waard blijken. Of nou, de moeite waard? Simpelweg briljant zijn. Dan doet men wat research en volgt de conclusie; Jacob's Ladder is een 90's classic.

In Jacob's Ladder (JL) volgen we de New Yorkse postbezorger Jacob Singer. Jacob probeert zijn leven op de rails te houden: zijn dagen zijn gevuld met flashbacks van zijn eerste huwelijk, zijn overleden zoon en zijn tijd in Vietnam. Zijn nieuwe vrouw probeert Jacob te helpen om zijn grip op de realiteit te bewaren, maar de lijn tussen werkelijkheid en illusies wordt voor Jacob steeds vager.

Een vrij losse omschrijving van het plot, want bij JL moet je er zo blank mogelijk instappen. Zo werken mindfucks nou eenmaal het beste. Ik dacht voorheen dat het een horrorfilm betrof, maar daar valt weinig uit te halen in dit geval. In deze thriller/drama draait alles om het constante heen-en-weer gegooi tussen realiteit en fictie.

Adrian Lyne was voor mij een onbekende naam. Sure, de titels klinken bekend, maar echt aantrekkelijk vond ik ze nooit. Na de tip van RDJ134 greep ik zo spoedig mogelijk naar het stoffige Zuid-Koreaanse hoesje van Jacob's Ladder (lang verhaal). Het blinde vertrouwen in zijn smaak betaalde zich eens te meer uit, heerlijk om zo als een know-not een film in te stappen!

Want dat gebeurt me zelden. Ik ben continue bezig met films en dan kan de kennis nogal eens leiden tot voorspelbaarheid. Toch doken er wat bekende gezichten op. Tim Robbins herkende ik helemaal niet, de goedheilige dildo uit Shawshank blabla kwam er goed vanaf. Iets wat ik hem, mits ik het van te voren wist, niet had toevertrouwd. Toch bewijst hij met deze rol wél over enige eigenzinnigheid te beschikken.

Ving Rhames heeft nog een klein aandeel en dat is altijd mooi meegenomen. Wat een enorme baas is die vent. Met Piranha 3DD dat eraan zit te komen, is het weer een klein beetje zijn B-feestje. Overigens is dit van een veel serieuzere en pretentieuzere orde. Lyne beschikt over veel inzicht. Hij is heel vaardig in het overbrengen van het verhaal, dat vrij veel heen en weer vliegt, en hij is qua timing erg consequent. Hij laat de boel eigenlijk continue omslaan van vrolijk naar somber.

Enkele hoogtepunten zijn de scène in de club en ook de revelatie die hij, Tim Robbins (Jacob Singer), heeft met de rest van zijn plattoon werkt sterk. Waarom? Omdat je het gevoel krijgt dat Jacob weer met beide benen op de grond staat en het leidt naar een oplossing. Niets is minder waar. Het blijft namelijk nog altijd gissen tot aan het absolute einde. Vrees niet, ik verklap 0,0 op dit moment.


Reageer