Als Quentin Tarantino een nieuwe film maakt dan zijn alle ogen erop gericht, omdat deze man een ongekend genie is die liefde voor zijn vak heeft. Zijn alweer negende film (aangezien Kill Bill in twee delen is opgesneden, en je deze dus als in één geheel moet zien) is natuurlijk wederom een mijlpaal en was deze ook extra belangrijk voor hem en werd deze een ode aan Hollywood die hem dit jaar dan ook beloonde met twee Oscars, alleen hadden dit er naar mijn smaak meer moeten zijn, want deze film is gewoon ijzersterk en mind blowing goed. Daar meer over in mijn recensie, want Sony Home Entertainment was zo aardig mij de dvd-versie te sturen.

Once Upon a Time in Hollywood vertelt het verhaal van meerdere personen waarbij Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en zijn stuntdubbel Cliff Booth (Brad Pitt) centraal staan. Want het tijdperk is februari 1969 en zien we hoe Rick Dalton zijn langste tijd gehad heeft, want ooit was hij een grote Hollywood-ster die schitterde in de jaren 50 cowboyserie Bounty Law en een paar grote films waaronder een Tweede Wereldoorlogfilm waarbij hij nazi's met een vlammenwerper in de fik stak. Leuk feit is hier dat je dit tijdens de film ook geheel in flashbacks te zien krijgt. Maar het probleem voor Rick is dat deze zijn langste tijd heeft gehad en het nu moet doen met wat rolletjes in tv-series waar nieuwe acteurs de held zijn en hij de villain van het verhaal en zoals zijn casting agent Marvin Schwarz (Al Pacino) hem uitlegt dat dit het moment is waar hij als old timer wordt ingeruild voor de nieuwe generatie. Maar hij kan nog wel een paar spaghetti westerns doen in Italië, en dat is voor Rick en no-go waar hij later op terug komt.

Ondertussen maken we ook kennis met de actrice Sharon Tate (Margot Robbie) en haar echtgenoot Roman Polanski (Rafal Zawierucha) die naast Rick Dalton wonen. En als je bekend met filmgeschiedenis dan weet je ook dat Polanski (ondanks een behoorlijk misbruikschandaal waardoor hij Amerika moest ontvluchten) een aantal klassiekers zoals de horrorfilm Rosemary's Baby op zijn naam heeft staan. Dit stel leeft het Hollywood-leven met entourage en grote feesten zoals op de beruchte en beroemde Playboy Mansion.

Cliff Booth daarentegen zijn leven is shit; hij leeft in een trailer naast een drive-in met zijn Red Nose Pitbull Brandy (wiens echte naam overigens Sayuri is) en al jarenlang niet alleen Rick zijn stuntdubbel is, maar ook hulpje en vriend die eigenlijk ook zijn langste tijd in Hollywood heeft gehad omdat deze zijn vrouw zou hebben vermoord en hiermee is weggekomen, waardoor hij een slechte naam heeft gerkregen en niemand behalve Rick nog met hem wilt werken.



Zoals je misschien al had begrepen is Once Upon a Time in Hollywood niet je standaard doorsnede film die een normale recensie krijgt, want dit is Tarantino en dan weet je dat dingen nu eenmaal anders zijn. Zo zien we hoe de eerder genoemde karakters hun leven lijden, Rick zich staande probeert te houden en Cliff een hippiemeisje Pussycat (Margaret Qualley, die vooral bekend is door haar rol als Jill Garvey in de briljante tv-serie The Leftovers) tegenkomt die bij de groep van bloeddorstige sekteleider Charles Manson hoort. Zoals je waarschijnlijk al weet gaf hij zijn leden de opdracht om de zwangere Sharon Tate te vermoorden, wat ook gruwelijk is gebeurd waarbij ook de ongeboren baby uit haar buik werd gesneden, en dat wetende terwijl je deze film kijkt, geeft een ongemakkelijk gevoel. Maar zoals ik al zei: Tarantino doet dingen net even anders en dat is goed te zien in de laatst twintig minuten waar de zeer langzaam op gang gekomen film alle remmen los gooit en een HOLY SHIT WTF?!? zal opleveren. Iets wat je echt zelf moet kijken, omdat dit onvergetelijk is.

Deze film is een meesterwerk die bijna drie uur duurt en zicht voort lijkt te slepen zonder enig moment echt saai te worden. Je ziet hoe meerdere karakters in Hollywood zich vermaken, zuipen en hun zwakheden tonen, waarbij Rick enkele keren zichzelf onder ogen komt en heel erg goed realiseert dat hij zijn langste tijd heeft gehad, en soms zijn teksten vergeet omdat hij de dag ervoor aardig heeft zitten zuipen. Alles wat je te zien krijg heeft een hele diepe mening, de dialogen en spanning (zeker als Cliff op de Spahn Ranch face to face komt met de Manson Family is zeer intens en heb je het gevoel dat er elk ogenblik iets goed mis kan gaan) zijn top notch. Net als het acteerwerk van DiCaprio en Pitt dat van een extreem hoog niveau is, net als de visualisatie van Tarantino die je geen moment doet twijfelen dat je zit te kijken naar Hollywood eind jaren zestig en je de meest prachtige beelden voorschotelt.



Dan heb ik het niet eens over het ultrageweld dat het einde brengt, en de speciale effecten. Want er zijn diverse scènes waar DiCaprio over bijvoorbeeld Steve McQueen en andere acteurs is gemonteerd en dit is zo knap gedaan dat je totaal geen verschil met het origineel ziet. Ook is er ode aan de vele klassieke films en acteurs, actrices en legendes. Er was ook wat ophef omdat Cliff op de vuist gaat met een zeer arrogant overkomende Bruce Lee en zoals je hier kon lezen was de dochter van de overleden Martial Art-legende daar niet blij mee, maar als je de film hebt gezien weet je dat dit Once Upon a Time is...

Het beeld van de Once Upon a Time in Hollywood dvd is voor dit type beelddrager zeer goed. De kleuren als geel en rood komen goed naar voren en heeft een warme gloed wat de vibe van de film goed doet. Ook het geluid, dat komt in ‘standaard' Dolby Surround, zit vol met details. Denk hierbij aan de party op de PlayBoy Mansion of Hollywood-sets waar je rondom je heen mensen hoort spreken tussen de werkgeluiden door. Maar voor mij was het meest bijzondere het huis op de Spahn Ranch waar je vliegen hoort zoemen, een rat maar blijft horen piepen en het gezoom van apparaten en een tv waarvan het geluid van positie veranderd terwijl Cliff door het huis beweegt: simpelweg briljant. Naast de film zijn er ook nog een aantal deleted scenes op het schijfje te vinden en deze zijn niet echt heel erg spannend te noemen. Als je echt meer extra's en beter beeld en geluid wilt, is de Blu-ray-versie uiteraard een betere keuze. Ik ben tevreden met wat de dvd te bieden heeft.