In het eerste deel passeerden veertien games de revue waarvan we hoge verwachtingen van gaan hebben en zoals toen ook al werd aangehaald, hebben we nog veel en veel meer in petto. Naast de games waarvan we eigenlijk wel zeker zijn, hebben we ook vijftien games gevonden waar we op zich vertrouwen in hebben dat ze goed gaan worden, maar die voor hetzelfde geld totaal de mist in gaan. Speciaal voor de twijfelgevallen hebben we ook die games even bekeken.

De reden dat we Kane & Lynch opnamen in deze lijst, is vanwege de potentie en de allereerste trailer die veelbelovende beelden liet zien. Het eerste deel was zo slecht dat het zelfs een internationale redacteur zijn baan kwijt raakte vanwege de reclamedeal met de website waar hij voor schreef. Het spel zag er namelijk niet uit en het richten werkte al helemaal niet en dat maakte de game ondermaats. Voor het tweede deel worden de registers opengetrokken, te beginnen met het verhaal, want veel meer weten we nog niet. Lynch heeft namelijk zijn heil gevonden in Shanghai, maar hij heeft nogal last van psychische problemen. Dat betekent niet het einde van Kane, want waar hij in het eerste deel meer centraal stond, is deze keer de eer aan Lynch. Op de E3 hopen we te ontdekken of Eidos van dit tweede deel positief kan uitpakken.




LucasArts wist met de eerste The Force Unleashed een zeer sterke Star Wars-game neer te zetten. Het verhaal was misschien een beetje zoetsappig, maar het universum maakte dat meer dan goed. Buiten dat waren ook de krachten die je tot je beschikking had, zoals het spelen met gravity, een verfrissing. Dit tweede deel is dan ook niet meer dan gewenst en zal zich na het eerste deel afspelen. Je stapt deze keer in de schoenen van de vermoedelijke kloon van Starkiller, de geheime leerling van de vermoorde Darth Vader in het eerste deel en zul je alles op alles zetten om de ultieme Sith-strijder te worden. De reden dat we de game in deze lijst opnemen, is omdat het eerste deel in september 2008 niet meer dan een goede game was en ze echt voortgang moeten boeken op alle om met de tijd mee te gaan en daarover weten we gewoon nog te weinig.




Zoals ik in het eerste deel van deze speciale bij FIFA 11 al aanhaalde, is de enige reden om FIFA wel in de eerste lijst op te nemen het succes van zijn voorgangers en de verwachting dat EA daar verder mee zal gaan. Van FIFA 11 weten we namelijk nog helemaal niks door de aankondiging afgelopen week, maar van Pro Evolution Soccer 2011 weten we net zo weinig, ondanks dat de game eerder het levenslicht officieel zag. Waarom deze keer PES wel positief zou kunnen uitpakken, is omdat ze bij Konami hebben laten weten te laat hebben gewerkt aan een nieuw systeem voor de game waar ze dat voor FIFA wel hebben gedaan. Het heeft ook voor die game jaren geduurd om op het huidige niveau te komen, maar ze zijn de beste geworden omdat PES stil is blijven staan. Als Konami een nieuwe weg weet te vinden, kan het goed komen over twee à drie jaar en dan vergeven we het dit deel als het wel wilt veranderen, maar nog te weinig tijd heeft gehad om het in daden om te zetten.




Ook de nieuwe strategische titel van Ubisoft, genaamd R.U.S.E., kent nog vele haken en ogen, maar vanwege de frisse insteek willen we de game graag een kans geven. Toen de game werd aangekondigd, werden grootste gevechten getoond op een soort groot touchpad waarop alle troepen werden weergegeven. Je begrijpt wel dat deze fictie geen werkelijkheid zal worden en dat het toen aan de ontwikkelaar was om dat concept om te zetten naar een game dat gewoon met normale besturing om te zetten. De grote vraag is dan alleen of alle actie niet veel te snel gaat en snel het overzicht verdwijnt in alle actie. Het idee van het aansturen van legers opgedeeld in kleinere groepen die na hun order zelf hun ding gaan doen kennen we uit games als de eerste Red Alert, maar kijkende naar de gegevens die we nu hebben moet het totaal anders gaan worden. A la Supreme Commander moeten we dan van grote hoogte de troepen aan gaan sturen en daarbij moet dan een tactiek meegegeven kunnen worden en dat het geen rechttoe rechtaan aanval zal worden.




Capcom zette met Dead Rising in 2006 toch wel een beetje het genre van de zombiegames op zijn kop. Het is echt heel lang geleden dat ze begonnen met de serie en waar het in de game eigenlijk om draaide, was het ombrengen van hordes zombies op een zo'n mooi mogelijke manier. Het spel zal vol met bugs, het saven was echt een kriem en het verhaal was een onderschoven kindje, maar dat maakte allemaal niks uit. Het probleem is dat het 2010 en met wat pech 2011 is voordat het vervolg uitkomt en in de minuten dat ik reeds met het spel heb kunnen doorbrengen waande ik me eigenlijk in 2007, een jaar na het origineel. Het voelde alsof de game een jaar later een opvolger kreeg, want de graphics zijn niet dusdanig opgelikt alsof het 2010 is en de bewegingen van het personage waar je mee speelt zijn nog steeds erg log en op goed fatsoen ergens heengaan is door de grote groep zombies en de logge manier van voortbewegen bijna niet te doen. Desondanks kan het nog alle kanten op, want het eerste deel kwam ook met de ergste dingen weg.




De reden dat we Singularity in deze lijst opnemen heeft eigenlijk veel te maken met ontwikkelaar Raven Software. Ze hebben namelijk met Wolfenstein vorig jaar een enorm slechte indruk achtergelaten, maar door het uitermate goede X-Men Origins: Wolverine komen ze daar misschien nog mee weg. Oké, hun naam hebben ze te danken aan vroeger door onder andere Soldier of Furtune II: Double Helix en Quake 4, maar tegenwoordig zijn de eisen gewoonweg hoger. Als ze de lijn van hun laatste X-Men doorzetten en dat combineren met een tot nu toe goedklinkend verhaal, dan kan het zeker positief uitpakken. Het geval wil namelijk dat er mot is met Rusland, omdat ze experimenteren met E99 en het wordt een feest wanneer hoofdpersoon Nate Renko een device ontdekt om de tijd te manipuleren en ontdekt dat het eiland van de onderzoeken constant tussen 1950 en het huidige 2010 switcht.




Uit het niets kwam het bericht dat Ubisoft samen met snowboarder Shaun White aan de slag ging met Shaun White Skateboarding en daarmee de strijd zou aangaan met Skate van EA en Tony Hawk van Activision. De enige beelden die we hebben is een teaser waarmee de game werd aangekondigd, maar waarin helaas echte skaters wat trucjes lieten zien en we verder niks van de game te zien of te horen kregen. De enige reden dat we de game hierin opnemen, is omdat Ubisoft met Shaun White Snowboarding heeft laten zien een goede basis te hebben om er ook een skateboardgame van te gaan maken en omdat de Tony Hawk-games heel hard naar beneden zijn gevallen in kwaliteit en we alleen nog maar Skate overhebben die nu voor de derde keer hetzelfde trucje aan het herhalen is vanwege gebrek aan concurrentie.


De basis van de True Crime-games heeft me altijd erg aangesproken, maar zowel True Crime: Streets of LA als True Crime: New York City werden overschaduwd door een gebrek aan afwerking. Het idee om eens niet de slechterik te spelen maar als agent lekker corrupt door het leven te gaan sprak me erg aan. Het idee om durgs af te nemen, met de politieauto op meldingen af te gaan en lekker met een badge iedereen mollen is toch het beste wat je kunt bedenken lijkt mij. Met de nieuwe True Crime willen ze het in Hong Kong deze keer anders aanpakken, maar zul je nog steeds als agent proberen te wet te handhaven. Als detective Wei Shen zul je deze keer undercover gaan om in de organisatie van Sun On Yee te komen en ze tot stoppen te dwingen. De grote vraag is nu alleen of ze het nare smaakje van de twee voorgangers kunnen doorspoelen in de wc's van ontwikkelaar United Front Games en eens een goede cop based GTA-kloon te maken waarin je uren kwijt kunt.




Hoewel de onderstaande screenshots niet helemaal tot hun recht komen, kregen wij het idee dat Quantum Theory goed naar Gears of War heeft gekeken. De personages zijn namelijk lekker over de top gespierd en gekleed en de vijanden lijken uit de diepste kraters van de aarde te komen om jou te verslinden. Dat ze er geen geheim van maken daar naar gekeken te hebben blijkt ook uit het feit dat het coversysteem geïnspireerd is door die titel en dat het geen slechte reclame is moge duidelijk zijn, want heel veel games hebben daar inspiratie vandaan gehaald. Alsof er nog niet genoeg overeenkomsten zijn, is ook in Quatum Theory het voortbestaan van het menselijke ras in gevaar en als er geen actie wordt ondernomen, dan krijg je game over te zien. Overleven en de strijd aangaan met het griezelige ras is dus het enige wat je kunt doen, alleen de vraag is of alle inspiratie ook kan worden omgezet in een goede game.




Na het succes van Guitar Hero en het uitmelken daarvan, want het zesde deel genaamd Warriors of Rock is alweer volop in ontwikkeling en er zal ongetwijfeld wel weer een band gerelateerde versie uitkomen in de toekomst, werd het tijd om nieuwe variant te bedenken. Dit resulteerde vorig jaar in de game DJ Hero, waarbij een spintable gebruikt moest worden om totaal andere muziek als een heuse dj aan elkaar te mixen. Het tweede deel zal daarop uiteraard voortborduren en dat doen ze door heel simpel twee spintables tegelijk te ondersteunen en nog meer mogelijkheden te implementeren voor de microfoon om te zingen en te rappen. Met een nummertje of zeventig is er dus ook in dit deel weer genoeg te mixen, alleen het gevaar is dat er wel heel simpel een nieuw deeltje in elkaar wordt gedraaid door de heren bij FreeStyleGames. Wie weet dat ze er nog wat leuks mee gaan doen, anders vrees ik voor een simpele cashactie.




Met Test Drive Unlimited 2 laat Atari weten dat het niet blijft bij het eerste deel uit 2006, maar dat ze samen met Eden Games geloven in het concept. Dat concept is namelijk een soort MMO-racer waarbij je in principe alleen bent op een groot eiland, in dit geval Ibiza en later in het spel een verbeterd en uitgbreid Hawaï uit het eerste deel, waarbij de auto's om je heen andere mensen zijn die online zijn en zich op dat moment ook echt daar bevinden. Wat je vervolgens kunt doen is besluiten samen een race te gaan doen of lekker achterelkaar aan te gaan racen en te genieten van het eiland en even te patsen met je bolide. Het patsen zal ook in dit tweede deel weer kunnen met huizen en kleding, maar nog uitgebreider en nu ook door het nog verder aan kunnen passen van de voertuigen. Racen is nog altijd het hoofddoel, maar genieten van het luxe leven is een goede tweede. De reden dat we nog niet overtuigd zijn, is omdat net als een aantal andere games waar een lange tijd tussen het eerste deel en het vervolg zit het niet voelt als een overweldigende ervaring zoals het origineel dat wel wist te doen jaren terug.




Wat betreft de tijdspanne tussen het eerste deel en een nieuw deel, spant Splatterhouse toch wel de kroon. De game komt er echter goed mee weg onder het mom van een remake van het origineel uit 1988. Aangezien het een remake is, zullen de oudere gamers die toentertijd dergelijke games mochten en konden spelen weten waar het over gaat en indien de herinnering uit die tijd goed is, uitkijken naar dit deel. Als je echter zo objectief mogelijk naar de game gaat kijken, blijft alleen een heel bloederige titel over met veel beat 'em up gameplay. Met Rick zul je veel monsters tegen het lijf lopen die je met button bashen hoogstwaarschijnlijk wel onder het gras kunt krijgen en anders kun je altijd nog besluiten je vuisten te sparen en overgaan op heerlijke wapens als een houten plank en messen in allerlei vormen, maten en varianten. De grote vraag is alleen of de oude gameplay nog wel leuk is voor iedereen om het goed te doen, maar wie gewoon fan is krijgt een remake in hoge resolutie en zelfs nog als bonus de eerste drie delen op de disc meegeleverd.




Na Assassin's Creed 2 had ik eigenlijk op de E3 pas weer wat verwacht van de game, want tot nu toe is dat evenement het thuisterrein geweest van de serie. Met Assassin's Creed: Brotherhood is het anders, want het verhaal van het tweede deel is nog niet goed afgemaakt en moet met deze editie toch een fatsoenlijk einde krijgen of wellicht het gat naar een derde deel overbruggen. Hoewel de gameplay nog steeds kan plezieren en Ubisoft een prachtige wereld in elkaar kan draaien, blijft het voor velen een saai wordende herhalingskwelling en mist de game variatie. Veelgehoorde kritiek over Brotherhood is tevens dat het voor velen overkomt als een simpel tussendeel om nog even wat geld te innen en verder niks nieuws te doen. Op de E3 heeft Ubisoft dus de kans om te laten zien wat ze precies van plan zijn met deze titel en welke kant het op zal gaan.




Het enige gevaar dat we kunnen vinden bij Homefront is de ontwikkelaar, want de vorige game wist nou niet bepaald te overtuigen. Frontlines: Fuel of War uit handen van Kaos Studios in opdracht van THQ was een aardige shooter, maar miste op alle fronten een eigen touch. Hoewel we van Homefront nog bar weinig weten, is dat wat we weten aanspreken genoeg om de game toch een kans te geven en niet bij voorbaat af te schrijven. Het is namelijk het jaar 2027 in een toekomstig Amerika wanneer met nucleaire bommen bepakte Koreanen de Verenigde Staten binnenvallen en het leger een kopje kleiner maakt. De schrijver van Apocalypse Now en Red Dawn heeft zich over dit verhaal gebogen dus er wordt wel het een en ander van verwacht, zeker als Kaos nog eens laat weten de techniek achter Frontlines flink op de schop te zullen nemen en dat kan nooit kwaad, omdat het nogal standaard was en nergens in uit wist te blinken in die game.




We maken wel grapjes over de schrijfwijze F.3.A.R., maar dit is alleen maar verwerkt in het logo, want Warner Bros. houdt het verder gewoon op F.E.A.R. 3 en dat komt toch wat serieuzer over dan gebruik te maken van 1337Sp34K. Veel weten we helaas nog niet van de game, maar we kunnen wel aannemen dat het weer een first person shooter zal gaan worden net zoals zijn voorgangers en hopelijk weet het team deze keer wel hoge ogen te gooien zoals in 2005 met het eerste deel. De twee uitbreidingen waren snel genoeg verschenen om het nog leuk te houden, maar toen de game werd overgezet naar de consoles, verloor het zijn charmes. Hoewel het tweede deel gewoon een aardige shooter was, wist het nergens echt in uit te blinken, omdat het veel van zijn horror heeft ingeleverd voor shootouts. Welke kant Day 1 Studios met het derde deel op wilt gaan is daardoor nog een raadsel, maar welke weg ze ook kiezen, als ze maar een goed product maken. Een combinatie tussen horror en een pure shooter resulteert in water bij de wijn doen op beide punten en F.E.A.R. 2: Project Origin heeft laten zien welke kant het dan op zal gaan als ze het er nog dikker boven zullen leggen.