In de wereld van first person shooters heb je: Call of Duty, Battlefield en sinds vorig jaar doet ook Medal of Honor weer eens mee. De overeenkomst van deze games is dat het allemaal militaire arcadeshooters zijn, waarbij het met realisme niet zo nauw wordt genomen. Dan is er nog de ArmA-serie die bijna eng realistisch is en Operation Flashpoint die als reeks ondertussen ook al heel wat jaartjes meeloopt. In alweer 2009 verscheen het laatst deel dat Dragon Rising als titel had en was ondanks een shitload aan bugs toch wel een hele stoere en vooral heel erg moeilijke game om te spelen. Inmiddels is het 2011 en verscheen er pasgeleden Operation Flashpoint: Red River voor de PC, PlayStation 3 en de Xbox 360, van de laatst genoemde mocht ik een reviewexemplaar ontvangen.

Je kent het vast wel dat je na het zien van vele screenshots en trailers een bepaald beeld hebt gekregen van een game en je als een kind zo blij bent als je deze in huis haalt. De dag dat ik Operation Flashpoint: Red River in de brievenbus vond, dropte ik de game gelijk in de Xbox 360 en sprak m'n online matties Onken4Real en DiabloBjorn aan dat ik het spel binnen had. Deze vertelde me dat ze hem net hadden gekocht en binnen een dag hadden omgeruild voor Crysis 2. Dit zijn twee hardcore gamers met wie ik eerder Dragon Rising heb uitgespeeld met de volle 1000 Gamerscore. Dit nieuws benauwde me al snel, want als zij een game terugbrengen moet er wel heel wat mee aan de hand zijn.

Operation Flashpoint: Red River speelt zich af in het fictieve Tajikistan van 2013, waar de Amerikanen wederom betrokken raken bij een gewapend conflict. Dus worden de mariniers (jij en je team) als stoottroepen ingezet om daar even orde op zaken te stellen. Alsof het probleem nog niet groot genoeg is, mengt het People's Liberation Army van China zich ook in het conflict en loopt het totaal uit de hand. Tajikistan is overigens een typisch Midden Oostenland wat heel erg veel weg heeft van het huidige Afghanistan; veel bergen, groene vegetatie en vooral fookin' veel zand en zon. Zoals je vast wel weet is dit soort gebied een pain in de ass voor militairen die daar met Hummers en helikopters doorheen moeten bewegen. En raad eens wat je voertuigen zijn? Precies.



Tijdens de missies door zal je (te) veel tijd door brengen in één van de genoemde voertuigen en daarbij zal je niet alleen muziek van onder andere N.E.R.D. met Lap Dance of het bijna officiële strijdlied van het Amerikaanse leger Drowning Pool: Bodies (let the bodies hit the floor) voorbij horen komen. Want ook moet je tot vervelens aan toe aanhoren hoe goed het is om een marinier te zijn en daarbij worden een shitload aan metaforen gebruikt om de uitspraken kracht mee te geven. Daar pep je misschien het Amerikaanse publiek mee op, maar mij als nuchtere Nederlander irriteer je hier alleen maar mee, en dan heb ik het nog niet eens over sergeant eerste klas Knox die steeds zijn 'rules' blijft uitleggen.

De missies gaan vaak zo: je rijdt (of wordt ingevlogen) met een konvooi naar een gebied waar opstandelingen moeten worden uitgeschakeld, waarna een korte maar intens heftig vuurgevecht plaatsvindt. Dan, als je klaar bent, ga je naar je helikopter of naar je konvooi terug en mag je weer enkele minuten aanhoren waarom mariniers persoonlijk door god zijn gekozen. Deze dialoogscènes kan je overigens niet skippen en dat roept soms irritaties op als je weer eens dood bent gegaan en opnieuw mag beginnen. Naast het lange inladen (zelfs al staat de game op je HDD), maakt dit de game nogal erg saai. Iets wat ook realisme is, want in een echte oorlog ben je ook niet aan de lopende band aan het vechten met de vijand. Een mooi voorbeeld hiervan is de film Jarhead uit 2005. Maar eerlijk is eerlijk, als alles los gaat is het ook gelijk goed raak: vijanden komen van alle kanten of snipen je vanuit huizen of bergranden.



Net als in OPF: Dragon Rising is het realismegehalte van Red River behoorlijk hoog, want je kan tijdens een vuurgevecht in diverse lichaamsdelen worden geschoten. Raakt een vijand je in het been, dan zal je niet meer kunnen rennen; krijg je een kogel in je arm dan zal je minder goed kunnen richten en met een beetje pech bloed je al snel dood. Dit kan je overigens oplossen door jezelf of je gewonde teamleden te verbinden, het bloed stoppen en je health in orde brengen om verder te gaan. Sneuvelt één van je teamleden, dan zal je tot je volgende checkpoint moeten doorvechten, want dan herijzen deze net als Jezus weer uit de dood. Overigens ga je de strijd in met een aantal magazijnen voor je wapens en zal je rustig moeten schieten, want als het op is heb je een serieus probleem. Hier en daar liggen in sommige dorpjes en huisjes ammunitiekratten waar je even kan bijvullen en in het ergste geval kan je het wapen van een doodgeschoten vijand oppakken. Iets wat ik overigens wel eens deed en zelfs met een AK-47 tijdens een shoot-out een vastloper kreeg en ik dodelijk werd getroffen. Leuke, kleine details voor een titel die op papier zo goed leek te zijn.

Helaas is het in de praktijk niet allemaal koek en ei, want deze game heeft een hoop problemen. Ten eerste de AI van je teamleden; deze is echt bedroevend te noemen. Vaak lopen ze alleen maar in de weg, luisteren voor geen meter en hebben soms zelfs de grootste moeite om in een voertuig te stappen. Dit was voor mij zo irritant dat ik ze vaak in dekking liet zitten en ondersteunend vuur liet geven, want anders waren ze gewoon een gevaar voor mij en zichzelf. Daarom is deze game gelukkig voorzien van een vier player co-op mode, maar aangezien mijn online gelegenheidsvrienden OFP: Red River hadden omgeruild voor Crysis 2 hoefde ik niet op hun steun te rekenen. Dus heb ik de game zo ver mogelijk alleen doorgespeeld en bij latere stukken gebruikgemaakt van de drop-in/drop-out co-operative play. Zoals de naam al zegt is dat de mogelijkheid om mensen jouw game te laten joinen, en aangezien er een hoop mensen zijn zonder enig tactisch gevoel is het wederom vaak pure irritatie. Hoewel ik ook een aantal mensen trof die heel goed begrepen waar ze wel mee bezig waren.



Een ander minpunt zijn de vele bugs en glitches waar de game last van heeft. Zo liep de game diverse keren vast, bleef ik of mijn teamleden 'plakken' aan de omgeving en was het inladen van de laatste checkpoint de enige optie. Ook heb ik teammaten rondjes zien lopen alsof ze bezeten waren, waren er zwevende wapens en lijken et cetera. Deze problemen waren ook al in het vorige deel groots aanwezig en een doorn in het oog van veel gamers, die dan ook uitgebreid hun beklag hebben gedaan op de diverse fora. Dat Codemasters na bijna drie jaar nog steeds dezelfde fouten maakt is voor mij echt een raadsel. Of dit allemaal nog niet genoeg was, dan is er nog de net te lange laadtijden dat echt je spelplezier kan vergallen. Want zelfs al instaleer je OPF: Red River op je HDD, het blijft gewoon te lang duren en dat voor een shooter waar je heel erg snel in doodgaat. Zoals je kan lezen: er rammelt nogal het één en ander aan deze titel.

Nu moet je niet denken dat ik deze game keihard op zijn problemen aan het aanpakken ben, maar ook grafisch is er het nodige mis. Iedereen die de screenshots en video's heeft gezien weet dat het er verdomd goed uit zag. Alleen... heb ik schijnbaar een andere versie gehad, want mijn Operation Flashpoint: Red River zag er uit alsof hij niet helemaal af was. De omgevingen zien er blurry en wazig en vooral erg kaal uit en de animaties zijn soms erg houterig. Heeft de EGO Engine die ons verblijde met GRID en F1 2010 nu zijn langste tijd gehad of zijn de programmeurs vergeten de high-res details in de game te stoppen? Ik kan je het antwoord niet geven, wel mijn mening dat de eerder getoonde media zeker niet is wat ik op me full HDTV heb gezien. Waar ik weer wel helemaal over te spreken ben is het geluid, dat is echt super gedaan. De dialogen (hoe vervelend ze ook kunnen zijn) komen er helder en vol overgave uit, de wapens en explosies klinken zoals het hoort en zijn met een goede surround set een grote aanvulling op de game-ervaring. Zo zie je maar dat niet alles aan deze titel slecht is.



Operation Flashpoint: Red River is niet te vergelijken met Dragon Rising, met de laatstgenoemde voelde je echt de spanning dat je elk ogenblik betrapt kon worden door een vijandelijke patrouille. Dit gevoel had ik niet met deze titel, het voelde saai aan en ook al zijn de gevechten kort en heftig, ik heb niet echt ergens met een samengeknepen anus zitten spelen. Ook de dialogen in de voertuigen waren soms slaapverwekkend en te overdreven op het punt dat Amerika de good guys zijn en mariniers de beste soldaten ter wereld. De AI is echt bedroevend en verdomd eigenwijs te noemen, had deze goed in orde geweest dan had het grafische gedeelte ook verder weinig uitgemaakt. De gameplay zelf is hetzelfde als met Dragon Rising, je kan je team heel makkelijk aansturen door je schouderknop en D-pad te gebruiken en hierdoor diverse opdrachten geven. Ook het schieten is goed uitgewerkt en moet je echt moeite doen om je doelwit te raken, dit is realistisch en geen run and gun als een Call of Duty of Battlefield. Met dit soort dingen is Operation Flashpoint op en top, goed je missie timen en je team op de juiste manier aansturen, of beter met drie andere menselijke spelers erbij.

Een andere leuke feature is dat je nu XP verdient tijdens het spelen en hierdoor kan je extra dingen unlocken. Denk hierbij aan kijkers voor je wapens of de mogelijkheid om je teamleden sneller te verbinden. Dit is heel erg leuk naarmate je langer aan het spelen bent en je zodoende een klein soort van beloning krijgt. Verder is er nog de heel erg vermakelijke multiplayer met Fireteam Engagement-missies die bestaan uit vier gamemodi waarmee je zeker nog vele uren zoet zal zijn. Wat ons overigens brengt bij de houdbaarheid van de game; deze is met de singleplayer op normal een kleine elf tot twaalf uur max, maar ga je echt voor de hardcore mode (zonder hud en hulpmiddelen als een cross chair) dan zal je dit bijna kunnen verdubbelen en dan nog de online mode.