Back in the days, de goede oude tijd, het befaamde 'vroegâh' en verleden... toen waren er pas echt goede films hé!? Maar niet getreurd, de trend om het verleden naar het heden te halen is al jaren aan de gang en met doorgaans veel succes. Exploitatie is van alle tijden en kent ieder decennia wel een andere 'hype' of stijl. In Japan is ziek bloedvergieten helemaal 'aan' en kan het niet gek genoeg, maar vroeger (jaren 70) was dat wel anders. Toen waren het sterke vrouwelijke gangs die de hoofden op hol brachten in über hippe hoge jeans onder de begeleiding van funky tunes. Kunnen we dat terug brengen? Ja, dat kunnen we terugbrengen. Met twee Battle Girls-titels.

Het eerste deel, Battle Girls versus Yakuza, draait om Asami. Een Yakuza-hunter van wie men dacht dat ze dood was. De Yakuza heeft inmiddels de stad overgenomen en haar oude vriendenclub probeert haar op te lappen en bij te praten. Asami kan echter niet wachten om aan haar wraaktocht te beginnen. Haar oude partner is verantwoordelijk voor al het leed dat haar is aangedaan. Zij staat dan ook bovenaan haar lijst. De sfeer wordt al direct aangekaart tijdens de openingscredit, waarin we Asami halfnaakt over de barre vlakte zien strompelen met een kruis op haar rug. Lekkere binnenkomer, of niet!?

Verwacht geen komische over de top in de lijn van The Machine Girl, Robo-Geisha en consorten. Dat is overigens vrij verraderlijk, want (porno)ster van de film is niemand minder dan Asami die áltijd komt opdraven in de immens bizarre stroming aan Oosterse splatterfilms. In dit geval speelt ze meer een rol die in de lijn ligt van Meiko Kaji (Female Prisoner-reeks), Reiko Ike (Sex & Fury) en ga zo maar door. Een wat meer mysterieuze, ijskoude rol. Heel badass met een goed assortiment aan whoop ass. Dit is slechts één van de aspecten die de film doet leunen naar het verleden.

Het traditionele verhaal wordt simpel uitgebuit door af en toe toch over de top te gaan, waardoor het meer op een mix tussen klassiek en modern begint te lijken. Af en toe pittig bloederig en sowieso exploiteert regisseur Kazushi Nakadaira het vrouwelijke lichaam met groot genoegen. De flashbacks van Asami in een gele outfit wekken wel heel veel nostalgische gevoelens op en de indruk die ze achterlaat is in die specifieke segmenten zowel charmant als cool.



Aanvullende cast is prima en de funky muziek maakt het allemaal af. Al met al zeer overtuigend voor de 'liefhebbers', maar wie zijn dat dan? Het hangt een beetje tussen twee werelden in, waardoor het voor velen vlees noch vis zal blijken. Ik heb een zwak voor beide kampen en dan ben ik aan het juiste adres met deze fijne release. Een schitterende Asami en een episch eindgevecht... voldoening brengt het alleszins.

Ook voor het tweede deel staat Asami in de startblokken om genadeloos los te gaan. Ik behandel beide delen niet voor niets tezamen, want veel verschil is er niet te spotten. Toch leunt dit tweede deel een stuk meer naar de moderne kant, vergelijkbaar met de Oneechanbara-films. De soundtrack heeft niet meer die funky vibe, de aandacht gaat niet meer uit naar de traditionele vrouwelijke bende en het houdt zich op enkele momenten een stuk minder in.



In Battle Girls versus Yakuza II: Duel in Hell keert Asami terug van een lange training. Ze besluit haar oude meester op te zoeken, die nu een bar heeft. Ze krijgt onderdak aangeboden van Miki die door probeert te komen tot de menselijke kant van de koelbloedig teruggekeerde Asami. Wanneer de Yakuza de familie van Miki vermoordt, is het tijd voor wraak. Veel verandert er dus niet aan de formule, maar het tempo ligt wel wat hoger (gehaast). Het eerste deel had nog anderhalf nodig, waar dit deel niet eens een uur en een kwartier vol krijgt. Niet erg, want zo zijn beide delen goed na elkaar te zien zonder het zat te raken.

De moord op de familie van Miki is het toppunt van de beide films wanneer het neerkomt op brutaliteit, want er zijn bepaalde leeftijdsgrenzen die toch altijd een beetje controversieel overkomen. Ik kan dat soort koelbloedigheid echter wel waarderen en het past verder prima in het karakter van de film. De rol van Asami is helaas minder bepalend. Je mist die bende om haar heen wel, als loner heeft ze het een stuk moeilijker. De bad guys werken in principe op dezelfde manier als het eerste deel, met één opvallende uitzondering. Een soort tegenpool van Asami, enorm cool en biedt overtuigend partij.