In 2002 verscheen er in Japan Ju-on: The Grudge, een horrorfilm over een spookhuis die verdomd creepy was. In 2004 verscheen er een Amerikaanse remake met Buffy in de hoofdrol en kreeg in 2006 en 2009 een vervolg en daarna werd het stil rondom de franchise. Tot dit jaar The Grudge: The Untold Chapter verscheen die geen remake is, maar een prequel sequel troepquel waste of time is geworden. Want zelden heb ik zo'n slechte en verwarrende film gezien als dit gedrocht. Als fan van de franchise was ik heel erg blij toen ik een Blu-ray recensie-exemplaar mocht ontvangen en na het zien had ik de gedachten dat ik leukere dingen met mijn tijd had kunnen doen. Waarom? Dat zal ik je nu eens haarfijn uitleggen in mijn onderstaande recensie.
Normaal zou ik hier vertellen over het verhaal, de karakters en wat er plaatsvindt in de film. Maar doordat deze maar liefst vier verhalen tegelijk vertelt zal ik het vrij simpel houden. Het begint allemaal bij het huis van originele Grudge-films in Japan waar we in de nasleep van de film uit 2004 zitten en we zien hoe Fiona Landers (Tara Westwood) vlak voor haar vertrek naar Amerika nog te maken krijgt met de geest (Kayako Saeki) uit de vorige films. Eenmaal thuis in de US wordt ze met haar man en kind herenigd en duurt het niet lang voor er rare dingen gebeuren en zien we dat de geest mee is gekomen en is binnen de kortste keren de familie vermoord.
De film springt naar 2006 waar de vrouwelijke agente Muldoon (Andrea Riseborough, die het meest bekend is door haar rol in het zeer onderschatte Oblivion uit 2013) net met haar zoontje is komen wonen in het zelfde stadje en nu wordt opgescheept met de agent Goodman (Demián Bichir, die te zien is in een hele hoop grote blockbusters van de afgelopen jaren). Deze is de cliché knorrige agent met een verleden, want hij heeft ooit onderzoek gedaan naar de moorden in 2004 en 2005 en op die laatste komen we zo terug. Goodman en Muldoon krijgen een zaak van een lichaam in een auto die is gevonden op een verlaten weg, deze behoort tot de zelfmoordassistent Lorna Moody (Jacki Weaver) die in 2005 is verdwenen en dat brengt ons bij het derde verhaallijn.
Want al deze zaken hebben allemaal één ding gemeen en dat is het adres 44 Reyburn Drive. Dit is waar Fiona met haar gezin woonde, die dus door de geest uit Japan is achtervolgd en haar familie vermoordde. Maar in 2005 kocht het bejaarde paar Faith (Lin Shaye, die we allemaal kennen van haar rol als Elise Rainier uit de Insidious-franchise) en William Matheson (Frankie Faison die een zeer lange carrière heeft in Hollyood en in vele cultfilms te zien is) het huis en is het Faith die dement is en geesten ziet en daarmee praat. Dus is het William die Lorna probeert over te halen om haar bij te staan in de zelfmoord van Faith. Wanneer Lorna intrekt ziet ze al snel dat dingen niet pluis zijn en probeert te vluchten en je raadt het al: de boze geest vermoord haar in haar eigen auto, waar ze dus maanden later in gevonden wordt.
Alsof alles nog niet verwarrend genoeg is, is er tussen de gebeurtenissen van 2004 en 2005 nog een subverhaaltje van de makelaar Peter (John Cho, die ook in zoveel grote films en tv-series te zien is geweest) en zijn vrouw Nina Spencer (Betty Gilpin,die nu ook schittert in de horrorfilm The Hunt) die tijdens het brengen van papieren voor de verkoop van het huis te maken krijgen met de geest en je raadt al hoe die eindigen: dood. Iets waar ik verder ook geen aandacht meer aan wil besteden.
Terug naar 2006 (ik begon echt moe te worden van al het gespring tussen deze tijdslijnen in de film die het echt verwarrend maakte), want agente Muldoon die onderzoek doet komt (nee echt?) in aanraking met de moordlustige importgeest die in tegenstelling tot Casper (tekenfilm enzo) niet echt vriendelijk is. Waarna langzaam aan er vreemde dingen gebeuren tot hallucinaties en komt ze er achter dat Goodman zijn partner dit ook is overkomen nadat hij het adres 44 Reyburn Drive had betreden. Wisselend tussen de steeds meer uit de hand lopende gebeurtenissen, komt ze er langzaam achter wat er gaande is en besluit hier wat aan te doen. Hoe dat verloopt en de dingen die ik weg heb gelaten mag jezelf gaan bekijken.
Pffff, is het je al opgevallen dat ik dit een schijtfilm eerste klas vindt? Nou, het verhaal dat uit meerdere personen en gebeurtenissen bestaat springt op en neer en kijkt hierdoor voor mijn ervaring behoorlijk irritant weg. Zo zit je in 2004, dan weer in 2006 en voor je er erg in hebt kijk je weer naar 2005. Daarnaast is, ondanks een goede cast, het acteerwerk niet boeiend, de karakters cliché en is alles over-melodramatisch van geliefden die zijn overleden aan kanker tot ongeboren baby's met een afwijkende ziekte die even worden toegeworpen om vervolgens verder geen invulling te krijgen en je denkt oké, erg dat die Goodman zijn moeder is verloren aan die vreselijke ziekte en hij nu een verbitterde zuipschuit is, tot Muldoon wiens man is overleden aan dezelfde ziekte (hierdoor is er een soort van band) en haar zoontje 5 minuten screen time heeft en amper enige betekenis heeft in het verhaal.
Ik heb me vermaakt met de rebootversies met Buffy in de hoofdrol, maar deze film was echt meer een bron van irritatie dan dat ik het idee had een goede film of verhaal te volgen. Het sleept zich voort met standaard clichés en uiteraard de vele jump scares die je op een kilometer afstand ziet aankomen. Hoewel ik me één keer echt de pleuris schrok en los van de bank kwam. Voor de rest was het anderhalf uur van mijn leven die ik nooit meer terug zal krijgen en zit dit zelfs onder het niveau van een gemiddelde horrorfilm en dat is overigens niet vreemd aangezien de film in januari uit kwam en deze maand staat bij filmkenners bekend als de vuildumpplek van de industrie. Zeker met producties uit het horrorgenre die traditioneel in oktober uitkomen voor Halloween.
Maar goed, het verhaal is kut en dat brengt ons bij het volgende punt: de Blu-ray. Deze release van Sony is qua beeld zeer goed en rijk aan details als pluisjes op de kleding, vieze ranzige shit op de lijken en opdwarrelend stof. Daarnaast is het kleurenpalet hoofdzakelijk vrij dof van kleur en springt hier en daar op met fel rood (zoals de neon van een supermarkt) of blauwe tinten. Zoals je met een horrorfilm verwacht, speelt ook The Grudge zich af in het donker en daarvan was het zwart goed zwart zonder enige noemenswaardige problemen. Het geluid komt in het bekende 5.1 DTS-HD Master Audio en dit is het enige goede aan heel deze film, want dit is heel erg goed. Van galmende voetstappen tot de altijd ultieme audiotest: regen die perfect om je heen is te horen. Maar ook de muziek komt heel erg goed tot zijn recht.
Naast de film staan er op dit schijfje ook de volgende extra's:
Al met al een kleine 40 minuten achter de schermen die mij eerlijk gezegd weinig konden boeien, want je kan een drol wel verpakken in puur goud, aan het einde van de rit blijft het toch een drol.
Top 10 Times The Grudge (2020) Earned Its R-Rating
