Vier jaar geleden verscheen DOOM (recensie) die een soort van semi-reboot van de langlopende franchise was en nog altijd extreem populair is en waarvan het eerste deel op van alles en nog wat is te spelen. Dit nieuwe deel was zoals ik het toen ook noemde: Metal as Fuck. Maar ook bloedsnel, extreem gewelddadig en zag er prachtig mooi uit. De fans wilden een vervolg en deze is er nu dan eindelijk gekomen (de game had vorig jaar moeten uitkomen, maar liep vertraging op) met de titel DOOM: Eternal en mijn recensie ervan kan je nu hieronder lezen.

DOOM: Eternal pakt precies twee jaar na de gebeurtenissen van het vorige deel op en zien we nu hoe de DOOM Slayer (jij, de speler) terugkeert naar de aarde met een eigen station, een shitload aan wapens en met meer motivatie dan voorheen. Want het is Hell on Earth, het demonische tuig heeft onze aarde bereikt en 60% van de mensheid uitgemoord en veranderd in monsters en zombies die nu aan de zijde vechten van Hell Priests. Dit is een drietal demonen die de kwaadaardige invasie onder hun hoede hebben genomen en zeker niet van plan zijn om te stoppen met hun aanval. Dus is dit het doel van de DOOM Slayer die de eerste priester Deag Nilox in New York letterlijk zijn kop eraf haalt, en zoals je op de screenshots kan zien, is dit heel erg bruut en gory.

De twee overgebleven priesters peren hem, maar dat is waar jij de jacht inzet. Hierdoor doe je niet alleen de aarde aan, maar ook andere locaties en keer je zelfs terug naar Phobos om de oorlog terug te brengen naar zijn oorsprong, waarbij de DOOM Slayer zijn verleden als de DOOM Guy onder ogen moet komen. Daarbij is een tie-in met DOOM 64 (de Nintendo 64-versie) die je bij de game krijgt als je de Deluxe-editie aanschaft of los voor vijf euro kan kopen. Deze versie was eigenlijk een soort van onofficieel derde deel die een heel nieuw verhaal introduceerde. Anyway, deze titel heeft meer lore achtergrond en verhaal dan je normaal van deze serie gewend bent en eigenlijk wil ik verder dan ook niks hierover spoilen, omdat je dit lekker zelf mag ervaren.



Fook, deze game is mooier, bruter, harder en sneller dan zijn voorganger. Ik ben echt weggeblazen en had soms hartkloppingen van de adrenaline, net als toen ik vroegah 5 Hour Energy mixte met Bullit energy drinks en dit is iets wat je overigens NEVER NOOIT moet doen. Vanaf het moment dat je begint met DOOM: Eternal gaan gewoon alle remmen los en als je denkt dat je alles hebt gezien: SUPRISE, een grotere tegenstander en dan bedoel ik ook echt grotesk. Ook de speelstijl is iets anders dan je gewend bent. De kisten met ammo en health zijn wat schaarser en dwingen je om anders te spelen. Je kan je tegenstanders nu gebruiken door een kettingzaag in hun nek te zetten waardoor ze munitie, health en armor droppen, maar je kan ze ook helemaal naar de klote beuken. Tijdens het spelen zal een heel arsenaal krijgen van de oude (BFG FTW!) en zelfs nieuwe wapens, deze kan je allemaal updaten met een extra punch.

Niet alleen je wapens maar ook je pak is aan te passen, want er zijn in elk level Runes te vinden die je de keuze (skills) geeft voor snellere bewegingen, langere afstand, damage of meer loot en dat is altijd lekker want je zal een chronisch tekort aan ammo, health en armor hebben. Zoals ik al zei is de game een non-stop bloederige achtbaanrit die zelfs op de normale stand behoorlijk pittig is en heb ik deze wel op deze stand uitgespeeld, want je doet het goed of niet. Maar schaam je niet om als het even iets te moeilijk wordt de game een tandje lager te zetten of als je teveel zelfvertrouwen hebt juist hoger. En als dat je aan het janken zet is er geen schaamte, je bent er dan gewoon niet klaar voor en kan je dit later doen als je meer ervaring en kracht hebt. De replaygehalte is hoog,want na het uitspelen is er nog een hoop te doen en om dan terug te keren en een hogere moeilijkheidsgraad te gebruiken is een must.



Grafisch is deze titel ongelofelijk mooi, en alle screenshots in deze recensie heb ik zelf gemaakt met de Xbox One X. Deze game is messcherp (pun intended) als het op zijn gladde gedetailleerde visuele stijl aankomt. Of je nu op een totaal verwoeste aarde bent tussen de ruïnes van wat ooit grote steden waren, je op Phobos bent of andere locaties; het is zo mooi en met prachtig felle kleuren waarbij het rode bloed letterlijk van je scherm knalt.

Ook het geluid is gruwelijk vet; de schoten uit je vuur- en andere wapens komen hard met veel diepgang. De explosies dreunen met de nodige bass uit je speakers of in mijn geval de Plantronics 400 HX Dolby Atmos Surround Headset waarvan je hier mijn recensie kan lezen en een onmisbaar accessoire is voor elke Xbox One-gamer. Ook het geluid van scheurend vlees, kettingzaag in je tegenstander of het uittrekken van ogen of andere ledematen komen met veel details die deze intense titel zoveel meer speelervaring geeft. Mocht je nu nog via de speakers van je tv spelen: dat heb ik uiteraard ook nog even gecheckt en is ook dik in orde. Speaking, de muziek die een soort van industriële metal is tikt hard aan en fokte me soms echt op met adrenaline. Dit is geen spel meer maar een trip die je helemaal hyper maakt.