Alles over: The Walking Dead

Shamrock 09 februari 2010 om 17:36 uur

Als je het aan Geoge A. Romero overlaat, dan krijg je een stevige film waarin er, in onvervalste "tien kleine negertjes"-traditie, op gezette intervallen iemand wordt aangevallen, gebeten of opgegeten uit een vast klein groepje einde van de wereld overlevers . Laten we de remakes buiten beschouwing dan hebben zombiefilms een vaste set regels. Zombies zijn dom, ze willen je hersens eten en ze zijn traag, maar zonder uitzondering met velen. De oorzaak van de zombies wisselt per film en het doet er eigenlijk ook niet toe. De mensheid is aan ze overgeleverd, ze komen je halen, er is geen redding, er komt geen hulp en ze zijn dodelijk eng.

Tenminste, tot voor kort. De laatste tijd heeft Hollywood het gehad met de "saaie" ondoden en in films als 28 Days of REC veranderden de zombies ineens in slimme, agressieve, cokesnuivende hooligans zonder bijbehorend dancefeest. Sjah, Hoewel genoemde films zeker niet slecht zijn, kan ik het toch niet vaak genoeg zeggen: rennende zombies zijn niet eng! Zombies horen langzaam en dreigend een groep op te jagen met een stijgend gevoel van onbehagen, alsof je een kikker bent in een pan met langzaam kokend water. Dat werkt het beste op het grote scherm. Maar werkt dat ook op papier?

Het was oktober 2003 toen er in mijn lokale striphonk een klein stapeltje op de tafel lag bij de nieuwe comics. De cover zag er fantastisch uit, maar toen ik hem opensloeg deed ik wat iedereen voor mij ook al had gedaan, ik legde hem terug. Ik was verwend en had geen zin om mijn zuurverdiende centjes uit te geven aan een comic die niet de moeite nam om kleur aan de plaatjes toe te voegen. Mijn comicdealer pakte mijn vaste stapel van achter de balie en legde hem er toch bovenop. Hij gaf toe dat hij hem "erbij" had gekregen van de distributeur, en omdat niemand hem meenam, gaf hij hem maar weg. Doet ie vaker, en meestal gaan deze in mijn rommelmarktdoos. De doos die ik een keer paar jaar op de plaatselijke rommelmarkt leegverkoop voor 50 cent per stuk en waar ik dan weer een avondje leuk van kan stappen. Meer plezier heb ik er doorgaans niet van.


In die doos heeft hij een tweetal weken gelegen. Zo lang doe ik er meerstal over om door mijn vaste series heen te lezen. Dan begint het wachten op de nieuwe lichting en uit verveling geef ik dan soms de rommelmarktboekjes een kans. Dit keer besloot ik het gele boekje open te slaan. Ik kon nog steeds niet begrijpen hoe ze het voor elkaar kregen om een comic te maken over zombies, zonder kleur!

De tekeningen van Tony Moore waren goed. Zo goed dat ik na een paar pagina's niet meer in de gaten had dat ik zwart-wit zat te lezen. Wat 30 Days of Night doet met een overdaad aan kleur en een zuinig gebruik van lijnen, doet Moore met strakke lijnen en slim gebruik van grijs. Hij zet een sfeer neer die je meteen pakt. Die eer komt niet alleen Moore toe. De schrijver van het geheel, Robert Kirkman, pakt je vanaf de eerste pagina van het eerste deel bij je strot en laat NOOIT meer los. Waar heb ik het over?

The Walking Dead
Dit is Rick. Rick heeft zijn dag niet. Vandaag is hij voor het eerst sinds lange tijd bij bewustzijn. Rick is agent en een tijdje geleden heeft een ontsnapte gevangene geprobeerd hem dood te schieten. Dat lukte bijna. Vandaag ontwaakt hij uit zijn coma. Hij leeft nog! Helaas voor Rick, is hij de enige. Als er niemand reageert op zijn roep om hulp besluit hij zelf maar op te staan.
Het wordt snel duidelijk dat er iets gruwelijk is misgegaan tijdens zijn afwezigheid als blijkt dat het ziekenhuis waar hij ontwaakt bewoond wordt door ronddolende, zwaargewonde mensen die hem niet lijken te begrijpen en zelfs lijken aan te vallen.

Wie 28 Days heeft gezien zal het wat bekend voorkomen, maar wees gerust, daar houden de overeenkomsten tussen de serie en de film op. Oké, het onderwerp (zombies) is min of meer hetzelfde, maar Kirkwood weet de serie, die inmiddels al weer zeven jaar loopt, ver boven het niveau van de gemiddelde zombiefilm te tillen. Kirkwood schittert als hij ons een kijkje gunt in de ziel van zijn hoofdpersoon, en die ziel zal in de inmiddels 69 verschenen delen elke aflevering een beetje donkerder worden.

De eerste keer dat Rick een zombie dood moest schieten liepen de tranen hem over de wangen, en als hij een huis binnenloopt waar een gezin collectief zelfmoord heeft gepleegd kan hij de inhoud van zijn maag niet binnenhouden.

Overleven in een dode wereld is niet makkelijk, en Kirkwood heeft een oog voor de kleine details in het geheel die je als lezer meeneemt in een wereld vol ondode monsters die je gelooft. Hij houdt niet van clichés en hij kiest nooit de gemakkelijkste weg.

Na een paar afleveringen te hebben gelezen wordt je duidelijk dat niets in deze serie vanzelfsprekend is. Iedereen kan op elk moment doodgaan, en vaak gebeurt dat op onverwachte momenten en soms zelfs midden in een verhaallijn rondom een karakter. Die verhaallijnen worden dan niet afgemaakt, net als in het echte leven. Kirkwood spaart niemand, geen vrouwen, geen kinderen, alles kan en gaat kapot.

Toch gaat het in The Walking Dead eigenlijk niet zozeer om de zombies. In de eerste delen spelen ze natuurlijk wel een hoofdrol, maar gaandeweg de serie verdwijnen ze naar de achtergrond. Deze trend loopt in de pas met de tolerantie van de hoofdpersonen, die langzaam aan hun nieuwe wereld beginnen te wennen. Tegelijkertijd is er door de hele serie een onderstroom voelbaar die een veel ongemakkelijkere sfeer geeft dan het gegeven zombies alleen.

Vooral in de latere afleveringen wordt duidelijk dat de zombies misschien niet het grootste gevaar zijn waar de overlevenden mee te kampen hebben. Kirkwood heeft een meesterwerk gecreëerd dat ik moeilijk kan wegleggen als ik erin lees, en dat me aan het einde van elke aflevering doet wensen dat de maand alweer om was!

Reageer